ဘဲသားဆီျပန္ႏွင့္ ေဆးဘဲဥသုပ္
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔ေသာလူႀကီး တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဒ္…” ဟု ႏႈတ္ ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘဲသားကို အာလူးနဲ႔ဆီျပန္ခ်က္မယ္ဗ်ာ၊ အ႐ိုးပါကိုက္စားလို႔ရေအာင္ ႏူး ေနေအာင္ ခ်က္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးဘဲဥသုပ္မယ္၊ အဲဒီေဆးဘဲသုပ္မွာ တ႐ုတ္နံနံျဖဴးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဝက္႐ိုးနဲ႔ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ င႐ုပ္ေကာင္းႏိုင္ႏိုင္ခပ္မယ္၊ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာ မထည့္ဘူး၊ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အီေကြးနဲ႔ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာင္းတိုက္မယ္…” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာ လိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.. “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္..” ဟု ျပန္၍ ေျပာျပန္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကိုစု၍ စုတ္ၿပဲေနသည့္ေနရာမ်ားကို ေကာ္ကပ္၏။ အေႏွာင့္မ်ားကို ေကာ္သုတ္၍ ျပန္ခ်ဳပ္ ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုင္႐ို၏ လကၡဏာစာအုပ္မ်ားကို ခ်ည္းသီးသန္႔ ဆြဲထုတ္ကာ မွတ္စုထုတ္ရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီး ကြႏ္ုပ္လုပ္သမွ်ကိုၾကည့္၍ေနေလ၏။
ထို႔ေနာက္.. “တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကိုယ့္လူကိုၾကည့္ရတာ ႂကြက္တစ္ေကာင္ အ လုပ္႐ႈပ္ေနသလိုပဲ၊ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ေနတာလဲ” ဟု ေမးေလ၏။ “ကမၻာေက်ာ္လကၡဏာဆရာ ႀကီး ကိုင္႐ိုရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ျပန္ရွာၿပီး မွတ္စုထုတ္ေနတာဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ေျဖလိုက္လွ်င္ ၎က.. “ဘာလုပ္ မလို႔လဲ” ဟု ေမးေလ၏။
“ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုေတာ့ဗ်ာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာရရင္ ကိုင္႐ိုလိုျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမလို႔” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကိုယ့္ဟာကိုမေနဘဲ ဟိုလူနဲ႔ တူေအာင္ ႀကီးစားရတာနဲ႔၊ ဒီလူနဲ႔တူေအာင္ ႀကီးစားရတာနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒါ အ႐ူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အဲဒီေရာ ဂါနာမည္က ကိုင္႐ိုအ႐ူးေရာဂါတဲ့၊ ကုလို႔မရဘူး ကိုယ့္လူေရး ကိုင္႐ိုေတာ့မျဖစ္ူဘး၊ “ထိုငိုင္” သြားရမယ္။ ဟီ ဟီ ဟု ေျပာဆိုေလွာင္ေျပာင္ေလ၏။ “ကိုပီတာႀီးက က်ဳပ္ကိုေလွာင္တာလား..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ..
“ေလွာင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မသိတတ္လြန္းလို႔ေျပာျပတာပါ၊ ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလည္း ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလို လွတယ္၊ ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ၾကက္တူးေရြးက ၾကက္တူေရြးလိုလွတယ္၊ အေရာင္ အေသြးစံုတယ္၊ ၾကက္တူေရြးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက ၾကက္တူေရြးရွိဖို႔လိုအပ္လို႔ ၾကက္ တူေရြးလည္း ရွိေနတာ၊ ႏွံျပည္စုတ္လည္း လိုအပ္လို႔ ႏွံျပည္စုတ္ရွိေနတာ၊ အဲဒီေတာ့ ႏွံျပည္စုတ္ကလည္းၾကက္ တူေရြးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔၊ သူ႔အတိုင္းတိုင္းေလး ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုယ့္လူက ကိုင္႐ို ျဖစ္ခ်င္ရတာလည္း မ႐ူးစမ္းပါနဲ႔..” ဟု ပယ္ပယ္နယ္နယ္တြယ္ေလေတာ့၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎ႏွင့္ စကားမေျပာ ေတာ့ဘဲ ဘဲသားဆီျပန္ဟင္းခ်က္ေနေလ၏။ ေဆးဘဲဥသူပ္ေနေလ၏။ ဝက္႐ုိးႏွင့္ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္ ေနေလ၏။ အလံုးစံုက်က္သြားေသာအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္းေကြ်းေမြးေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တည္ခင္းေကြ်းေမြးေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ထမင္းကို ၿမိတ္ရွက္စြာစားေလ၏။ ထိုသို႔စားရင္း..
