အုန္းသီးထဲကို ၾကက္သားထည့္၍ ဖြဲမီးျဖင့္ဖုတ္ေသာ ဟင္းတစ္မ်ိဳး

အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္း ေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာ သေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....

အုန္းသီးထဲကို ၾကက္သားထည့္၍ ဖြဲမီးျဖင့္ဖုတ္ေသာ ဟင္းတစ္မ်ိဳး

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္းမရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ငယ္စဥ္က တစ္ရပ္တည္းေနခဲ့ဖူးေသာ ကိုပီတာဆိုေသာ လူႀကီးတစ္ဦး ေရာက္လာေလ၏။ ထိုလူႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို လြန္စြာခင္မင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္း ထိုလူႀကီးက .. “ ေဟ့… ေအာင္ထြန္း၊ဂြတ္ဒ္ေမာ နင္း၊ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။ “ကိုပီႀကီးကေတာ့ လုပ္ၿပီး ဂြတ္ဒ္ေမာနင္းဆိုလည္း ဂြတ္ဒ္ေမာ နင္းေပါ့ေမာနင္းေပါံ၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဆိုလည္း ဂြတ္ႏိုက္ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ၎က.. “ မေန႔ညက တည္းက ကိုယ့္လူဆီလာဖို႔ စိတ္ေရာက္ေနတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္လို႔ေျပာတာ၊ ေရာက္လာတာက ခုမွ ေရာက္လာတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္းလို႔ ႏႈတ္ဆက္တာ၊ နားရွင္းေအာင္ နားေထာင္စမ္းပါ ကိုယ့္လူရာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား အျပစ္တင္ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာလိုုက္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ကဲပါ.. ကိုပီတာႀကီး ရယ္၊ ဘာဟင္းနဲ႔စားမလဲ ေျပာစမ္းပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ငါဘဝမွာလ ကကြာ သူ မ်ားေကြ်းမွ စားရတဲ့ဘဝပါ၊ အဲဒီေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာလည္း မစားတတ္ပါဘူး၊ ကတ္သီးကတ္သပ္လည္း မစားတတ္ပါဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္ကြာ အုန္းသီးရင့္ရင့္တစ္လံုးကိုအဝလွပ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္သားေလာက္ရွိတဲ့ ၾကက္ကိုခုတ္ထစ္ၿပီး င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္၊ဆား၊ အဲဒါေတြနဲ႔ နယ္ေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအုန္းသီးထဲ ျပန္ ထည့္အဖံုးျပန္ဖုံး၊ ရြံ႕နဲပမံကြာ၊ အဲဒီအုန္းသီးကို ဖြဲႏွစ္တင္းေလာက္နဲ႔ မီးဖုတ္ကြာ၊ အုန္းသီးအျပင္က အကုန္ လံးကြ်မ္းကုန္လိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအုန္းသီးထဲက ၾကက္သားေတြက အု္းသီးႏွစ္ေတြနဲ႔ က်က္ေနလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဇလံုႀကီးထဲေလာင္းခ် ထမင္းပူပူနဲ႔ စားမယ္ကြာ..” ဟု ေျပာေလ၏

“ ဒါေလာက္ အုန္းသီးေတြမ်ား တာဗ်ာ၊ ေသြးတိုးလိမ့္မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီး.. “ကိုရင္လည္း သိသားပဲ၊ ငါ့ကို ရပ္ ကြက္တစ္ခုလံုးက အ႐ူးစာရင္းထဲမွာ သြင္းထားၾကတာ၊ အ႐ူးပီတာလို႔ေတာင္ ေခၚၾကတာ၊ တစ္ခု မင္းစဥ္းစား ၾကည့္၊ ေသြးတိုးၿပီးေသတဲ့ အ႐ူး မင္းေတြ႕ဖူးလား၊ အ႐ူးက ဘာစားစား ေသြးမိုးဘူးကြ၊ သူမ်ားေတြယင္ေကာင္ နားတဲ့ အစားအေသာက္ကို စားရင္ဝမ္းေရာဂါျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့တို႔ အ႐ူးေတြက မျဖစ္ဘူးကြ၊

