ဌက္ေပ်ာသီးျဖင့္ခ်က္ေသာဝက္သားဆီျပန္
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံ အတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံေသာ လူႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ ၎က.. “ေဟ့ ဖိုးေအာင္ထြန္း ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ႏိုက္” ဟူ၍ သူ၏ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အလုပ္မ်ားသည့္ၾကားမွ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံကို ျပင္ေနရ၏။ ဌက္ေပ်ာပင္မ်ား အတန္းလိုက္ စိုက္ေနရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ေနေသာ တပည့္ကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ကေလးမ်ား ေဆာက္လုပ္ေပးေရ၏။
ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးလွ်င္.. “ အလုပ္ေတြမ်ားလွေခ်လား၊ ဘဲရီးဂြတ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဘက္ဒ္ျဖစ္ရတာလဲ၊ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕..” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ၎းက.. “အလုပ္လုပ္တာကြာ ေကာင္းတာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ၊ အလုပ္မ်ားေတာ့လည္း အရမ္းပင္ပန္းတာေပါ့၊ ၾကာရင္ ပင္ပန္းနာက်ၿပီး ဘဝမွာ ထံုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္ကြ၊ မေကာင္းဘူး အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဘတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ ” ဟု ရယ္ေမာလ်က္ ျပန္၍ေျဖေလ၏။
“ကဲပါဗ်ာ ဒီမနက္စာ ဘာခ်က္ရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဝက္သားကို ဌက္ေပ်ာသီးနဲ႔ ဆီျပန္ခ်က္ကြာ၊ ၾကက္အ႐ိုးႏဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္ကြာ၊ ပုစြန္ေလးကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ ငါးပိေၾကာ္ေလးလည္းပါရင္ ေကာင္းတယ္ကြ” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေမွာ္ဘီေစ်းသုိ႔ တပည့္ကေလးတစ္ဦးအား ေစလႊတ္ရေလေတာ့၏။ ထိုတပည့္ကေလး ျပန္လာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ၏။
ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာစာမူမ်ား လာ၍ယူၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿပီးမသတ္ရေသးသည္မ်ားကို အၿပီးသတ္ရေလ၏။ ထိုအလုပ္ မ်ားၿပီးေသာအခါ၌ ၿခံတြင္းေနတပည့္ကေလးမ်ားကို ေဗဒင္ လကၡဏာ၊ ဂမၻီရ စေသာပညာရပ္မ်ားကို သင္ျပေပးရျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာဟိုက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးမွာမူ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ နႏြင္းမကင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အခ်ိဳတည္း၍ ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ ငါးသံုးလံုး စီးကရတ္တစ္လိပ္ကို ေတာင္းယူၿပီးလွ်င္ ေက်နပ္စြာ ႐ိႈက္ဖြာေနေလ၏။
ကြ်ႏု္ပ္က.. “ကိုပီတာႀကီး စားရေသာက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးလိုက္ရာ ၎က.. “ မစားရရင္ အငတ္ခံေန မယ္၊ စားရရင္ေတာ့ အခုလိုေကာင္းေကာင္းေလး စားရမွကြ၊ ခံတြင္းေတြ႕လွတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ နဂိုအေနမွာ စိုျပည္ၿပီး အိုေကျဖစ္ေနပါၿပီကြာ” ဟု ေျပာဆိုကာ တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္၍ေနေလ၏။ “ေကာင္းပါေလရဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “လူမွာက ပ႗ိသႏၶာရ ႏွစ္မ်ိုဳးကို က်င္းသံုးရတယ္ကြ၊ ပ႗ိသႏၶာရ ဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေမတၱာမပ်က္ရေအာင္ အဆက္အစပ္ျပဳတဲ့ သေဘာပဲကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပ႗ိသႏၶာရကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္တယ္၊ ကိုယ့္လူ၊