“ ကိုယ့္လူ က စားေတာ္ကဲလည္း ျဖစ္ခ်င္ပံုရတယ္၊ အဲဒါလည္း အ႐ူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ၊ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လိုက္၊ လကၡဏာ ဆရာျဖစ္ခ်င္လိုက္၊ စားေတာ္ကဲ ျဖစ္ခ်င္လိုက္နဲ႔ အ႐ုူးေရာဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ ေတြ႕တာကေတာ့ ကိုင္႐ိုျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါရယ္၊ စားေတာ္ကဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါရယ္၊ အဲဒီေရာဂါေတြဟာ ကုရခက္ တယ္ ကိုယ့္လူ၊ ဒီေရာဂါကို ေယဘုယ်ၿခံဳၿပီးေျပာရရင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာလို႔ ေျပာရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာေလ ၏။ “ကိုပီတာႀကီး.. ခင္ဗ်ားက အေတာ္ေကာင္းတဲ့လူပဲ၊ ထမင္းလည္းေကြ်းရေသးတယ္၊ က်ဳပ္ကိုလည္း ေဆာ္ ေသးတယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ေဆာ္တယ္လို႔ မယူပါနဲ႔၊ ထမင္းေကြ်းတဲ့ေက်းဇူး ေၾကာင့္ တည့္မတ္ေပးတယ္လို႔ ယူလိုက္စမ္းပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေျပာေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ခံ၍ေနရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အီေကြးႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကို စားေသာက္ေလ၏။ ထိုသို႔စားေသာက္ရင္း.. “တစ္ခါက ဥေရာပတိုက္ဘက္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးရွိတယ္ကြ၊ အဲဒီဘုရင္ဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ ထဲမွာရွိတဲ့ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္၊ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့အခါတိုင္းအပင္ေတြ ကို အရမ္းပြင့္၊ အရမ္းသီးခိုင္းေလ့ရွိတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ သူဟာဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ႀကီးဟာ ညိွဳးၿပီး ေျခာက္ေနတယ္၊
အဲဒီေတာ့ “ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ သူကေမးလိုက္တယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက “ ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ထင္း႐ႈးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကိုတက္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္မဟုတ္ေလေတာ့ အျမစ္အား က မခံႏိုင္ေတာ့ ေသရေတာ့တာေပါ့ လို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ထင္း႐ွဴးပင္ဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးကို “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ဘုရင္ႀကီးက ေမးျပန္တယ္၊ အဲ ဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက “က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကို အားက်ၿပီး အသီးေတြ အရမ္းသီးလိုက္တယ္၊ စပ်စ္ပင္ မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္းေကြးသြားတာေပါ့” လို႔ ေျပာတယ္၊
အဲဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက စပ်စ္ ပင္ဆီကို ေရာက္ျပန္ေရာ၊ စပ်စ္ပင္ႀကီးလည္း ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ “က်ဳပ္ ကႏွင္းဆီပင္ကို အားက်ၿပီး သူ႔လိုလိုုက္ၿပီးပြင့္တာဗ်ဳိ႔၊ အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီးပန္းလည္း မပြင့္ေတာ့ဘဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္သြားရတာပါပဲ” လို႔ ေျပာျပန္တယ္၊ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကိုေတြ႕တယ္၊ အပင္က သိပ္မႀကီးပါဘူး၊ အရြက္ကေလးေတြ၊အကိုင္ အခက္ကေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနဲ႔ေလးေတြလည္း သင္းပ်ံ႕လို႔