အ႐ူးေရာဂါတစ္ခု ရၿပီကတည္းက ေသြးတိုးလည္းမျဖစ္ဘူး၊ ဝမ္းေရာဂါလားမျဖစ္ဘူး၊ ေက်ာက္ကပ္လည္းမျဖစ္ဘူး၊ ႏွလံုး ေရာဂါလည္းမျဖစ္ဘူး၊ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသတဲ့ အ႐ူးမင္းေတြ႕ဖူးလို႔လား၊ ဒီလိုကြ .. အ႐ူးလက္မွတ္ရၿပီးကတည္း က က်န္တဲ့ေရာဂါေတြ ၿပီးသြားၿပီးထင္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းသာ ခ်က္ေကြ်းစမ္းပါကြာ..” ဟု ရွည္ လ်ားစြာ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎ေျပာသည့္အတိုင္း ၾကက္သားႏွင့္အုန္းသီးကို စီမံရေလ၏။ အလုံး စုံၿပီးေသာအခါ၌ ဟင္းမ်ားကို ဇလံုႀကီးထဲတင္ထည့္၍ ကိုပီတာႀကီးကို ေကြ်းရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ၿမိန္ ရွက္စြာ စားေသာက္ေန၏။

ထိုသို႔စားေသာက္ေနစဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က ဟင္းအရသာႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားေျပာ လိုေသာေၾကာင့္.. “ဒီလို ကိုပီတာႀကီးရဲ႕ အရသာက ေျခာက္ပါး ရွိတယ္ေလဗ်ာ” ဟု စကားစလိုက္လွ်င္ “ဘယ္ကသာ ေျခာက္ပါးရမလဲ ကိုယ့္လူရာသူမ်ားက ေျခာက္ပါးဆိုတာနဲ႔ ေျခာက္ပါးလိုက္ၿပီးေျပာေနတာကိုး၊ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲပမွ မစဥ္းစားဘဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အားေျပာရာ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘယ္ႏွပါလဲဗ်ာ..” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏

“ ဒီလိုငါ့လူရ၊ မင္းေျပာတဲ့ အရသားေျခာက္ပါးက အခ်ိဳရယ္၊ အခ်ဥ္ရယ္၊ အစပ္ရယ္၊ အငံရယ္၊ အခါးရယ္၊ အ ဖန္ရယ္၊ အဲဒါကိုေျပာတာမို႔လား၊ အဲဒီေတာ့ မင္းကို ငါတစ္ခုေမးမယ္၊ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳကို ေအးစက္ေနတုန္း ေသာက္တာနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးေသာက္တာနဲ႔ အရသာခ်င္းတူသလား၊ ႐ိုး႐ိုးသားသားဝန္ခံကြာ၊ အဲဒီေတာ့ အပူ၊ အေအး၊ကိုလည္း အရသာထဲ ထည့္ရမွာပဲကြ၊ ၿပီးေတာ့ထမင္းကေတာ့ ထမင္းေပါ့ကြာ၊ ထမင္းေပ်ာ့အရသားနဲ႔ အမာအရသာနဲပ အရသာမွာကြာလိမ့္မယ္ ကိုယ့္လူေရ၊ အဲဒါကိုလည္း ဝန္ခံကြာ၊ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ အမာ၊ အေပ်ာ့ ကလည္းအရသားႏွစ္ပါးေပါ့ကြာ၊ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ အရသာေျခာက္ပါးရယ္၊ ငါထပ္ၿပီးတိုး တဲ့၊ ေလးပါရယ္ အရသာဆယ္ပါးျဖစ္ေနၿပီ၊