မမွားသင့္တာ မမွားရေအာင္ သြန္သင္ ဆံုးမတဲ့အေနနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ပ႗ိသႏၶာရကို ဓမၼပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေငြေၾကး အစားအေသာက္ေပးကမ္း ေကြ်းေမြးၿပီး အဆက္အစပ္ ျပဳတဲ့သေဘာကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္ကြ၊ မင္းက ငါ့ကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရ ျပဳတယ္၊ ငါက မင္းကို မလုပ္သင့္တာ မလုပ္မိဖို႔၊ လုပ္သင့္တာ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ ေျပာဆိုျပတယ္၊ ငါ့ဘက္က ဓမၼပ႗ိသႏၶာရ ျပဳလုပ္တယ္၊ ႏွစ္ ေယာက္စလံုး ပ႗ိသႏၶာရေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္ေပါ့ကြာ၊ မေကာင္းဘူးလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ကိုပီတာႀကီး ပါဠိေတြ ဘာေတြနဲ႔ကို အက်အန ေျပာေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္တတ္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီလိုတတ္တဲ့ အေၾကာင္း က်ုဳပ္ကို အရင္က ဘာျပဳလို႔ မေျပာတာလဲ” ဟု အားမလိုအားမရေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ငါက ဂမီၻရပညာေတြကို လုိက္စားေနတဲ့ ဂမီၻရသမားအစစ္ကြ၊ မင္းက တကယ္လိုက္စားတာမွ မဟုတ္တာ၊ လိုက္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ ဂမီၻရသမားမွာက အရည္အခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ ငါ့လူရဲ႕၊ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ မႂကြားဝါျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ နံပါတ္တစ္ ေနရာမွာေတာင္ ေရာက္ေနတယ္၊ ဥပမာကြာ- လူစံုၿပီးဆိုရင္ က်ဳပ္က ဘြဲ႕ဘယ္ႏွစ္ခုရတာ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတာ၊ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တာဆိုၿပီး ႂကြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း က်ဳပ္ ပုတီးစိပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ေတာင္ၾကမ္း၊ ေတာၾကမ္းေတြမွာ အဓိ႒ာန္ ဝင္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ၊ သက္သတ္လြတ္စားတာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္၊
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ဳပ္က လက္႐ိုးေဗဒင္ကိုလည္ ကြ်မ္းတယ္၊ လက္ဆန္းေဗဒင္လည္း တတ္တယ္၊ အဂၤဝိဇၹာ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အင္းအတတ္၊ ေဆးအတတ္မွာလည္း က်ဳပ္ေလာက္တတ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္၊ အထက္ေဆးဝါးေတြ ဘယ္ေလာက္ အထိထိုးခဲႏွံခဲ့တယ္၊ ေသာက္ခဲ့မ်ိဳးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီ အေျပာအဆိုေတြဟာ ႂကြားဝါျခင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ႂကြားဝါျခင္းဆိုတာ မာန္မာနက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သားသမီးပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳး မွတ္သလဲဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ မေျပာဘဲ ပါေနတတ္စၿမဲပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းကို ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေန ျခင္းဆိုတဲ့ လက္နက္ပဲ၊ အေနာက္တိုင္း ဂမီၻရပညာမွာ “To Keep Silent” ဆိတ္ဆိတ္ေနရမယ္ လို႔ အတိအက် ညြန္ျပထားတယ္၊
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ႏွိမ္ခ်ျခင္း စိတ္ဓါတ္နဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ဒါဟာ ႏွိမ့္ခ်မႈထဲကို ထည့္ရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေလ၏။
“တယ္ဟုတ္ပါလား ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတိုလည္း ဂမီၻရလိုက္စား အခုမွသိပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏.
“ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာရဦးမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပဲ တာစူေနၾကတယ္ကြ၊ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုျဖစ္ေနၾကသလဲဆိုေတာ့ လူ႕ရဲ႕အဆင့္အတန္းကို သူ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ေျမာက္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာကိုး အဲဒီေတာ့ သူထက္ငါ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ တတ္သိနားလည္ မႈအားလံုးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ပါတယ္ကြ၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕အသက္ဟာ ေကာင္းစြာ အနားယူျခင္းအေပၚမွာလည္း တည္ မွီေနတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းစြာအနားမယူဘဲ အလုပ္ကိုခ်ည္း၊ မေနမနား လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္တိုသြားလိမ့္မယ္၊ အသက္တိုသြား မယ္ဆိုတာက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အနားမယူတတ္တဲ့လူကို သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။
“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စကားဟာ အဟုတ္ပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ ထြန္း မင္းက ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေလေတာ့ မင္းဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုသြားၿပီ၊ ငါကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ အနားယူျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း မင္းကိုသတိေပးတာပါ၊ အဲဒီလို သတိေပးမွလည္း ငါ့ဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ့မွာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။
“ကိုပီတာႀကီးတို႔ကေတာ့ စကားေျပာရင္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္နဲ႔ အေတာ့္ကိုတတ္တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်ီးမြမ္း လိုက္မိေလ၏။ “ဂမီၻရသမားကိုးကြ၊ ဂမီၻရသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းမွာ ေကာင္းစြာေျပာတတ္ ျခင္းလည္းပါတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာ အသံၾသဇာဓာတ္နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လည္း လိုေသးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက လာတဲ့အသံနဲ႔ မေျပာဘဲ ရင္ေခါင္းကလာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရတယ္၊
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ မင္းကို ေျပာျပရဥိးမယ္၊ လူတိုင္း စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ လူတိုင္း နားမေထာင္တတ္ဘူးကြ၊ ဂမီၻရ သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ဖို႔လိုသလို သူတစ္ပါးေျပာရင္လည္း ကိုယ္က နားေထာင္တတ္ရမတယ္” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဒီလိုရွီပါတယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္က အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြ ႁပြတ္သိပ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ၊ ဧည့္သည္ကို ထမင္းခ်က္ေကြ်းတယ္၊ ၿခံထဲမွာေနတဲ့ တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စကားေျပာတယ္။ တပည့္ေလးေတြ မမီလိုက္တဲ့ ေခတ္ကာလေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတေလ သရဲအေၾကာင္း ထိုင္ၿပီးေျပာခ်င္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္…
“အို.. ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ အပ်င္းေျပ ကဗ်ာစပ္ တာတို႔၊ ကဗ်ာရြတ္တာတို႔၊ သီခ်င္းဆိုတာတုိ႔၊ အပ်င္းေျပာသေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာတို႔၊ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး ႐ႈခင္းေတြ ၾကည့္တာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ မုန္႔လုပ္စားတာတို႔ဟာ မလိုအပ္တဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အသံုးဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ အႀကံညာဏ္ေကာင္းေတြဟာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အသံုးမဝင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား သိစိတ္ကို အနားေပးလိုက္ေတာ့ သိစိတ္ဟာ ေက်နပ္ၿပီး အထဲမွာ ရွိတဲ့ မသိစိတ္ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့အရာေတြ ႏိႈက္ယူလိုက္တာ ကိုယ့္လူရဲ႕ ဒါေၾကာင့္ အသံုးမဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္သလို အသံုးမဝင္ဘူးဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ဖို႔ အလိုအပ္ပါတယ္၊ ငါ့လူရယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အနားေပ၊ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္စမ္းပါ၊ ဘာမွမပူဘဲ အနားယူတတ္စမ္းပါ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုအနားမယူရင္ သဘာဝတရားႀကးက အနားေပးလိုက္လိမ့္မယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးတယ္ဆိုတာ ေသတာကိုေျပာတာ ကိုယ့္လူရ..ကဲ ငါသြားမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘန္းကနဲ႔ ထုကာ အေၾကာင့္ၾကမဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးလွ်င္.. “ အလုပ္ေတြမ်ားလွေခ်လား၊ ဘဲရီးဂြတ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္က.. “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္ၿပီး၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဘဲရီးဘက္ဒ္ျဖစ္ရတာလဲ၊ ကိုပီတာႀကီးရဲ႕..” ဟု ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ၎းက.. “အလုပ္လုပ္တာကြာ ေကာင္းတာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ၊ အလုပ္မ်ားေတာ့လည္း အရမ္းပင္ပန္းတာေပါ့၊ ၾကာရင္ ပင္ပန္းနာက်ၿပီး ဘဝမွာ ထံုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္ကြ၊ မေကာင္းဘူး အဲဒါေၾကာင့္ ဘဲရီးဘတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာ ” ဟု ရယ္ေမာလ်က္ ျပန္၍ေျဖေလ၏။
“ကဲပါဗ်ာ ဒီမနက္စာ ဘာခ်က္ရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဝက္သားကို ဌက္ေပ်ာသီးနဲ႔ ဆီျပန္ခ်က္ကြာ၊ ၾကက္အ႐ိုးႏဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္ကြာ၊ ပုစြန္ေလးကို ေရွာက္ရည္ညွစ္ၿပီး အစိမ္းသုပ္ကြာ ငါးပိေၾကာ္ေလးလည္းပါရင္ ေကာင္းတယ္ကြ” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေမွာ္ဘီေစ်းသုိ႔ တပည့္ကေလးတစ္ဦးအား ေစလႊတ္ရေလေတာ့၏။ ထိုတပည့္ကေလး ျပန္လာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ရေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္း ေကြ်းေမြးရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ေကြ်းေမြးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ၏။
ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာစာမူမ်ား လာ၍ယူၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၿပီးမသတ္ရေသးသည္မ်ားကို အၿပီးသတ္ရေလ၏။ ထိုအလုပ္ မ်ားၿပီးေသာအခါ၌ ၿခံတြင္းေနတပည့္ကေလးမ်ားကို ေဗဒင္ လကၡဏာ၊ ဂမၻီရ စေသာပညာရပ္မ်ားကို သင္ျပေပးရျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာဟိုက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးမွာမူ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ နႏြင္းမကင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အခ်ိဳတည္း၍ ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ ငါးသံုးလံုး စီးကရတ္တစ္လိပ္ကို ေတာင္းယူၿပီးလွ်င္ ေက်နပ္စြာ ႐ိႈက္ဖြာေနေလ၏။
ကြ်ႏု္ပ္က.. “ကိုပီတာႀကီး စားရေသာက္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” ဟုေမးလိုက္ရာ ၎က.. “ မစားရရင္ အငတ္ခံေန မယ္၊ စားရရင္ေတာ့ အခုလိုေကာင္းေကာင္းေလး စားရမွကြ၊ ခံတြင္းေတြ႕လွတယ္ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီးအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ နဂိုအေနမွာ စိုျပည္ၿပီး အိုေကျဖစ္ေနပါၿပီကြာ” ဟု ေျပာဆိုကာ တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္၍ေနေလ၏။ “ေကာင္းပါေလရဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “လူမွာက ပ႗ိသႏၶာရ ႏွစ္မ်ိုဳးကို က်င္းသံုးရတယ္ကြ၊ ပ႗ိသႏၶာရ ဆိုတာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေမတၱာမပ်က္ရေအာင္ အဆက္အစပ္ျပဳတဲ့ သေဘာပဲကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပ႗ိသႏၶာရကလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္တယ္၊ ကိုယ့္လူ၊
မမွားသင့္တာ မမွားရေအာင္ သြန္သင္ ဆံုးမတဲ့အေနနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ ပ႗ိသႏၶာရကို ဓမၼပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေငြေၾကး အစားအေသာက္ေပးကမ္း ေကြ်းေမြးၿပီး အဆက္အစပ္ ျပဳတဲ့သေဘာကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရလို႔ ေခၚတယ္ကြ၊ မင္းက ငါ့ကို ပစၥယပ႗ိသႏၶာရ ျပဳတယ္၊ ငါက မင္းကို မလုပ္သင့္တာ မလုပ္မိဖို႔၊ လုပ္သင့္တာ လုပ္ျဖစ္ဖို႔ ေျပာဆိုျပတယ္၊ ငါ့ဘက္က ဓမၼပ႗ိသႏၶာရ ျပဳလုပ္တယ္၊ ႏွစ္ ေယာက္စလံုး ပ႗ိသႏၶာရေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတယ္ေပါ့ကြာ၊ မေကာင္းဘူးလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ကိုပီတာႀကီး ပါဠိေတြ ဘာေတြနဲ႔ကို အက်အန ေျပာေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္တတ္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီလိုတတ္တဲ့ အေၾကာင္း က်ုဳပ္ကို အရင္က ဘာျပဳလို႔ မေျပာတာလဲ” ဟု အားမလိုအားမရေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ငါက ဂမီၻရပညာေတြကို လုိက္စားေနတဲ့ ဂမီၻရသမားအစစ္ကြ၊ မင္းက တကယ္လိုက္စားတာမွ မဟုတ္တာ၊ လိုက္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ၊ ဂမီၻရသမားမွာက အရည္အခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ ငါ့လူရဲ႕၊ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ မႂကြားဝါျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ နံပါတ္တစ္ ေနရာမွာေတာင္ ေရာက္ေနတယ္၊ ဥပမာကြာ- လူစံုၿပီးဆိုရင္ က်ဳပ္က ဘြဲ႕ဘယ္ႏွစ္ခုရတာ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတာ၊ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တာဆိုၿပီး ႂကြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း က်ဳပ္ ပုတီးစိပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ေတာင္ၾကမ္း၊ ေတာၾကမ္းေတြမွာ အဓိ႒ာန္ ဝင္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ၊ သက္သတ္လြတ္စားတာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္၊
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ဳပ္က လက္႐ိုးေဗဒင္ကိုလည္ ကြ်မ္းတယ္၊ လက္ဆန္းေဗဒင္လည္း တတ္တယ္၊ အဂၤဝိဇၹာ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အင္းအတတ္၊ ေဆးအတတ္မွာလည္း က်ဳပ္ေလာက္တတ္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္၊ အထက္ေဆးဝါးေတြ ဘယ္ေလာက္ အထိထိုးခဲႏွံခဲ့တယ္၊ ေသာက္ခဲ့မ်ိဳးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီ အေျပာအဆိုေတြဟာ ႂကြားဝါျခင္းပဲ မဟုတ္လား၊ ႂကြားဝါျခင္းဆိုတာ မာန္မာနက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ သားသမီးပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳး မွတ္သလဲဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ မေျပာဘဲ ပါေနတတ္စၿမဲပဲ၊ ႂကြားဝါျခင္းကို ႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေန ျခင္းဆိုတဲ့ လက္နက္ပဲ၊ အေနာက္တိုင္း ဂမီၻရပညာမွာ “To Keep Silent” ဆိတ္ဆိတ္ေနရမယ္ လို႔ အတိအက် ညြန္ျပထားတယ္၊
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ႏွိမ္ခ်ျခင္း စိတ္ဓါတ္နဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ဒါဟာ ႏွိမ့္ခ်မႈထဲကို ထည့္ရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေလ၏။
“တယ္ဟုတ္ပါလား ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရမွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတိုလည္း ဂမီၻရလိုက္စား အခုမွသိပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ရယ္ေလ၏.
“ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာရဦးမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပဲ တာစူေနၾကတယ္ကြ၊ ဘာေၾကာင့္ အဲသလိုျဖစ္ေနၾကသလဲဆိုေတာ့ လူ႕ရဲ႕အဆင့္အတန္းကို သူ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘာျဖစ္ေျမာက္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာကိုး အဲဒီေတာ့ သူထက္ငါ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ တတ္သိနားလည္ မႈအားလံုးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ ပါတယ္ကြ၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕အသက္ဟာ ေကာင္းစြာ အနားယူျခင္းအေပၚမွာလည္း တည္ မွီေနတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းစြာအနားမယူဘဲ အလုပ္ကိုခ်ည္း၊ မေနမနား လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္တိုသြားလိမ့္မယ္၊ အသက္တိုသြား မယ္ဆိုတာက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အနားမယူတတ္တဲ့လူကို သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။
“ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စကားဟာ အဟုတ္ပဲလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ ထြန္း မင္းက ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေလေတာ့ မင္းဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုသြားၿပီ၊ ငါကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ အနားယူျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း မင္းကိုသတိေပးတာပါ၊ အဲဒီလို သတိေပးမွလည္း ငါ့ဘက္က ပ႗ိသႏၶာရနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ့မွာေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။
“ကိုပီတာႀကီးတို႔ကေတာ့ စကားေျပာရင္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္နဲ႔ အေတာ့္ကိုတတ္တာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခ်ီးမြမ္း လိုက္မိေလ၏။ “ဂမီၻရသမားကိုးကြ၊ ဂမီၻရသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းမွာ ေကာင္းစြာေျပာတတ္ ျခင္းလည္းပါတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာ အသံၾသဇာဓာတ္နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လည္း လိုေသးတယ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက လာတဲ့အသံနဲ႔ မေျပာဘဲ ရင္ေခါင္းကလာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရတယ္၊
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ မင္းကို ေျပာျပရဥိးမယ္၊ လူတိုင္း စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ လူတိုင္း နားမေထာင္တတ္ဘူးကြ၊ ဂမီၻရ သမားတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ဖို႔လိုသလို သူတစ္ပါးေျပာရင္လည္း ကိုယ္က နားေထာင္တတ္ရမတယ္” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဒီလိုရွီပါတယ္ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္က အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြ ႁပြတ္သိပ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ၊ ဧည့္သည္ကို ထမင္းခ်က္ေကြ်းတယ္၊ ၿခံထဲမွာေနတဲ့ တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ စကားေျပာတယ္။ တပည့္ေလးေတြ မမီလိုက္တဲ့ ေခတ္ကာလေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတေလ သရဲအေၾကာင္း ထိုင္ၿပီးေျပာခ်င္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္…
“အို.. ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ အပ်င္းေျပ ကဗ်ာစပ္ တာတို႔၊ ကဗ်ာရြတ္တာတို႔၊ သီခ်င္းဆိုတာတုိ႔၊ အပ်င္းေျပာသေဘာနဲ႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာတို႔၊ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ ခရီးထြက္ၿပီး ႐ႈခင္းေတြ ၾကည့္တာတို႔ အပ်င္းေျပသေဘာနဲ႔ မုန္႔လုပ္စားတာတို႔ဟာ မလိုအပ္တဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အသံုးဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ အႀကံညာဏ္ေကာင္းေတြဟာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အသံုးမဝင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား သိစိတ္ကို အနားေပးလိုက္ေတာ့ သိစိတ္ဟာ ေက်နပ္ၿပီး အထဲမွာ ရွိတဲ့ မသိစိတ္ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့အရာေတြ ႏိႈက္ယူလိုက္တာ ကိုယ့္လူရဲ႕ ဒါေၾကာင့္ အသံုးမဝင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ လိုအပ္သလို အသံုးမဝင္ဘူးဆိုတဲ့ အပ်င္းေျပအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ဖို႔ အလိုအပ္ပါတယ္၊ ငါ့လူရယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အနားေပ၊ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္စမ္းပါ၊ ဘာမွမပူဘဲ အနားယူတတ္စမ္းပါ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုအနားမယူရင္ သဘာဝတရားႀကးက အနားေပးလိုက္လိမ့္မယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက အနားေပးတယ္ဆိုတာ ေသတာကိုေျပာတာ ကိုယ့္လူရ..ကဲ ငါသြားမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘန္းကနဲ႔ ထုကာ အေၾကာင့္ၾကမဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
0 comments:
Post a Comment