ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္ တူေသာ မိန္းမ
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ညြန္႔ျပမႈေၾကာင့္ တရားထိုင္ရန္အလို႔ငွာ လြန္ခ်မ္းေအးေသာ ေတာင္ကုန္းၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႔ မီးရထားျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးထိုင္ခုံ၌မူ အဘိုးႀကီးတစ္ဦး လာေရာက္ထုိင္ေလ၏။ သူ၌ ပစၥည္းပစၥယဟူ၍ မယ္မယ္ရရမ ပါရွိေပ။ လြန္စြာႀကီးမားေသာ လြယ္အိတ္ႀကီး တစ္လံုးႏွင့္ လြန္စြာႀကီးမားေသာ ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းသာ ပါေလ၏။ ထိုအဘိုးႀကီးသည္ အသားအလြန္ျဖဴ၏။ ထို႔အျပင္ လြန္စြာရွည္လ်ား၍ ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိကုန္ေသာ မုတ္ဆိတ္တို႔သည္လည္း ရွိ၏။ တိုက္ပံုအကၤ်ီႏွင့္ တူေသာ အကၤ်ီပြႀကီး၊ ရွမ္းေဘာင္းဘီကဲ့သို႔ေသာ ေဘာင္းဘီပြႀကီးကိုလည္း ဝတ္ဆင္ထား၏။ ထိုအဝတ္အစားတို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအဘိုးအိုတစ္ဦး မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္၏။
ကြ်ႏ္ု္ပ္သည္ ထိုင္ခံု၌ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ လြယ္အိတ္တြင္းမွ တရားထိုင္နည္း စာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖတ္႐ႈေနေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘုိးႀကီးမွာမူ ကြ်ႏ္ုပ္၏နံေဘး၌ လာ၍ထိုင္ေနသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အိတ္တြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ျခင္း၊ ၿပီးလွ်င္ျပန္ထည့္ျခင္းစေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔၏ အၿငိမ္မေနတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးသည္ သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ မုန္႔ထုပ္ကိုထုတ္၍ မုန္႔တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူစားေသာက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာဖတ္ေနရာမွ ၎၏မုန္႔ကိုလွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ မုန္႔မွာ ဓားလွီးမုန္႔ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ဓားလွီးမုန္႔ကို စားၿပီးေနာက္ ေရဘူးကို ထုတ္၍ ေရေသာက္ျပန္၏။ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ၌ ေဆးတံကေလးကိုထုတ္၍ ေဆးအိုး၌ ေဆးျဖည့္ကာ ေဆးတံဖြာရင္ ၿငိမ္၍သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ထိရထားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေသး။ ခရီးသည္မ်ားမွာမူ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ပစၥည္းမ်ားကို ခံုေအာက္ထိုးသူထိုး၊ တန္းေပၚတင္သူတင္ ႏႈတ္ဆက္သူႏႈတ္ဆက္ စသည္ျဖင့္ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ ရွိေလေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား ခရီးသည္အားလံုးလိုလို ေနသားတက်ျဖစ္သြားေသာေ ၾကာင့္ ၿငိမ္၍ သြားေလေတာ့၏။ လိုက္ပို႔သူ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ခရီးသည္အခ်ိဳ႕သည္ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စုဆိုသလို စႀကၤလမ္းေပၚ၌ စကားေျပာလ်က္ ရွိၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ျပတင္းေပါက္၌မူ တစ္ဘက္ခံုမွခရီးသည္ လာေရာက္၍ ကို္ယ္တစ္ပိုင္းကို ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ကာ ကုန္းတိကုန္းကြ အေနအထားျဖင့္ ၎အားလိုက္ပို႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွလူအား မွာတမ္းရွည္ႀကီး တစ္ခုကို မွာၾကားေနေလ၏။ ထိုမွာတမ္းထဲတြင္ အမ္ဒီအိမ္သို႔ ပို႔ရန ္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ သာေကတမွ အႏွိပ္သည္ႀကီး တစ္ဦးလည္းပါ၏။ အမ္ဒီႀကီး၏ ကေတာ္မွာေသာ သစ္ခြပန္းအေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ေအာက္မွလိုက္ပို႔သူက ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္၍ ေျပာေနသံကိုလည္း ၾကားရ၏။
ႏိုင္ငံျခားသို႔ထက္မည့္ သူ၏သားအတြက္ ပါတ္စ္ပို႔ကိစၥ မည္သ႔ထံသို႔ေျပာထားေၾကာင္း၊ ထိုကိစဎစအတြက္ အဆင္ေျပမေျပ သြားေရာက္ေမးျမန္းရန္လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူက ဟုတ္ကဲ၊ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖသံကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ၾကားရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္၌ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလေအးစက္မွာ ေကာင္းစြာမေအးေတာ့ဘဲ ေရမ်ား ယိုက်ေနျခင္းသာလွ်င္ အဖတ္တင္ေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ႐ုံးမွေလေအးစက္မ်ားက ိုျပင္ေလ့ရွိသူအားေခၚ၍ လက္ဖက္ရည္ေလး ဘာေလးတိုက္ကာ ျပင္ခိုင္းထားဖို႔လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူကလညး္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖေနေလ၏။
ထို႔အျပင္ ၎၏ ႐ုံးခန္းအတြင္းရွိ ဗီ႐ိုအတြင္းမွ ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ သံုးရန္ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျပကၡဒိန္ မ်ားကိုပို႔ရမည့္ စာရင္းမ်ားလည္းပါ၏။ ထိုစာရင္းမ်ားထဲတြင္ ႐ုံးက လူေတြေတာင္းမည္ မေပးနဲ႔ဟုလည္းပါ၏။ ေအာက္ကလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ျပန္၍ေျဖေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ကားကို ယူသြားၿပီး ေရေဆးျခင္း ဆီထိုးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဂိုေထာင္အတြင္း၌ ထည့္သိမ္းထားရန္ မွာၾကားလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေအာက္မွလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေျပာကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။
ထိုအခါ၌ ထိုခရီးသည္သည္ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းမိေလေတာ့၏။ ေျခေထာက္အဖ်ားကို နင္းမိေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အေတာ္ကေလး နာက်င္သြားသည္ျဖစ္ရာ “အား” ဟု ေအာ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာၿပီး ၎၏ ထိုင္ခံုဆီသို႔ ျပန္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ နံေဘးမွ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ၎၏ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ထားေၾကာင္းေတြ႕ရေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၿပံဳးျပလိုက္ေလ၏။ “ဒီလူမ်ိဳးေတြက ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေျခေထာက္ကို နဂိုကတည္းက ခံုေပၚတင္ထားတာ၊ ကိုယ့္လူက သေဘာမေပါက္ေတာ့ အနင္းခံရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္လူဖတ္တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ကို နင္းမိရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းမ်ားပါေသးသလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က…“က်ဳပ္ဖတ္ေနတာ ေရွးဦးသူနာျပဳစာအုပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတြဘယ္ပါမလဲ” ဟု ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား လွမ္းေပးရင္း… “နည္းနည္း ပြတ္ထားလိုက္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အနင္းခံရေသာ ေျခေထာက္ကို ပ႐ုပ္ဆီပြတ္မည္ဟု ခံုေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္ရာ ေသြးျခည္မ်ား ဥသြားေၾကာင္း ေတြ႕ရေလေတာ့၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက… “ေသြးျခည္ဥသြားၿပီ ထင္တယ္၊ အ႐ိုးအက္ မသြားတာဘဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္၊ ဒီလူက ေတာ္ေတာ္စားတဲ့လူနဲ႔ တူတယ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အနင္းခံရတာခ်င္း တူေပမယ့္ သိပ္ၿပီးမစားတဲ့ လူနင္းတာနဲ႔ စားတဲ့လူနင္းတာ ကြာတယ္ငါ့လူ၊ သိပ္ၿပီးစားတဲ့သူနင္းရင္ ပိုၿပီးအီတယ္ကြယ့္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆိပုလင္းကိုဖြင့္၍ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ေကာ္ကာနင္းမိေသာ ေနရာသို႔ ပြတ္လိုက္ေလ၏ ပရုပ္ဆီမွာ အေတာ္ကေလးေကာင္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပြတ္လိက္သည္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ေသာေနရာမွာ ပူေႏြး၍သြားေသာေၾကာင့္ အနာသည္ သက္သာသြားေလ၏။ “အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပရုပ္ဆီပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ ဒီကမၻာမွာ မေပၚေသးဘူးကြ၊ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ နည္းနည္းပါးပါး ထိမိခိုက္မိရင္ပြတ္လိုက္၊ လိမ္းလိုက္တာနဲ႔ ပူခနဲေႏြးခနဲ႕ျဖစ္ၿပီး သက္သာသလိုရွိေပမယ့္ ဘယ္ေရာဂါကိုမွ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ ေရာဂါလဲမေပ်ာက္ဘူး၊ လူေတြလဲသံုးေနတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးကို ေျပာပါဆို၍ ပရုပ္ဆီကိုပဲေျပာရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေရွးေဟာင္း အဘိ္ုး အဘြား တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြက ခဏပန္း ေကာင္းၿပီး ေရရွည္မေကာင္းတဲ့လူကို စိတ္ဆိုးလို႔ဆဲရင္ “ပ႐ုပ္ဆီ” လို႔ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အခဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီးနာတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပရုပ္ဆီကလဲ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးကြ။ ႏွာေလးဘာေလးမႊန္ရင္ ႏွာေခါင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခါင္းေလးဘာေလး ကိုက္တဲ့အခါ နားထင္မွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခ်ာင္းေလးဘာေလးဆိုးရင္ လည္ပင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ အသက္ရွဴ က်ပ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ရင္ လက္ထဲမွာပြတ္ၿပီး ရွဴရတယ္၊ ေခြ်းငုပ္ေနရင္ ေရေႏြးပူပူထဲခတ္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့အခါမ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္၊ အခု ကိုယ့္လူလက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ပ႐ုပ္ဆီက ေရွးေခတ္က ေပၚဖူးတဲ့ က်ားဘမ္းပရုပ္ဆီကြယ့္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ပုလင္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ပုလင္းမွာ မတ္ေစ့ပံုသဏၭာန္ ေထာင့္ကေလးမ်ားပါ၏။ အေရာင္မွာ နီညိဳေရာင္ျဖစ္၏။ နဖာေခ်း၏ အေရာင္ႏွင့္တူ၏။ ေရွးတုန္းကေတာ့ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ အဝတ္ႀကီးပတ္ၿပီး ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ “ ကိုက္လိုက္တဲ့ေခါင္း၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဘမ္း” ဆိုၿပီး ေၾကာ္ညာခဲ့တဲ့ က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီေပါ့ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လို သိမ္းထားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ အခါအခါမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပရုတ္ဆီ၊ ဟိုနားဒီနားမွာ တစ္ပုလင္းစ ႏွစ္ပုလင္းစ ဝယ္လို႔ရေနၿပီ။ ပုလင္းႀကီးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ ပုလင္းေသးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ သံဘူးကေလးနဲ႔လဲ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာျပေလ၏။
“အေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊ အခု မပူေတာ့ဘူး၊ ေအးသလိုျဖစ္ျပန္ၿပီ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ညြန္ျပရင္း ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္တယ္၊ ပူတစ္ခါ၊ ေအးတစ္လွည့္ပဲ ကိုယ့္လူေရ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အဘိုးအဘြားေတြက ခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး လုပ္တတ္သူေတြကို “ပရုပ္ဆီ” လို႔ ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အဆဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီး နာတာကြ၊ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ပရုဆီကို သေဘာက်တယ္၊ ပရုပ္ဆီက မိတ္ေဆြ တိုးေစတယ္ကြယ့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုး ေတာင္တက္တုန္းက ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္ ေရႊစက္ေတာ္ကို သြားတုန္းကလဲ ပရုပ္ဆီကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတယ္။ ေဟာ.. ၾကည့္စမ္း၊ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ၊ မင္းဘာအလုပ္ လုပ္စားတဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါ အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး၊ အသည္းငယ္တဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ကို နင္းမိတုန္းက ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံဟာ အသည္းေကာင္းတဲ့လူ ဆိုရင္ အေျမာက္မွန္မွ အဲဒီေလာက္ ေအာ္မွာကြ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎၏ စကားကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ ၿပံဳးလုိက္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေအာ္တာ တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ကို အသည္းငယ္တယ္လို႔ အတတ္ေျပာတာေတာ့ နည္းနည္းလြန္တယ္ထင္တယ္” ဟု ျပန္၍ ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေအာ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး နာရင္ ေအာ္တာဟာ သဘာဝပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ ္ဒီေလာက္နာေနၿပီပဲ၊ နင္းတဲ့လူကို ေဆာင့္ၿပီး တြန္းလုိက္ပါလား၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုလဲ မတြန္းခဲ့ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ မတြန္းလဲဆိုေတာ့ ဟိုလူေျပာတဲ့ စကားေတြကို ကိုယ့္လူၾကားလိုက္တာကိုး၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူရဲ့ မသိစိတ္မွာ ဟိုလူကို အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ လူႀကီးအျဖစ္ အမွတ္ေပးထားလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မတြန္းဝ့ံတာ၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ လူတစ္ေယာက္သာ ကိုယ့္လူကို နင္းမိစမ္း၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုေအာ္႐ုံေအာ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ဟိုလူက ေဆာရီး၊ ေဆာရီးဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္လူ ေက်နပ္လိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္၍ေျပာဆိုျခင္း မျပဳဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားပ႐ုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ” ဟု ေျပာလုိက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ဟိုတုန္းက မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမဟာ က်ိဳက္ထီး႐ိုး တတ္လာတယ္၊ ေရႊရင္ဆို႔ အတက္လဲေရာက္ေရာ အေမလုပ္တဲ့လူဟာ ေျခသလံုးႂကြက္သားေတြ တက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးလဲ အခက္ႀကံဳေနတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားဖူးလမ္းႀကံဳ လူငယ္တစ္ဦးက ပရုပ္ဆ ီပုလင္းထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ အဘြားႀကီးက အဲဒီပ႐ုပ္ဆီလဲလိမ္းေရာ ေဝဒနာကသက္သာခြင့္ ရသြားတယ္၊ အဲဒါကေန အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမပ်ိဳကေလးနဲ႔ လူငယ္ကေလးဟာ ရင္းႏွီးသြားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး ညားသြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္၊