ၿပီးေတာ့ မင္းသိထားရမွာ ေစာေစာက အရသာဆယ္ပါးထဲမွာ ဆိမ့္တယ္ဆိုတာ မပါးဘူးကြာ၊ အဲဒါပါထည့္လိုက္ရင္ အရသာ ဆယ့္တစ္ပါးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္၊ အခု ငါေျပာတဲ့စကားကို လက္ခံၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းစကားကို ဆက္ေျပာခြင့္ရွိတယ္၊ လက္မခံဘူးဆိုရင့္ ငါနဲ႔ဆက္ၿပီးျငင္းမွာ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက အက်ပ္ကိုင္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆက္၍လည္းမေျပာ၊ ၎ႏွင့္လည္း ျငင္းခံုျခင္းမျပဳဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေနလိုက္ရေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီး၏စကားကို မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ သုန္သုန္မႈန္ မႈန္ႀကီးျဖစ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္၍လည္း ကိုပီတာႀကီးက .. “ ကိုယ့္လူရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္း သုန္သုန္ မႈန္မႈန္ႀကီးနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလိုကတာ၊ ရယ္ရယ္ေမာေမာေနစမ္းပါ ကိုယ့္လူရဲ႕” ဟု ဆိုကာ ၎ကစ၍ တဟားဟားရယ္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္၍ လည္းရယ္ေနေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း၎၏ ရယ္ရႊင္ျမဴး ထူးပံုကိုျမင္သျဖင့္ စိတ္ဆိုးေျပကာ ၿပံဳးလာမိေလ၏။ ထိုမွတဆင့္ ရယ္မိေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ ကိုယ့္လူကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ တစ္ခါတုန္းက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ထူးျခားတဲ့ သူေတာ္စင္သံုးဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီ သံုးဦးဟာ အတူေနတယ္၊ အတူစားတယ္၊ အတူသြားတယ္၊ ဘယ္ေတာ့ပဲၾကည့္ၾကည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုနဲ႔ မဟုတ္ တစ္ခုနဲ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနတတ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြဟာ ေစ်းရွိတဲ့ေနရာေတြကို သြားတယ္ ၿပီးေစ်းဝမွာ သံုးေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုၿပီး ဗိုက္သားႂကြတက္ လႈပ္ယမ္းလာတဲ့အထိ ရယ္ၾကေတာ့တာပဲ ေစ်းကိုလာတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး အူရႊင္လာတတ္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာၿပီး ရယ္ၾကေတာ့တာပဲ၊

ရယ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရင္ထဲမွာ ေလးလံေနတာေတြ ေပါ့သြားေတာ့တာေပါ့၊ ေလာကသစ္၊ အျမင္သစ္ကို ဝင္ေရာက္ခြင့္ရသြားေတာ့တာေပါ့၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့စိတ္ဟာ ပံုေျပာင္းသြားတယ္၊ အဲဒီအရယ္သန္တဲ့ သူေတာစင္သံုးဦးဟာ တ႐ုတ္ျပည္ တစ္ျပည္လံုးကို လွည့္လည္ သြားလာခဲ့ၿပီး လူေတြကို ရယ္ေမာေစခဲ့တယ္၊ ေဒသထြက္ေနတဲ့ လူေတြကို ေဒါသေျပၿငိမ္းေစခဲ့တယ္၊ ေလာဘတက္ေနတဲ့လူေတြကို ေလာဘနည္းေစခဲ့တယ္၊ မနာလိုဝန္တိုမႈေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ လူေတြကို မုဒိတာ ပြားတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္၊

ဘယ္လိုလုပ္ေပးသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ေရာေႏွာၿပီး ရယ္ပစ္လိုက္ တာပါပဲ၊ သူတို႔ကို လူတိုင္းလိုလိုက သိၾကပါတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ ရြာတစ္ရြာအေရာက္မွာ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ဟာ ေသပါေလေရာ၊ အဲဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ဟာ ရယ္ႏိုင္ပါမလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္၊ ဒါေမမဲံ ရယ္ေနၾကတာပါပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက “တစ္ေယာက္ေသတာေတာင္ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ရယ္ႏိုင္ေသးတယ္” လို႔ေျပာတယ္၊

က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ “ တို႔သံုးေယာက္ဟာ ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ထားတာ ပထမေသတဲ့လူက အႏိုင္လို႔လုပ္ထားတာ၊ ခု သူႏိုင္သြားၿပီေလ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔စား ဝမ္းသာလို႔ရယ္တာေဟ့..” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၾကျပန္ေလ၏။ အဲဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက “ေကာင္းပါၿပီေလ၊ ေသတဲ့လူကို မီးသၿၤဂိဳလ္မယ္၊ ထံုးစံအတိုင္း ေသတဲ့လူကို မီးမသၿၤဂိဳလ္ခင္မွာ ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲေပးရမယ္” လို႔ ေျပာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မေသခင္မွာ သူက မွာသြားတယ္၊ သူေသရင္ ေရမခ်ိဳးပါနဲ႔တဲ့၊ အဝတ္အစားလည္း မလဲပါနဲ႔တဲ့ မီးသာ႐ႈိ႕လိုက္ပါတဲ့” အဲဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကရတာေပါ့၊

ေသတဲ့လူရဲ႕အေလာင္းႀကီးကို ထင္းပံုေပၚ တင္ၿပီး ေအာက္လည္း မီး႐ႈိ႕လိုက္ေရာ ေသတဲ့ လူရဲ႕အက်ၤီးအတြင္းမွ ဝွက္ၿပီးထည့္ထားတဲ့ မီး႐ႈဴးမီးပန္းေတြဟာ ထၿပီးေပါက္ေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီလို မီး႐ႈဴမီးပန္းေတြ ထေပါက္တဲ့အခါမွာ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ၿပီး ကၾကေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီမွာ ရြာသားေတြလည္း မေနႏိုင္ဘူး၊ ရယ္ၾက၊ ေမာၾက၊ ကခုန္ၾက လုပ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ၊ အဲဒီေတာ့ မသာဟာ မသာနဲ႔မတူေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလိုျဖစ္သြားတယ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ႀကီး လိုျဖစ္သြားတယ္၊

ေသသြားတဲ့လူဟာလည္း ေသသြားတာနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ ဘဝသစ္တစ္ခုမွာ ျပန္လည္ရွင္သန္ လာသလိုျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒါ လုပ္ႀကံၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက တ႐ုတ္ျပည္မွာတ ကယ္ရွိခဲ့ ျဖစ္ခဲ့တာ၊

အဲဒီေတာ့ စိတ္ညစ္ေနသလား၊ ဗိုက္သားေတြလႈပ္ေအာင္ အားရပါးရရယ္ပစ္လိုက္ပါ၊ ထြက္ ေပါက္ပိတ္ၿပီး အႀကံရခက္ေနသလား၊ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ တအားရယ္ပစ္လိုက္ပါ၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြ ေတြ႕ေန ေတြ႔ေနအဲဒီအခက္အခဲေတြကို ပံုေျပာင္းသြားဖို႔နည္းဟာ တအားရယ္ပစ္တဲ့နည္းပဲရွိတယ္၊ အဲဒီလိုရယ္ ျဖစ္ဖို႔လည္း ဘာပစၥည္းမွ မလိုဘူး၊ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွလည္း မလိုဘူး၊ ရယ္ခင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အားရပါးရရယ္ ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး လူတိုင္းမွာရွိတယ္၊ ကဲ.. ေမာင္ေအာင္ထြန္း ငါသြားမယ္ ရယ္လိုက္စမ္းပါ၊ ဟား..ဟား..ဟား.. ဟား..” ဟု ရယ္ေမာေျပာဆိုကာ ဦးပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေက်ာကုန္းကို လက္သီးျဖင့္ ဘုန္းကနဲ ထု၍ ထြက္ သြားေလေတာ့သတည္း။