အဲဒီအပင္ရဲ႕နာမည္က Heart Ease ႏွလံုးေအးခ်မ္းပန္းလို႔ေခၚေလ့ရွိတဲ့ အပင္ကေလးပါပဲ ဘုရင္ႀကီးဟာ အဲဒီအပင္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေသလုေမ်ာပါျဖစ္ေနၿပီး ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္… မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုျပည္ေနပါလား ဘာေၾကာင့္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ အပင္က ေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ “အသင္ မင္းႀကီး ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စိုက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္း ကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဝက္သစ္ခ်ပင္ကို လည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊
အဲဒီလိုပဲ ထင္း႐ွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးကိုလည္း အားမက်ခဲပါဘူး၊ အသီးေတြ ႁပြတ္ေနေအာင္သီး တဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ အပြင့္ႀကီးေတြ ေဝဆာေနတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ ႏွလံုးေအး ခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ရွင္သန္ခဲ့တယ္၊ အားက်ၿပီး ဘာမွကိုမလုပ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္းအျဖစ္နဲ႔ပဲရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ့၊ တျခားဘာမွမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ၿပီးေျပာ လိုုက္တယ္၊
ငါေျပာခ်င္တဲ့ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲကြာ၊ မင္းသိခၤအျဖစ္နဲ႔ပဲရွင္သန္ပါကြာ၊ ကိုင္႐ိုကို အားမက်စမ္းပါနဲ႔ မင္းသိခၤဟာ မင္းသိခၤအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရွင္သန္ပါကြာ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ စားေတာ္ကဲႀကီး ဦးဂြမ္တီကိုလည္း အားမက် ခ်င္စမ္းပါနဲ႔” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ႔ထုၿပီးေနာက္.. “ငါသြားမယ္ ၿပီး ေတာ့..လာဦးမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကိုစု၍ စုတ္ၿပဲေနသည့္ေနရာမ်ားကို ေကာ္ကပ္၏။ အေႏွာင့္မ်ားကို ေကာ္သုတ္၍ ျပန္ခ်ဳပ္ ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုင္႐ို၏ လကၡဏာစာအုပ္မ်ားကို ခ်ည္းသီးသန္႔ ဆြဲထုတ္ကာ မွတ္စုထုတ္ရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီး ကြႏ္ုပ္လုပ္သမွ်ကိုၾကည့္၍ေနေလ၏။
ထို႔ေနာက္.. “တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကိုယ့္လူကိုၾကည့္ရတာ ႂကြက္တစ္ေကာင္ အ လုပ္႐ႈပ္ေနသလိုပဲ၊ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ေနတာလဲ” ဟု ေမးေလ၏။ “ကမၻာေက်ာ္လကၡဏာဆရာ ႀကီး ကိုင္႐ိုရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ျပန္ရွာၿပီး မွတ္စုထုတ္ေနတာဗ်” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ေျဖလိုက္လွ်င္ ၎က.. “ဘာလုပ္ မလို႔လဲ” ဟု ေမးေလ၏။
“ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုေတာ့ဗ်ာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာရရင္ ကိုင္႐ိုလိုျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမလို႔” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “ကိုယ့္ဟာကိုမေနဘဲ ဟိုလူနဲ႔ တူေအာင္ ႀကီးစားရတာနဲ႔၊ ဒီလူနဲ႔တူေအာင္ ႀကီးစားရတာနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒါ အ႐ူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ၊ အဲဒီေရာ ဂါနာမည္က ကိုင္႐ိုအ႐ူးေရာဂါတဲ့၊ ကုလို႔မရဘူး ကိုယ့္လူေရး ကိုင္႐ိုေတာ့မျဖစ္ူဘး၊ “ထိုငိုင္” သြားရမယ္။ ဟီ ဟီ ဟု ေျပာဆိုေလွာင္ေျပာင္ေလ၏။ “ကိုပီတာႀီးက က်ဳပ္ကိုေလွာင္တာလား..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ..
“ေလွာင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မသိတတ္လြန္းလို႔ေျပာျပတာပါ၊ ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလည္း ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလို လွတယ္၊ ႏွံျပည္စုတ္ကေလးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ၾကက္တူးေရြးက ၾကက္တူေရြးလိုလွတယ္၊ အေရာင္ အေသြးစံုတယ္၊ ၾကက္တူေရြးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ သဘာဝတရားႀကီးက ၾကက္တူေရြးရွိဖို႔လိုအပ္လို႔ ၾကက္ တူေရြးလည္း ရွိေနတာ၊ ႏွံျပည္စုတ္လည္း လိုအပ္လို႔ ႏွံျပည္စုတ္ရွိေနတာ၊ အဲဒီေတာ့ ႏွံျပည္စုတ္ကလည္းၾကက္ တူေရြးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔၊ သူ႔အတိုင္းတိုင္းေလး ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုယ့္လူက ကိုင္႐ို ျဖစ္ခ်င္ရတာလည္း မ႐ူးစမ္းပါနဲ႔..” ဟု ပယ္ပယ္နယ္နယ္တြယ္ေလေတာ့၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎ႏွင့္ စကားမေျပာ ေတာ့ဘဲ ဘဲသားဆီျပန္ဟင္းခ်က္ေနေလ၏။ ေဆးဘဲဥသူပ္ေနေလ၏။ ဝက္႐ုိးႏွင့္ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္ ေနေလ၏။ အလံုးစံုက်က္သြားေသာအခါ၌ ကိုပီတာႀကီးအား တည္ခင္းေကြ်းေမြးေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တည္ခင္းေကြ်းေမြးေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ထမင္းကို ၿမိတ္ရွက္စြာစားေလ၏။ ထိုသို႔စားရင္း..
“ ကိုယ့္လူ က စားေတာ္ကဲလည္း ျဖစ္ခ်င္ပံုရတယ္၊ အဲဒါလည္း အ႐ူးေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ၊ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လိုက္၊ လကၡဏာ ဆရာျဖစ္ခ်င္လိုက္၊ စားေတာ္ကဲ ျဖစ္ခ်င္လိုက္နဲ႔ အ႐ုူးေရာဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ ေတြ႕တာကေတာ့ ကိုင္႐ိုျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါရယ္၊ စားေတာ္ကဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါရယ္၊ အဲဒီေရာဂါေတြဟာ ကုရခက္ တယ္ ကိုယ့္လူ၊ ဒီေရာဂါကို ေယဘုယ်ၿခံဳၿပီးေျပာရရင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာလို႔ ေျပာရမွာပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေျပာေလ ၏။ “ကိုပီတာႀကီး.. ခင္ဗ်ားက အေတာ္ေကာင္းတဲ့လူပဲ၊ ထမင္းလည္းေကြ်းရေသးတယ္၊ က်ဳပ္ကိုလည္း ေဆာ္ ေသးတယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ေဆာ္တယ္လို႔ မယူပါနဲ႔၊ ထမင္းေကြ်းတဲ့ေက်းဇူး ေၾကာင့္ တည့္မတ္ေပးတယ္လို႔ ယူလိုက္စမ္းပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေျပာေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ခံ၍ေနရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အီေကြးႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကို စားေသာက္ေလ၏။ ထိုသို႔စားေသာက္ရင္း.. “တစ္ခါက ဥေရာပတိုက္ဘက္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးရွိတယ္ကြ၊ အဲဒီဘုရင္ဟာ သူ႔ဥယ်ာဥ္ ထဲမွာရွိတဲ့ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိတယ္၊ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္တဲ့အခါတိုင္းအပင္ေတြ ကို အရမ္းပြင့္၊ အရမ္းသီးခိုင္းေလ့ရွိတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ သူဟာဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားတယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ႀကီးဟာ ညိွဳးၿပီး ေျခာက္ေနတယ္၊
အဲဒီေတာ့ “ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ သူကေမးလိုက္တယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက “ ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာတံုး၊ က်ဳပ္က ထင္း႐ႈးပင္ကိုတုၿပီး အေပၚကိုတက္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္မဟုတ္ေလေတာ့ အျမစ္အား က မခံႏိုင္ေတာ့ ေသရေတာ့တာေပါ့ လို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ထင္း႐ွဴးပင္ဆီကို သြားျပန္ေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက ကိုင္းၿပီးေကြးက်ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးကို “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ဘုရင္ႀကီးက ေမးျပန္တယ္၊ အဲ ဒီေတာ့ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးက “က်ဳပ္ကလည္း စပ်စ္ပင္ႀကီးကို အားက်ၿပီး အသီးေတြ အရမ္းသီးလိုက္တယ္၊ စပ်စ္ပင္ မဟုတ္ေလေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခုလို အရမ္းေကြးသြားတာေပါ့” လို႔ ေျပာတယ္၊
အဲဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက စပ်စ္ ပင္ဆီကို ေရာက္ျပန္ေရာ၊ စပ်စ္ပင္ႀကီးလည္း ေသမလိုျဖစ္ေနတယ္၊ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ “က်ဳပ္ ကႏွင္းဆီပင္ကို အားက်ၿပီး သူ႔လိုလိုုက္ၿပီးပြင့္တာဗ်ဳိ႔၊ အဲဒီေတာ့ စပ်စ္သီးလည္း မသီးေတာ့ဘူး၊ ႏွင္းဆီးပန္းလည္း မပြင့္ေတာ့ဘဲ အခုလို ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္သြားရတာပါပဲ” လို႔ ေျပာျပန္တယ္၊ အဲဒီမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ အပင္ေလးတစ္ပင္ကိုေတြ႕တယ္၊ အပင္က သိပ္မႀကီးပါဘူး၊ အရြက္ကေလးေတြ၊အကိုင္ အခက္ကေလးေတြလည္း စိုစိုေျပေျပနဲ႔၊ အပြင့္က ရနဲ႔ေလးေတြလည္း သင္းပ်ံ႕လို႔
အဲဒီအပင္ရဲ႕နာမည္က Heart Ease ႏွလံုးေအးခ်မ္းပန္းလို႔ေခၚေလ့ရွိတဲ့ အပင္ကေလးပါပဲ ဘုရင္ႀကီးဟာ အဲဒီအပင္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ အပင္ေတြေသတာေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေသလုေမ်ာပါျဖစ္ေနၿပီး ႏွလံုးေအးခ်မ္းရယ္… မင္းကေတာ့ ရွင္သန္စိုျပည္ေနပါလား ဘာေၾကာင့္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ အပင္က ေလးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ “အသင္ မင္းႀကီး ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စိုက္ကတည္းက ႏွလံုးေအးခ်မ္း ကို ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရပါတယ္၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္လို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဝက္သစ္ခ်ပင္ကို လည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊
အဲဒီလိုပဲ ထင္း႐ွဴးပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးကိုလည္း အားမက်ခဲပါဘူး၊ အသီးေတြ ႁပြတ္ေနေအာင္သီး တဲ့ စပ်စ္ပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ အပြင့္ႀကီးေတြ ေဝဆာေနတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကိုလည္း အားမက်ခဲ့ဘူး၊ ႏွလံုးေအး ခ်မ္းဟာ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ေနခဲ့တယ္၊ ႏွလံုးေအးခ်မ္းလိုပဲ ရွင္သန္ခဲ့တယ္၊ အားက်ၿပီး ဘာမွကိုမလုပ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးေအးခ်မ္းအျဖစ္နဲ႔ပဲရွင္သန္ရပ္တည္ေနႏိုင္တာေပါ့၊ တျခားဘာမွမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ၿပီးေျပာ လိုုက္တယ္၊
ငါေျပာခ်င္တဲ့ ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲကြာ၊ မင္းသိခၤအျဖစ္နဲ႔ပဲရွင္သန္ပါကြာ၊ ကိုင္႐ိုကို အားမက်စမ္းပါနဲ႔ မင္းသိခၤဟာ မင္းသိခၤအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရွင္သန္ပါကြာ၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ စားေတာ္ကဲႀကီး ဦးဂြမ္တီကိုလည္း အားမက် ခ်င္စမ္းပါနဲ႔” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို သူ၏လက္သီးႀကီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ႔ထုၿပီးေနာက္.. “ငါသြားမယ္ ၿပီး ေတာ့..လာဦးမယ္” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာႀကီးသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းမွ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
0 comments:
Post a Comment