အဲဒီလို ဝတၳဳသြားမ်ိဳးေတြ ေရွ႕တုန္းကထုတ္တဲ့ ဒီဇူဇာသက္ေစာင့္ မဂၢဇင္းမွာ အမ်ားႀကီးပါဖူးတယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ပ႐ုပ္ဆီတစ္ပုလင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမရခ်င္လဲ ရသြားႏိုင္တယ္၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္လူဟာ ဒီအရြယ္ထိေအာင္ အၿမီးမေပါက္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ပရုပ္ဆီေကာင္းေကာင္း တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္ၿပီးေဆာင္ထားသင့္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျပန္၍မေျပာဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အိမ္ေထာင္ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ရရွိထားေသာ မိန္းမသည္ပင္လွ်င္ ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရရိွထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ ပရုပ္ဆီကိုအလြန္ႀကိဳက္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ အိပ္ရာဝင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကိုဖြင့္ကာ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာ ေနရာအႏွ႔ံအျပားသို႔ ပြတ္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ျခင္ေထာင္တြင္းသို႔ ဝင္သည့္အခါတိုင္း၌ ပ႐ုပ္ဆီဂိုေဒါင္းတြင္းသို႔ ဝင္သကဲ့သို႔ ခံစားရမိေလ၏။ ဤကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အိမ္ေထာင္က်ခါစက မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ျဖစ္ေလသည္မသိ၊ ေနာင္အခါမ်ား၌ ပ႐ုပ္ဆီနံ႕မရလွ်င္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္ခုခုလိုေနသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီးလွ်င္ မေပ်ာ္သကဲ့သို႔ ရွိေလေတာ့၏။ ထို႔အျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ လြန္စြာနားပူးနားဆာႏိုင္၏။ ျပႆနာမရွီလွ်င္ ျပႆနာရွာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို.. “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလိုပဲ၊ အလြန္ကို ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမပဲ” ဟု ေျပာရေလ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏မိ္န္းသည္ ၿငိမ္၍ မေနတတ္၊ “ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ရင္ မေပါင္းနဲ႔ ေရခဲတံုးလို မိန္းမရွာၿပီး ေပါင္းေပေတာ့ ရွင့္လိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္မိန္းမမွ ကြ်န္မလို သည္းညည္းခံၿပီး ေပါင္းမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ျပန္၍ရန္ေတြ႕တတ္ေလ၏။ ထို႔ျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမမွာ နတ္ကို လြန္စြာ ယံုသူျဖစ္၏။ ၎ယံုေသာ နတ္မ်ားမွာလည္ ဝက္သားေၾကာက္ေသာ နတ္မ်ားျဖစ္၏၊ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ လာေရာက္၍ ယေန႔ေခတ္ အသံုးျပဳေနေသာ ပရုပ္ဆီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဆပ္ျပာတို႔မွာ ဝက္ဆီကို သံုးေၾကာင္း ေျပာဖူးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ၏ စကားကို အယံုအၾကည္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးကို ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္ နတ္အၾကားတြင္ ေဝခဲြမရ ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ေပါင္းခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီကို ေပါင္းရမည္ေလာ၊ ႀကီးမွ ေပါင္းရေသာနတ္ကို ေပါင္းရမည္ေလာဟု ဗ်ာမ်ားရေလေတာ့၏။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းကိုက္ေသာအခါ နတ္သည္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္၊ ပရုပ္ဆီကသာ တတ္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ နတ္သည္ တန္ခိုးမရွိ၊ ပ႐ုပ္ဆီကသာ တန္ခိုးရွိ၏။ ကိုယ္လက္ကိုက္ခဲေသ ာအခါ၌လည္း သူ၏ နတ္မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾက၊ ပ႐ုပ္ဆီးကသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၏။
ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေတြးၾကည့္ေသာအခါ၌ သူကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားသည္ သူအသံုးျပဳေသာ ပ႐ုပ္ဆီေလာက္ပင္ တန္ခိုးမႀကီးေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာေလေတာ့၏။ မည္သို႔ သေဘာေပါက္ေသာ္လည္း အစြဲအလမ္းဟူသည္ကာ စြန္႔လႊတ္ရန္ ခက္ခဲ၏။ အစြဲအလမ္းတစ္ခု ရွိၿပီဆိုလွ်င္ စြန္႔လႊတ္ရန္အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လို၏။ သတၱိလို၏။ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ နံျပားကိုလည္း မစြန္႔ရဲ၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုလည္း မသံုးဘဲ မေနႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပရုပ္ဆီသံုးခါနီး၌.. “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ပ႐ုပ္ဆီထဲမွာ အမဲဆီေတြပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ” ဟု ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ အေလ့တစ္ခု ေပၚေပါက္ေလေတာ့၏။
ေနာင္တြင္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ စကားမေျပာဘဲ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ခါ အေပၚသို႔ ေျမွာက္ေလေတာ့၏။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္ေသာေတာမွ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက.. “စားစရာေသာက္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဘိုးကို အေဒၚတို႔ဆီမွာလဲ ေျမွာက္တဲ့အေလ့အထ ရွိပါတယ္၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုေတာ့ မေျမွာက္ပါဘူး၊ မိန္းကေလးရယ္” ဟု ေျပာဖူးေလ၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားထြက္ရန္ ဥၾသဆြဲေလ၏။ ထိုဥၾသဆြဲသံ၏ မေရွးမေႏွာင္း၌ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ထိုင္ေလ၏။ ထိုမိန္းမမွာ အသက္(၃၀) ေက်ာ္အရြယ္ခန္႔ ရွိ၏။ ထိုမိန္းမအား အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက လိုက္ပို႔၏။ ထိုမိန္းမသည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား “ေဒၚသိန္းရယ္၊ ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တာ ပ႐ုပ္ဆီေတာင္ပါမလာဘူး၊ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္တယ္။ အခုလဲ မနက္အေစာႀကီး ေရခ်ိဳးတာ ေခါင္းထဲမွာ အံုတုန္တုန္နဲ႔” ဟုေျပာစဥ္၌ပင္ ရထားသည္ ဘီးလိမ့္စ ျပဳ၏။ ထိုမိန္းမလည္း လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား လက္ျပၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ဣေႁႏၵရရထိုင္ေန၏။ ထိုသို႔ ထိုင္လိုက္စဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏လက္ထဲမွာ ပ႐ုတ္ဆီပုလင္းကို ျမင္ေတြ႕သြားေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား လွမ္း၍ေပးရင္း… “ေခါင္းကိုက္ရင္ နဲနဲပြတ္ထားလိုက္ပါလား က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီအစစ္ကေလး” ဟုေျပာၿပီးေပးလိုက္ရာ ထိုမိန္းမလည္း အငန္းမရလွမ္းယူရင္.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာရင္း ပ႐ုပ္ဆီကို အားရပါးရ ေကာ္ကာ နားထင္ကို ပြတ္၏။ ဇက္ကို ပြတ္၏။ ထို႔ျပင္ လက္ထဲတြင္ ပြတ္၍လည္း အားရပါရ ရွဴေလ၏။ ထိုသို႔ ရွဴလိုက္ၿပီး.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာကာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ မေပးဘဲ ကိုင္ၿမဲကိုင္ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္သာဘက္သို႔ ထသြားေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား… “ကိုယ့္လူက ကိုယ့္ပစၥည္းလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုကေတာင္းမေတာင္းေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာကြတ္သြားလုပ္ေနရတာတုန္း” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က… “သူ႔ခမ်ား၊ ေခါင္းကိုက္ေနရွာတယ္ဗ်ာ” ေျပာလိုက္ေလ၏။
“သူ ေခါင္းကိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္လူက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သိသတုန္း” ဟု ေမးေလ၏။ “ေစာေစာက ဟိုမိန္းမႀကီးကို ေျပာလိုက္တာ ၾကားတယ္ေလ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေျပာလွ်င္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “အဲဒီလိုၾကားတာနဲ႔ဘဲ သူေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုတာ တကယ္ ယံုလိုက္ေရာလား ကိုယ့္လူရဲ႕ မိန္းမေတြဆိုတာ သူတို႔ေျပာတာနဲ႔ သူတို႔ျဖစ္တာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စကားကို မယံုရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ ကိုယ့္လူ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ က်ဳပ္ရဲ႕ပ႐ုပ္ဆီဘူးေလး မဆံုးရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟုေျပာေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမထံမွ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းျပန္ရရွိေရးမွာ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ တာဝန္တစ္ခု ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကို ျပန္၍ေပး၏။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံသို႔ ထိုပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ ေပးလိုက္ေတာ့၏။ ထိုအခါ ထိုမိန္းမက.. “အစ္ကိုႀကီး ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကလဲ ရထားတစ္စင္းလံုး လိုက္ၿပီး ငွားေနတာ့တာပဲလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ မ်က္လံုးျပဴးျပလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမႏွင့္ပါစတင္ ခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ဇက္ပိုး၌ အနည္းငယ္ပြတ္၍ ပုလင္းကို လြယ္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္ကာ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမက ကြ်ႏ္ုပ္အား…“မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ အဘိုးႀကီးက ရွင့္ပ႐ုပ္ဆီဘူးကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ၿပီး သူနဲ႔ပါသြားလိမ့္မယ္” ဟု သတိေပးေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဲဒီပ႐ုပ္ဆီဟာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးဟာ” ဟု ေျပာလိုက္မွပင္ မိန္းကေလးလည္း သေဘာက်၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေလ၏။ ထိုသုိ႔ ရယ္ၿပီးေနာက္... “ကြ်န္မကလဲ မဆီမဆိုင္ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားေနလိုက္တာ” ဟု ေျပာေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ျပန္လည္ေရာက္ ရွိလာၿပီးေနရာ၌ ထိုင္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ညြန္ျပမူေၾကာင့္ တရားထိုင္ရန္ အလိုငွာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ သြားျခင္းေၾကာင္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ရထားသည္ ဘူတာတစ္ခု၌ ရပ္ရန္ စက္ရွိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ေလ၏။ မိန္းကေလးက.. “ဘာဘူတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း မသိေသာေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား.. “ဘာ ဘူတာလဲ” ဟု ထပ္၍ ေမးေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ၾကည့္လိုမရဘူးလား” ဟု ျပန္၍ ေမးေလ၏။ “က်ဳပ္ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္က ဘူတာခရီးစဥ္ စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက…“အခုရပ္တာ ပဲခူးဘူတာ” ဟု ေျပာေလ၏။
ထိုအခါက်မွပင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ရထားအနိးသို႔ လာေရာက္ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းသည္မ်ားထံမွ တစ္စံုတစ္ခုေသာ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကို ဝယ္ရန္အတြက္ ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ထိုေနာက္ ၾကက္ဥႏွင့္ ေၾကာ္ထားေသာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕မွ မိန္းမကလည္း ပုဇြန္ေၾကာ္တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ရထားထြက္ေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ကို စားၾကည့္၏။ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္မွာ အက်န္ကို ေႏြးထားေသာေၾကာင့္ စား၍ မေကာင္းဘဲ ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာကို လြႊင့္ပစ္လိုက္၏။ မိန္းကေလး၏ ပုစြန္ေၾကာ္မွလည္း အက်န္ပင္ျဖစ္၏။ မိန္းကေလးသည္ က်ိတ္မွိတ္၍ စားေသာလည္း ေနာက္ဆံုး၌ လြင့္ပစ္လိုက္ရေလ၏။
မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးမွာမူ ဌက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးကို အခြံႏြာကာ စားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေကာင္းပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “က်ဳပ္ဝယ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ ႀကီးက အက်န္ကို ျပန္ေႏြးထားတာဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ လံုးဝကို စားလို႔မရဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ သဘာဝပစၥည္း ကြာ တယ္၊ တကယ္လို႔လိမ္စရာရွိရင္ လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းမွ လိမ္လို႔ လြယ္တယ္၊ သဘာဝပစၥည္းမ်ားမွာ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေသခ်ာတဲ့ေနရာမွာ ဝယ္ျပဳစားေသာက္မယ္ဆိုရင္ သဘာဝ အစားအေသာက္ကို ဝယ္ၿပီးစားက်ဳပ္ဟာ အၿမဲလိုလို ခရီးသြားေနသူတစ္ဦးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ထမင္သုပ္အသိုးတို႔ ဘာလီရည္အတုတို႔ ေသးသၾကားေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္တို႔ တစ္ခါမွ မဝယ္မိဖူးဘူး၊ ကြ်ႏ္ုပ္ ဝယ္စားရင္ ဌက္ေပ်ာသီးတို႔ သေဘာၤသီးတို႔ အဲဒါမ်ိဳးဝယ္စားတာ၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ဝယ္စားရင္ အက်န္နဲ႔ မိေနမယ္ဆိုတာ မပါဘူးလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေမးလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္.. “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဖတေနတဲ့ စာအုပ္က မုန္႔ဝယ္စားနည္း စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို သံုးဦးသားသည္း ရင္ႏွီးသိကြ်မ္းၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ ေရာက္လာၾကေလေတာ့၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းကေလးမွာမူ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွ ၎၏ အစ္မထံသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ တရားထိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာေၾကာင့္ ပဲငပိေၾကာ္မ်ား၊ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္မ်ား လွဴဒါန္းပါရေစဟု ခြင့္ေတာင္းကာ ကြ်ႏ္ုပ္ထံ လာေရာက္၍ လွဴဒါန္းေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြညြန္ျပေသာ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ (၄၅) ရက္တိုင္တုိင္ တရားထိုင္ေလေတာ့၏။ (၄၅) ရက္ျပည့္ေသာ အခါ၌ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ျပန္မည့္ေန႔တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုမွ မိန္းကေလးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ဆံုေနခဲ့ေလ၏။ ဘူတာတြင္ ေတြ႕သျဖင့္ လက္မွတ္ကို အတူယူၾကရာ ထိုင္ခံုခ်င္း အတူက်ေလေတာ့၏။
လမ္းတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က ေခါင္းကိုက္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ သူက ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကေလးကို ထုတ္ေပး၏။ ဘူတာ တစ္ခုသို႔ ေရာက္၍ မုန္႔ဝယ္ခါနီး၌ သူကပင္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဒီတစ္ခါဝယ္ရင္ သဘာပဲဝယ္ေနာ္” ဟု သတိေပးသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဌက္ေပ်ာသီး၊ သေဘာၤသီး၊ လိေမၼာ္သီးတို႔ကို ဝယ္ယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ၾကေလေတာ့ ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရင္းႏွီးသြားၾကေလေတာ့၏။ ရင္းႏွီးသည္ဆိုျခင္းထက္ နီးစပ္သြားၾကသည္ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သူကလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သြား၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူက ကြ်ႏ္ုပ္အားေမာင္ဟုေခၚလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ႔အား ခင္ဟု ေခၚျဖစ္လာေလေတာ့၏။
ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမႀကီး မသိေအာင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင္ထံသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လူပ်ိဳမဟုတ္၊ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္၏၊ ထို႔အတူ ခင့္မွာလည္း မပ်ိဳမဟုတ္၊ တစ္ခုလပ္မကေလးျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရးသည္ ၾကာေလေလ ခိုင္ၿမဲေလေလ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မျမင္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာၾက၏။ ထိုအျဖစ္မွာ ပ႐ုပ္ဆီဖူးစာဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေလ၏။ တစ္ညတြင္ ကြ်ႏုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားေလ၏။ ထိုေနာက္ ခင္၏ အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ေလ၏။ အတြင္းမွ ခင္က…“ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ပါ” ဟု ျပန္၍ ေျဖ ေသာ္လည္း ခင္သည္ တံခါးဖြင္မေပးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ေလကြာ တံခါးဖြင့္ေလကြာ” ဟု ဆိုေသာ္လည္း တံခါးမဖြင့္ေပးေပ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ႏွစ္နာရီနီးပါး တံခါးအျပင္ဘက္၌ရပ္ေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြက္ လက္ေလွ်ာ့၍ ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အေတြးတစ္ခု ေပၚလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ ျပန္လာၿပီး တံခါးကိုေခါက္ျပန္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟုေမးျပန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေမာင္ဟု မေျဖေေတာ့ဘဲ.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ အတြင္းမွ ခင္သည္ တံခါးဆီသို႔ အူလ်ားဖားလ်ာ းေျပးလာၿပီးလွ်င္ တံခါးကို ကပ်ာကယာဖြင့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လည္တိုက္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ေလေတာ့၏။
ၿပီးလွ်င္…“ ေမာင္က သိပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ လြယ္တာပဲ၊ ခင္ေလတစ္ခု စဥ္းစားေနတာ၊ ေမာင္ရယ္၊ ခင္ရယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိေနသမွ် တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သပ္သပ္စီ ျဖစ္ေနမယ္၊ တစ္ေပါင္းတည္းတစ္စည္းတည္း မျဖစ္ႏိုင္းဘူးလို႔ စဥ္းစားေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ခင့္ အဖို႔ေတာ့ ေမာင္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ခင္ပဲရွိရမယ္၊ ခင္ဟာလဲ ခင္ပဲ၊ ေမာင္ဟာလဲ ခင္ပဲ ျဖစ္ေနရမယ္၊ အဲဒါကို ေမာင္ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္ကလဲ.. “ဒီေလာကႀကီးမွာ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ခင္ပဲရွိေတာ့တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္သည္ သေဘာက်လြန္း၍ တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းရႈံ႕ေလ၏။
အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အိမ္မွဇနီးႏွင့္ ခင္တို႔၏ အၾကားတြင္ ေကာင္းစြာ ေနတတ္လာၿပီျဖစ္၏။ အိမ္က ဇနီးလည္း ေျပာမရသည့္အဆံုး၌ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ ေျဗာင္သြားခြင့္ ရလာၿပီ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားခဲ့၏။ တံခါးကို ေခါက္လိုက္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးလိုက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္၏၊ သို႔ရာတြင္ တံခါးမဖြင့္ဘဲ ရွိျပန္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တံခါး အျပင္ဘက္တြင္ တစ္နာရီခဲြခန္႔ ရပ္ေစာင္ေနၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ေလ၏ သို႔ရာတြင္ ႐ိုး႐ိုးမထြက္ခဲ့ဘဲ အျပင္မွ ကလန္႔ထုိးခဲ့ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ဝင္ကာ အိမ္ခန္းကို မမွိတ္ေသာ မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ေလ၏။ အေတာ္အတန္ၾကာေသာ အခါ၌ ခင္၏ အခန္း၌ကပ္လ်က္အခန္းမွ မိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုးခဲ့ေသာ ကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေနၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္းမွ မုန္႔ထည့္ထားေသာ မုန္႕ဘီ႐ိုကို ကြယ္ကာ ၾကည့္ေနေလ၏။ အခ်ိန္မွာည (၉) နာရီထိုးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဤညမွာ တနလၤလာေန႔ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ လာေလ့မရွိဘဲ ဘုရားသို႔တက္ကာ ဘုရားေပၚတြင္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ညမ်ိဳးျဖစ္၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ တံခါးကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေသာ မိန္းမႀကီးသည္ သူ၏အခန္းသို႔ ျပန္သြားကာ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခင္သည္ ဝဲယာသို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ ႐ႈလိုက္၏။ ထိုသို႔ ၾကည့္႐ႈၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ သူ၏ အခန္းတြင္းမွ ေယာက္်ားတစ္ဦး ထြက္လာေလ၏။
ထိုသူမွာ ကိုယ္ခႏၶာ အလြန္ႀကီးမ်ားေၾကာင္းလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ သတိျပဳမိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းမွ ေျပးထြက္ကာ ထိုသူ၏ ဂုတ္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ေလ၏။ ထိုသူကို ကြ်ႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိ၏။ ထိုသူသည္ တစ္ခါက ရထားေပၚတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေျခေထာက္ကို နင္းသြားဖူးေသာသူ ျဖစ္၏။ ထိုသူသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ႐ုန္းကာ ကြ်ႏ္ပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းကာ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ခင့္အား…“နင့္ မိန္းမယုတ္ပဲ၊ ဟိုေကာင္ႀကီးဟာ နင့္လင္ငယ္မဟုတ္လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရာ ခင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏စကားကို အေလးအနက္မထားဘဲ ေျမႀကီးေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေန၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေတြ႕ရွိသြားကာ ေကာက္ယူလိုက္ေလ၏။ ေကာက္လိုက္ေသာ အရာမွာ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကေလးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလို မိန္းမမ်ိဳးပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္က.. “အဲဒီေတာ့ ရွင္က မေပါင္းခ်င္ဘူးေပါံ မေပါင္းခင္ရင္ ေဂ်ာင္းေပေတာ့” ဟု ေျပာေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ၏ပါးကို လွမ္း၍႐ိုက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္မ်ားဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္လာ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦးက ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕တြင္ တရားျပေသာ ဆရာတစ္ဦးရွိေၾကာင္း တရားသြား၍ ထိုင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုေတာင္ေပၚမွ ဆရာထုတ္ထားေသာ တရားစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသို႔ သြားရန္အတြက္ ဘူတာ႐ုံသို႔ ထြက္ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ရထားေပၚသို႔ တက္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံ၌ ထုိင္လိုက္ေလ၏။ ခရီးသည္မ်ားသည္ တက္သူ တက္၊ ဆင္းသူဆင္းျပဳေနၾကေလ၏။ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လိုက္ပို႔သူအခ်ိဳ႕သည္ စႀကၤလမ္းေပၚတြင္ စကားေျပာေနၾကေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ေဆာင္ရထားေသာ တရားစာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖက္႐ႈေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ လာ၍ထုိင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ႔ကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ထိုသူမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဤအတိုင္း ဆံုခဲ့ဖူးေသာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီး ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေကာင္းစြာ မွတ္မိသြားေလ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အျခားေသာခံုမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျပတင္းေပါက္သို႔ လာေရာက္ကာ ၎ကို လုိက္ပို႔သူႏွင့္ စကားေျပာေလတာ့၏။ ၎ေျပာေသာ စကားထဲတြင္ အမ္ဒီႀကီးထံ သို႔ ပို႔ရန္ပစၥည္းမ်ား စာရင္းလည့္းပါ၏။
ထိုစာရင္းထဲတြင္ ဗီြဒီယိုအေခြမ်ား၏ အမည္မ်ားလည္းပါ၏။ အမ္ဒီ ကေတာ္ႀကီးမွာထားေသာ ေခြးမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေကာင္၏ အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ၎၏ အိမ္မွ ေရခဲေသတၱာ ပ်က္ေနသည္ကို ႐ုံးမွ ခိုင္းေနက်လူကို ေခၚ၍ ျပင္ခိုင္းရန္လည္း ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ဓါတ္ဆီကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ထုတ္၍ ထားရန္လည္း ပါ၏။ ထိုသူသည္ အလံုးစံုမွာၿပီးေသာအခါ၌ လိုက္ပို႔သူ ျပန္သြား၏။ထိုသူက ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ ကိုနင္းမိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုသူအား ေဆာင့္၍ တြန္းလိုက္၏။ ထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာ၏ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီမွာ ကိုယ့္လူ၊ ကိုယ့္လူေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ေဆာရီး ေဆာရီးလို႔ (၁၅) ခါ ေျပာမယ္၊ ေက်နပ္မလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ကာ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္သြားေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နင္းမိေသာေျခေထာက္ကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေျခဖ်ားကေလးမ်ား ေသြးျခည္ဥသြားေၾကာ္း ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မယူဝံမယူရဲျဖစေနေလ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေျခေထာက္က နာလြန္းသျဖင့္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကို ယူကာ ဒဏ္ရာေပၚတြင္ ပ႐ုပ္ဆီကို သုတ္လိမ္းလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား ယခင္က ဤေနရာ၌ ဤသို႔ေတြ႕ႀကံဳရပံုမွ အစ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကံဳအထိ ေျပာျပလိုကေလေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦး ေရာက္လာေလ၏။ ထိုမိန္းမသည္ သူ႔အား လိုက္ပို႔ေသာ မိန္းမႀကီးအား အိမ္၌ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္း က်န္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။ ထို႔ျပင္ ေခါင္းကိုက္ေနၾကာင္းကိုလည္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားသည္ ဥၾသဆြဲ၍ စတင္ထြက္ခြာေနၿပီ ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လက္ထဲမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို အဖံုးပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ လက္သို႔ ျပန္၍ေပးလိုက္ေလ၏။
ထိုသုိ႔ ေပးလိုက္ရင္း.. “ပ႐ုပ္ဆီေကာင္းသိပ္ ရွားတယ္၊ လူေတြ႕တိုင္း ေလွ်ာက္ၿပီးေဝမေနနဲ႔” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူ တရားထိုင္ဖို႔ သြားဦးမွာ မဟုတ္လား၊ မသြားနဲ႔ ကိုယ့္လူ အပိုပဲ၊ ကိုယ့္လူတရားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္လူရင္ထဲမွာ အေတးအမွတ္ေတြ ရွိေနတယ္၊ ကိုယ့္လူရဲ႕ စိတ္ဟာ အေတးအမွတ္ေတြရဲ႕ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မိေနတယ္၊ စိတ္ဆိုတာက တိမ္ကေလးလို လြင့္ၿပီး စမ္းေရကေလးကို စီးေနမွ ေကာင္းတာ၊ အဲဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ရွိေနမွ လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ပိုၿပီး နီးစပ္ လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ အခုအခါမွာေတာ့ ကိုယ့္လူဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘးူ၊ ပရုပ္ဆီကို မုန္းေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမကိုလည္း မုန္းေနၿပီ၊။
အမွန္က ေလာကႀကီးဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘအတြက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ရမၼက္ထူေျပာတဲ့ သူေတြ၊ လွ်ပ္ေပၚေလာလီတဲ့သူေတြ၊ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမေတြလည္းရွိမွ ျပည့္စံုမွာေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘေတြ ရမၼက္ေတြ၊ ေလာလီေဖာက္ျပားမႈေတြ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဝါမႈေတြေၾကာင့္ အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတာ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအရာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ေလာကႀကီးဟာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ တံုဏိွေဘာႀကီး အျဖစ္ကိုေရာက္သြားမွာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ စကားကို ေကာင္းစြာ နားလည္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ေပါ့သြား၏။ “က်ဳပ္ ပဲခူးဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ကြ်ႏ္ုပ္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ခင္ (သို႔မဟုတ္) ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္တူေသာ မိန္းမထံသို႔ လည္း မည္သည့္ အခါမွ် မသြားေတာ့ေပ၊ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုမိန္းမအား မုန္းတီးျခငး္ မရွိပါ၊ ထို႔အတူ ခ်စ္ျခင္းလည္း မရွိပါ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ထုိမိန္းမအေပၚ၌သာ မဟုတ္၊ အရာရာတိုင္း၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၏ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ၿပီး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံမွ ရခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ဘုရားစင္ေပၚသို႔ အျမတ္တႏိုး တင္ထားလိုက္ေလေတာ့ သတည္း။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤဝတၳဳ၌ပါေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုသည္မွာ စာေရးသူ မဟုတ္၊ ထို႔အတူ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်လည္း မဟုတ္ပါ။ တစ္ဖန္ ထိုကြ်ႏ္ုပ္သည္… စာရးသူကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနျပန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ အျခားေသာသူ ဟူေသာ စည္းေၾကာင္းသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္နွင့္အမွ် ထိုစည္းေၾကာင္းသည္လည္း မွိန္သည္ထက္ မွိန္၍ သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စာေရးသူ
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
ကြ်ႏ္ု္ပ္သည္ ထိုင္ခံု၌ ထိုင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ လြယ္အိတ္တြင္းမွ တရားထိုင္နည္း စာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖတ္႐ႈေနေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘုိးႀကီးမွာမူ ကြ်ႏ္ုပ္၏နံေဘး၌ လာ၍ထိုင္ေနသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အိတ္တြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ျခင္း၊ ၿပီးလွ်င္ျပန္ထည့္ျခင္းစေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔၏ အၿငိမ္မေနတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးသည္ သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ မုန္႔ထုပ္ကိုထုတ္၍ မုန္႔တစ္ခုကို ႏႈိက္ယူစားေသာက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စာဖတ္ေနရာမွ ၎၏မုန္႔ကိုလွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ မုန္႔မွာ ဓားလွီးမုန္႔ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ဓားလွီးမုန္႔ကို စားၿပီးေနာက္ ေရဘူးကို ထုတ္၍ ေရေသာက္ျပန္၏။ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ၌ ေဆးတံကေလးကိုထုတ္၍ ေဆးအိုး၌ ေဆးျဖည့္ကာ ေဆးတံဖြာရင္ ၿငိမ္၍သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ထိရထားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေသး။ ခရီးသည္မ်ားမွာမူ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ပစၥည္းမ်ားကို ခံုေအာက္ထိုးသူထိုး၊ တန္းေပၚတင္သူတင္ ႏႈတ္ဆက္သူႏႈတ္ဆက္ စသည္ျဖင့္ပြက္ေလာ႐ိုက္လ်က္ ရွိေလေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား ခရီးသည္အားလံုးလိုလို ေနသားတက်ျဖစ္သြားေသာေ ၾကာင့္ ၿငိမ္၍ သြားေလေတာ့၏။ လိုက္ပို႔သူ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ခရီးသည္အခ်ိဳ႕သည္ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စုဆိုသလို စႀကၤလမ္းေပၚ၌ စကားေျပာလ်က္ ရွိၾက၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ျပတင္းေပါက္၌မူ တစ္ဘက္ခံုမွခရီးသည္ လာေရာက္၍ ကို္ယ္တစ္ပိုင္းကို ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ကာ ကုန္းတိကုန္းကြ အေနအထားျဖင့္ ၎အားလိုက္ပို႔ေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွလူအား မွာတမ္းရွည္ႀကီး တစ္ခုကို မွာၾကားေနေလ၏။ ထိုမွာတမ္းထဲတြင္ အမ္ဒီအိမ္သို႔ ပို႔ရန ္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထိုပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ သာေကတမွ အႏွိပ္သည္ႀကီး တစ္ဦးလည္းပါ၏။ အမ္ဒီႀကီး၏ ကေတာ္မွာေသာ သစ္ခြပန္းအေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ေအာက္မွလိုက္ပို႔သူက ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္၍ ေျပာေနသံကိုလည္း ၾကားရ၏။
ႏိုင္ငံျခားသို႔ထက္မည့္ သူ၏သားအတြက္ ပါတ္စ္ပို႔ကိစၥ မည္သ႔ထံသို႔ေျပာထားေၾကာင္း၊ ထိုကိစဎစအတြက္ အဆင္ေျပမေျပ သြားေရာက္ေမးျမန္းရန္လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူက ဟုတ္ကဲ၊ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖသံကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ၾကားရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္၌ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလေအးစက္မွာ ေကာင္းစြာမေအးေတာ့ဘဲ ေရမ်ား ယိုက်ေနျခင္းသာလွ်င္ အဖတ္တင္ေၾကာင္းလည္း ပါ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ႐ုံးမွေလေအးစက္မ်ားက ိုျပင္ေလ့ရွိသူအားေခၚ၍ လက္ဖက္ရည္ေလး ဘာေလးတိုက္ကာ ျပင္ခိုင္းထားဖို႔လည္းပါ၏။ ေအာက္မွလူကလညး္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ျပန္၍ ေျဖေနေလ၏။
ထို႔အျပင္ ၎၏ ႐ုံးခန္းအတြင္းရွိ ဗီ႐ိုအတြင္းမွ ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ သံုးရန္ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျပကၡဒိန္ မ်ားကိုပို႔ရမည့္ စာရင္းမ်ားလည္းပါ၏။ ထိုစာရင္းမ်ားထဲတြင္ ႐ုံးက လူေတြေတာင္းမည္ မေပးနဲ႔ဟုလည္းပါ၏။ ေအာက္ကလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ျပန္၍ေျဖေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ကားကို ယူသြားၿပီး ေရေဆးျခင္း ဆီထိုးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဂိုေထာင္အတြင္း၌ ထည့္သိမ္းထားရန္ မွာၾကားလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေအာက္မွလူကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေျပာကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။
ထိုအခါ၌ ထိုခရီးသည္သည္ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းမိေလေတာ့၏။ ေျခေထာက္အဖ်ားကို နင္းမိေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အေတာ္ကေလး နာက်င္သြားသည္ျဖစ္ရာ “အား” ဟု ေအာ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာၿပီး ၎၏ ထိုင္ခံုဆီသို႔ ျပန္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ နံေဘးမွ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ၎၏ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ထားေၾကာင္းေတြ႕ရေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ၿပံဳးျပလိုက္ေလ၏။ “ဒီလူမ်ိဳးေတြက ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေျခေထာက္ကို နဂိုကတည္းက ခံုေပၚတင္ထားတာ၊ ကိုယ့္လူက သေဘာမေပါက္ေတာ့ အနင္းခံရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္လူဖတ္တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ကို နင္းမိရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းမ်ားပါေသးသလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က…“က်ဳပ္ဖတ္ေနတာ ေရွးဦးသူနာျပဳစာအုပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတြဘယ္ပါမလဲ” ဟု ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား လွမ္းေပးရင္း… “နည္းနည္း ပြတ္ထားလိုက္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အနင္းခံရေသာ ေျခေထာက္ကို ပ႐ုပ္ဆီပြတ္မည္ဟု ခံုေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္ရာ ေသြးျခည္မ်ား ဥသြားေၾကာင္း ေတြ႕ရေလေတာ့၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက… “ေသြးျခည္ဥသြားၿပီ ထင္တယ္၊ အ႐ိုးအက္ မသြားတာဘဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္၊ ဒီလူက ေတာ္ေတာ္စားတဲ့လူနဲ႔ တူတယ္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ အနင္းခံရတာခ်င္း တူေပမယ့္ သိပ္ၿပီးမစားတဲ့ လူနင္းတာနဲ႔ စားတဲ့လူနင္းတာ ကြာတယ္ငါ့လူ၊ သိပ္ၿပီးစားတဲ့သူနင္းရင္ ပိုၿပီးအီတယ္ကြယ့္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆိပုလင္းကိုဖြင့္၍ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ေကာ္ကာနင္းမိေသာ ေနရာသို႔ ပြတ္လိုက္ေလ၏ ပရုပ္ဆီမွာ အေတာ္ကေလးေကာင္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပြတ္လိက္သည္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ေသာေနရာမွာ ပူေႏြး၍သြားေသာေၾကာင့္ အနာသည္ သက္သာသြားေလ၏။ “အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပရုပ္ဆီပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ ဒီကမၻာမွာ မေပၚေသးဘူးကြ၊ ပ႐ုပ္ဆီဆိုတာ နည္းနည္းပါးပါး ထိမိခိုက္မိရင္ပြတ္လိုက္၊ လိမ္းလိုက္တာနဲ႔ ပူခနဲေႏြးခနဲ႕ျဖစ္ၿပီး သက္သာသလိုရွိေပမယ့္ ဘယ္ေရာဂါကိုမွ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ ေရာဂါလဲမေပ်ာက္ဘူး၊ လူေတြလဲသံုးေနတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳးကို ေျပာပါဆို၍ ပရုပ္ဆီကိုပဲေျပာရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ေရွးေဟာင္း အဘိ္ုး အဘြား တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြက ခဏပန္း ေကာင္းၿပီး ေရရွည္မေကာင္းတဲ့လူကို စိတ္ဆိုးလို႔ဆဲရင္ “ပ႐ုပ္ဆီ” လို႔ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အခဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီးနာတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပရုပ္ဆီကလဲ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးကြ။ ႏွာေလးဘာေလးမႊန္ရင္ ႏွာေခါင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခါင္းေလးဘာေလး ကိုက္တဲ့အခါ နားထင္မွာ ပြတ္ရတယ္၊ ေခ်ာင္းေလးဘာေလးဆိုးရင္ လည္ပင္းမွာ ပြတ္ရတယ္၊ အသက္ရွဴ က်ပ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ရင္ လက္ထဲမွာပြတ္ၿပီး ရွဴရတယ္၊ ေခြ်းငုပ္ေနရင္ ေရေႏြးပူပူထဲခတ္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့အခါမ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္၊ အခု ကိုယ့္လူလက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ပ႐ုပ္ဆီက ေရွးေခတ္က ေပၚဖူးတဲ့ က်ားဘမ္းပရုပ္ဆီကြယ့္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ပုလင္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ပုလင္းမွာ မတ္ေစ့ပံုသဏၭာန္ ေထာင့္ကေလးမ်ားပါ၏။ အေရာင္မွာ နီညိဳေရာင္ျဖစ္၏။ နဖာေခ်း၏ အေရာင္ႏွင့္တူ၏။ ေရွးတုန္းကေတာ့ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ အဝတ္ႀကီးပတ္ၿပီး ေခါင္းကိုက္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ “ ကိုက္လိုက္တဲ့ေခါင္း၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဘမ္း” ဆိုၿပီး ေၾကာ္ညာခဲ့တဲ့ က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီေပါ့ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လို သိမ္းထားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ အခါအခါမွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပရုတ္ဆီ၊ ဟိုနားဒီနားမွာ တစ္ပုလင္းစ ႏွစ္ပုလင္းစ ဝယ္လို႔ရေနၿပီ။ ပုလင္းႀကီးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ ပုလင္းေသးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္၊ သံဘူးကေလးနဲ႔လဲ တစ္မ်ိဳးထုတ္တယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာျပေလ၏။
“အေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊ အခု မပူေတာ့ဘူး၊ ေအးသလိုျဖစ္ျပန္ၿပီ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ညြန္ျပရင္း ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္တယ္၊ ပူတစ္ခါ၊ ေအးတစ္လွည့္ပဲ ကိုယ့္လူေရ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အဘိုးအဘြားေတြက ခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး လုပ္တတ္သူေတြကို “ပရုပ္ဆီ” လို႔ ဆဲေလ့ရွိတယ္၊ အဆဲခံရတဲ့လူက သိပ္ၿပီး နာတာကြ၊ ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ပရုဆီကို သေဘာက်တယ္၊ ပရုပ္ဆီက မိတ္ေဆြ တိုးေစတယ္ကြယ့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုး ေတာင္တက္တုန္းက ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္ ေရႊစက္ေတာ္ကို သြားတုန္းကလဲ ပရုပ္ဆီကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတယ္။ ေဟာ.. ၾကည့္စမ္း၊ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ၊ မင္းဘာအလုပ္ လုပ္စားတဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါ အတတ္မေျပာႏိုင္ဘူး၊ အသည္းငယ္တဲ့လူဆိုတာေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ကို နင္းမိတုန္းက ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံဟာ အသည္းေကာင္းတဲ့လူ ဆိုရင္ အေျမာက္မွန္မွ အဲဒီေလာက္ ေအာ္မွာကြ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎၏ စကားကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ ၿပံဳးလုိက္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ေအာ္တာ တစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ကို အသည္းငယ္တယ္လို႔ အတတ္ေျပာတာေတာ့ နည္းနည္းလြန္တယ္ထင္တယ္” ဟု ျပန္၍ ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေအာ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး နာရင္ ေအာ္တာဟာ သဘာဝပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ ္ဒီေလာက္နာေနၿပီပဲ၊ နင္းတဲ့လူကို ေဆာင့္ၿပီး တြန္းလုိက္ပါလား၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုလဲ မတြန္းခဲ့ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ မတြန္းလဲဆိုေတာ့ ဟိုလူေျပာတဲ့ စကားေတြကို ကိုယ့္လူၾကားလိုက္တာကိုး၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္လူရဲ့ မသိစိတ္မွာ ဟိုလူကို အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ လူႀကီးအျဖစ္ အမွတ္ေပးထားလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မတြန္းဝ့ံတာ၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ လူတစ္ေယာက္သာ ကိုယ့္လူကို နင္းမိစမ္း၊ ကိုယ့္လူ ဒီလိုေအာ္႐ုံေအာ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ဟိုလူက ေဆာရီး၊ ေဆာရီးဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္လူ ေက်နပ္လိုက္တယ္” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္၍ေျပာဆိုျခင္း မျပဳဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားပ႐ုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ” ဟု ေျပာလုိက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ဟိုတုန္းက မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမဟာ က်ိဳက္ထီး႐ိုး တတ္လာတယ္၊ ေရႊရင္ဆို႔ အတက္လဲေရာက္ေရာ အေမလုပ္တဲ့လူဟာ ေျခသလံုးႂကြက္သားေတြ တက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးလဲ အခက္ႀကံဳေနတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားဖူးလမ္းႀကံဳ လူငယ္တစ္ဦးက ပရုပ္ဆ ီပုလင္းထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ အဘြားႀကီးက အဲဒီပ႐ုပ္ဆီလဲလိမ္းေရာ ေဝဒနာကသက္သာခြင့္ ရသြားတယ္၊ အဲဒါကေန အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမပ်ိဳကေလးနဲ႔ လူငယ္ကေလးဟာ ရင္းႏွီးသြားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး ညားသြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္၊
အဲဒီလို ဝတၳဳသြားမ်ိဳးေတြ ေရွ႕တုန္းကထုတ္တဲ့ ဒီဇူဇာသက္ေစာင့္ မဂၢဇင္းမွာ အမ်ားႀကီးပါဖူးတယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ပ႐ုပ္ဆီတစ္ပုလင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမရခ်င္လဲ ရသြားႏိုင္တယ္၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္လူဟာ ဒီအရြယ္ထိေအာင္ အၿမီးမေပါက္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ပရုပ္ဆီေကာင္းေကာင္း တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္ၿပီးေဆာင္ထားသင့္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျပန္၍မေျပာဘဲ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အိမ္ေထာင္ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ရရွိထားေသာ မိန္းမသည္ပင္လွ်င္ ပရုပ္ဆီကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရရိွထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ ပရုပ္ဆီကိုအလြန္ႀကိဳက္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမသည္ အိပ္ရာဝင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကိုဖြင့္ကာ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာ ေနရာအႏွ႔ံအျပားသို႔ ပြတ္ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ျခင္ေထာင္တြင္းသို႔ ဝင္သည့္အခါတိုင္း၌ ပ႐ုပ္ဆီဂိုေဒါင္းတြင္းသို႔ ဝင္သကဲ့သို႔ ခံစားရမိေလ၏။ ဤကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အိမ္ေထာင္က်ခါစက မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္ရေလ၏။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ျဖစ္ေလသည္မသိ၊ ေနာင္အခါမ်ား၌ ပ႐ုပ္ဆီနံ႕မရလွ်င္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တစ္ခုခုလိုေနသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီးလွ်င္ မေပ်ာ္သကဲ့သို႔ ရွိေလေတာ့၏။ ထို႔အျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ လြန္စြာနားပူးနားဆာႏိုင္၏။ ျပႆနာမရွီလွ်င္ ျပႆနာရွာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို.. “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလိုပဲ၊ အလြန္ကို ပူစပ္ပူေလာင္ႏိုင္တဲ့ မိန္းမပဲ” ဟု ေျပာရေလ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏မိ္န္းသည္ ၿငိမ္၍ မေနတတ္၊ “ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ရင္ မေပါင္းနဲ႔ ေရခဲတံုးလို မိန္းမရွာၿပီး ေပါင္းေပေတာ့ ရွင့္လိုလူမ်ိဳးကို ဘယ္မိန္းမမွ ကြ်န္မလို သည္းညည္းခံၿပီး ေပါင္းမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ျပန္၍ရန္ေတြ႕တတ္ေလ၏။ ထို႔ျပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမမွာ နတ္ကို လြန္စြာ ယံုသူျဖစ္၏။ ၎ယံုေသာ နတ္မ်ားမွာလည္ ဝက္သားေၾကာက္ေသာ နတ္မ်ားျဖစ္၏၊ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ လာေရာက္၍ ယေန႔ေခတ္ အသံုးျပဳေနေသာ ပရုပ္ဆီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဆပ္ျပာတို႔မွာ ဝက္ဆီကို သံုးေၾကာင္း ေျပာဖူးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ၏ စကားကို အယံုအၾကည္မရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးကို ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္ နတ္အၾကားတြင္ ေဝခဲြမရ ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ေပါင္းခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီကို ေပါင္းရမည္ေလာ၊ ႀကီးမွ ေပါင္းရေသာနတ္ကို ေပါင္းရမည္ေလာဟု ဗ်ာမ်ားရေလေတာ့၏။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းကိုက္ေသာအခါ နတ္သည္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္၊ ပရုပ္ဆီကသာ တတ္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ နတ္သည္ တန္ခိုးမရွိ၊ ပ႐ုပ္ဆီကသာ တန္ခိုးရွိ၏။ ကိုယ္လက္ကိုက္ခဲေသ ာအခါ၌လည္း သူ၏ နတ္မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾက၊ ပ႐ုပ္ဆီးကသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္၏။
ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေတြးၾကည့္ေသာအခါ၌ သူကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားသည္ သူအသံုးျပဳေသာ ပ႐ုပ္ဆီေလာက္ပင္ တန္ခိုးမႀကီးေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာေလေတာ့၏။ မည္သို႔ သေဘာေပါက္ေသာ္လည္း အစြဲအလမ္းဟူသည္ကာ စြန္႔လႊတ္ရန္ ခက္ခဲ၏။ အစြဲအလမ္းတစ္ခု ရွိၿပီဆိုလွ်င္ စြန္႔လႊတ္ရန္အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္လို၏။ သတၱိလို၏။ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာလို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ နံျပားကိုလည္း မစြန္႔ရဲ၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုလည္း မသံုးