သီးစံုကုလားပဲဟင္းႏွင့္ င႐ုတ္သီးဆားေထာင္း

သီးစံုကုလားပဲဟင္းႏွင့္ င႐ုတ္သီးဆားေထာင္း

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ကိုပီတာဆိုသူ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ စိတ္ေကာင္းေကာင္းမႏွံ႕ရွာေပ၊ သို႔ေသာ္ ခင္မင္ဖြင္ရာေကာင္း၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ၎က ၎၏ ထံုးစံအတိုင္း .. “ေဟ့.. ဖိုးေအာင္ထြန္း၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား . “ ကိုပီတာႀကီးတစ္ေယာက္ မလာတာ အေတာ္ၾကာၿပီေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ၎က..“ဟုတ္ပါတယ္ကြာ၊ မင္းကို ငါသတိရေနလို႔ မလာျဖစ္တာကြ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္က .. “မဟုတ္ေသးပါ ဘူး ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ သတိရရင္လာရမွာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက .. “သတိရေနတယ္ဆိုေတာ့ မင္းဟာ ငါရဲ႕အာ႐ုံထဲမွာ ရွိေနၿပီေလကြာ၊ လာဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး၊ ေကာင္းေကာင္း သတိရမရတဲ့ အခါက်ေတာ့ အ႐ုံထဲမွာ မင္းက မရွိေတာ့ဘူးေလကြာ၊ ယံုပါကြာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေျပာေလ၏။

“ကဲပါ.. ကိုပီတာႀကီးရယ္ ဒီေန႔မနက္ ဘာဟင္းနဲ႔စားမလဲ..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ၎က.. “မင္းခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြက အေတာ့္ကို ၿမိန္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ကြာ.. ႏိုးဂြတ္ဒ္” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဟင္းေတြက ၿမိန္၇င္ ဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာရမွာမို႔လား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ႏိုးဂြတ္ဒ္လို႔ေျပာတာလဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေမးလိုက္ေလ။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက.. “မင္းဟင္းေတြက ေကာင္းေတာ့ ငါက အရမ္းစားတယ္ေလကြာ၊ အဲဒီေတာ့ အစာမေက်ဘူးေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့အတြက္ ႏိုးဂြတ္ဒ္ ျဖစ္သြားတာ၊မင္းရဲ႕ဟင္းကို ႏိုးဂြတ္ဒ္လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ နားရွင္းေအာင္ နားေထာင္စမ္းပါကြာ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေတာ္ခက္တယ္ကြ၊ နားရွင္းေအာင္ နားမေထာင္တတ္ဘူး” ဟု ေျပာေလ၏။

“ဟုတ္ပါ့မလား ကိုပီတာႀကၚရယ္..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “မနက္ေစာေစာမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္းကေလးကိုရြက္ၿပီး ပဲျပဳတ္လို႔ ေအာ္တယ္ကြ၊ အဲဒီေတာ့ ေခၚတဲ့လူကလည္း ေခၚၿပီး ဝယ္တယ္ဗ်ာ၊ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သူေအာ္တာ ပဲျပဳတ္ရွိေသးတယ္၊ ေရာင္းမယ္လို႔ မပါဘူးေလကြာ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရယ္ရေသးေတာ့၏။

“ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြ မဟုတ္တာေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ကိုပီတာႀကီးရယ္ ဘာဟင္းနဲ႔ စားမလဲေျပာစမ္းပါ” ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက .. “ကုလားပဲဟင္း ေကာင္းေကာင္း ခ်က္စမ္းပါ ငါ့လူရာ၊ ၿပီးေတာ့ င႐ုတ္သီး ဆားေထာင္း၊ တို႔စရာကေတာ့ မုန္လာခ်ဥ္ဖတ္ေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ၿပီကြ၊ အဆီအဆိမ့္ေတြ သိပ္ၿပီး မလုပ္စမ္းပါနဲ႔” ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း .. “ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ၎အား ေကြ်းရန္အတြက္ ကုလားပဲဟင္း တစ္ခြက္ကို စပါးလင္ထည့္၍ မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္အနံရေအာင္ ခ်က္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ င႐ုတ္သီးဆားေထာင္း မန္လာခ်ဥ္ဖတ္တို႔ႏွင့္ တည္ခင္းေကြ်းေမြးေလ၏

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအား ထမင္းေကြ်းေနသည့္ၾကားကပင္ ယၾတာသမား သံုးေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ထ၍ လုပ္ေပးရ၏။ စာအုပ္ကိစၥ အတြက္လာေသာ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးကို စကားေျပာရ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရန္အတြက္ လာေရာက္ဝယ္ယူေသာ ႐ုပ္ရွင္သမား သံုးေယာက္ကို စကားေျပာရ၏။ ထိုအခါ၌ ပိုက္ဆံေခ်းရန္ ေရာက္လာေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးအား မေခ်းႏိုင္ေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္၌လည္းမရွိေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုးရွင္းျပရေလ၏၊ ထို႔ေနာက္ ၿခံတြင္းရွိ အဓိ႒ါန္ ေႂကြေဗဒင္ေမးရေသာ ဂူကေလးအား သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရ၏၊

ကြ်ႏ္ုပ္ကိုၾကည့္၍ ကိုပီတာႀကီးက.. “ ေမာင္ရင့္ဟာကလည္း မနားရပါလား၊ ေမာင္ရင့္ကိုၾကည့္ရတာ အရက္မူးသမား သိုင္းကြက္နင္းေနသလိုပဲ၊ မ်က္စိေနာက္ဖို႔ အေတာ္ေကာင္းတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကိုပီတာႀကီးရယ္ ဒီအလုပ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ဘယ္သူလုပ္မတံုးဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ၎ကၿပံဳ၍.. “ကိုရင္ မေမြးခင္၊ ကိုရင္ လူ႔ေလာကကို မေရာက္ခင္က ဘယ္သူေတြ လုပ္သလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ေမးေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ စာေမးပြဲ ေျဖသည့္ ကေလးမ်ား ယၾတာေခ်ရန္ အုပ္စုလိုက္ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎တို႔ထံသို႔ ေျပး၍ အားေပးစကားေျပာျခင္း၊ ယၾတာလည္းေခ်၊ စားက်က္ရန္လည္းလိုေၾကာင္း ေလးေလးနက္နက္ ေျပာျပေနရေလ၏။

ထို႔သို႔ေျပာျပရာ ကေလးမ်ားအနက္မွာ တစ္ေယာက္ေသာ ကေလးက.. “အဘရယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာက်က္ၿပီ ပါၿပီ၊ ေအာင္ဖို႔လည္း ေသခ်ာပါတယ္၊ လိုရမယ္ရဆိုၿပီး အဘဆီလာၿပီး ယၾတာေခ်တာပါ” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းစားၿပီး၍ လက္ေဆးက လက္သုတ္ေနၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ ေနာက္ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးကို ယူ၍စားေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာ ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား .. “နည္းနည္းေလ နားေထာင္စမ္းပါ၊ ေျပာစရာရွိလို႔” ဟုဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေျပာပါ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ နားေထာင္ပါတယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ၎က..

“တစ္ခါက အလက္ဇင္းဒါသဂရိတ္ လို႔ေခၚတဲ့ စစ္သူရဲေကာင္ႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ ျမတ္ဆိပ္တစ္ခုကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျမစ္ကမ္းနဖူး သဲျပင္ေပၚမွာ အဝတ္အစား ဗလာက်င္းတံုးလံုးလွဲ အိပ္ေနၿပီး ေနဆာလႈံေနတဲ့ ဒိုင္အိုဂ်င္ဆိုတဲ့ သူေတာင္းစားတစ္ဦးကို ျမင္ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒီစစ္သူရဲေကာင္းႀကီးကလည္း အဲဒီသူေတာင္းစား ဒိုင္အိုဂ်င္ကိုု သိပါတယ္၊ အဲဒီဒိုင္အိုဂ်င္ဟာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ အလြန္လွတယ္၊ မ်က္ႏွာကလည္း ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းတယ္၊

အဲဒီေတာ့ အလတ္ဇင္းဒါး သဂရိတ္က “ အို.. ဆရာသမား က်ဳပ္ဘာမ်ား ခင္ဗ်ားအတြက္ လုပ္ေပးရမလဲ” လ ို႔ရိသဲ့သဲ့စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒိုင္အိုင္ဂ်င္က “အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္ဆိုတဲ့လူကို ေျပာခ်င္ တာကေတာ့ ဘာမွလုပ္မေပးပါနဲ႔၊ ဒီနားက နည္းနည္းဖယ္ေပးစမ္းပါ၊ ေနဆာလႈံေနတာ အရိပ္ကြယ္လို႔ပါ၊ ဒီ့အ ျပင္ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာ မလုိပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အလက္ဇင္းဒါးသဂရိတ္က ေနရိပ္မ ကြယ္ေအာင္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္၊

အဲဒီအခါမွာ ဒိုင္အိုဂ်င္က “တေလာတုန္းက တပ္ေတြျပင္ေနတာကို က်ဳပ္ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အလက္ဇင္းဒါးသဂရိတ္က “တျခားမ ဟုတ္ပါဘူး ဒိုင္အိုဂ်င္ရယ္၊ အိႏိၵယကို တိုက္မလို႔ အိႏိၵယကိုတိုက္လို႔ ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ကမၻာတစ္ခုလံုးကို ႏိုင္တာနဲ႔၊ အတူတူပဲ” လို႔ ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဒိုင္အိုဂ်င္က “အိႏိၵယကို ႏိုင္ၿပီပဲ ထားပါေတာ့၊ ဘာလုပ္ဦးမလဲ” လို႔ေမးေတာ့ အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္က “ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးရင္ေတာ့ က်ဳပ္ အနားယူမွာေပါ့” လို႔ ျပန္ၿပီးေျဖလိုက္တယ္၊

အဲဒီအခါမွာ ဒိုင္အိုဂ်င္က ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္၊ “ခင္ဗ်ားက အ႐ူးပဲ၊ အနားယူဖို႔ ကိစၥမွာ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းမပါဘူး၊ ဘယ္သူမဆို အနားယူခြင့္ရွိတယ္၊ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္မွ အနားယူရမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုဆရာသမားမ်ိဳးက သင္ေပးလို႔လဲဗ်ာ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ ခု.. က်ဳပ္အနားယူေနၿပီ အိႏိၵယကိုလည္ မေအာင္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အနားယူခြင့္ က်ဳပ္မွာရွိေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားနားရမယ့္ အခ်ိန္ဟာ ဒီအခ်ိန္ပဲ၊ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးမွာ နားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးလည္း တျခားေအာင္ႏိုင္စရာေတြကို ခင္ဗ်ား လုပ္ရဦးမယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ နားရမယ့္ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ေသရင္လည္း၊ အိမ္မွာေသရမယ့္ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ စစ္ခ်ီရင္း လမ္းမွာ ေသရမွာပဲ” လို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္တယ္၊

“ခင္ဗ်ားလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြ မၿပီးခင္မွာဘဲ ခင္ဗ်ား၊ ေသမွာ၊ က်ဳပ္ေျပာတာ မယံုေစာင့္ၾကည့္” လို႔ ဒိုင္အိုဂ်င္က ဆက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္က “ဒိုင္အို ဂ်င္းေျပာတာ က်ဳပ္မွတ္ထားပါ့မယ္၊ ဒီလိုေျပာျပတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ အိႏိၵယကို ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ သြားရဦးမယ္ဗ်ိဳ႕” လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္၊ အမွန္တကယ္ပဲ အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္က လမ္းမွာပဲဆံုးသြားတယ္။ အိမ္က ိုျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး၊

အလက္ဇင္းဒါးသဂရိတ္ ေသဆံုးတဲ့ေန႔မွာပဲ ဒိုင္အိုဂ်င္လည္း ေသဆံုးသြားပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ေသလြန္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း တမလြန္ဘဝမွာ ျပန္ၿပီးေတြ႕ၾကတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ “ေဟာ..စစ္သူရဲေကာင္းနဲ႔ သူေတာင္းစား တစ္ဦးျပန္ၿပီးဆံု ၾကျပန္ၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဒိုင္အိုဂ်င္က “ျပန္ၿပီးဆံုတာေတာ့ မွန္တယ္ဗ်ိဳ႕ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေတြးထင္ခ်က္ေတြဟာ လြဲေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူဟာ သူေတာင္းစား၊ ဘယ္သူဟာ ဧကရာဇ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သဲသဲကြဲကြဲ သေဘာေပါက္ပံုမရဘူး၊

က်ဳပ္ဟာ လြတ္လပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဘဝကို က်ဳပ္ေက်နပ္တယ္၊ အျပည့္အဝ အသက္ရွင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေအာင္ႏိုင္မႈေတြ အတြက္ႀကိဳးစားရင္း ခင္ဗ်ားဘဝကို ခင္ဗ်ားမေက်နပ္ဘူး အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ အစဥ္သျဖင့္ လိုအပ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတယ္၊ က်ဳပ္ဟာ ဘာမွမလိုအပ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ဟာ ူသူေတာင္းစား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ဟဲ.. ဟဲ.. မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္.. ” ဟု ဆိုကာ ကိုပီတာသည္ သူ၏ပံုျပင္ကို ရပ္လိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာကို စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ.. “ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အလက္ဇင္းဒါး သဂရိတ္နဲ႔ သူ ေတာင္းစား တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပံုျပင္က ဒီမွာၿပီးသြားပါၿပီ၊ ဖိုးေအာင္ထြန္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဖိုးေအာင္ထြန္းက ကိယ့္ကို စိတ္မႏွံ႔တဲ့လူ၊ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပီတာဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူတယ္၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္တယ္၊ အနားယူခြင့္ေတြလည္း ကိုယ့္ မွာရွိတယ္၊ ဖိုးေအာင္ထြန္းကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္လို အနားယူခြင့္ေတြလည္း မရွိဘူး အလုပ္ေတြၿပီးမွ နားရမယ္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ ဝတၳဳေတြေရးၿပီးမွ နားရမယ္လို႔ ဘယ္လိုဆရာသမားမ်ိဳးက သင္ၾကားထားပါသလဲ၊ ယၾတာကိစၥေတြၿပီးမွ နားရမယ္လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ေျပာထားလို႔တံုး၊ ႐ူးလွေခ်လား ငါ့လူရာ..” ဟု ဆိုကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို ဘုန္းကနဲ႔ ပုတ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ ထြက္သြားေလေတာ့သတည္း။

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....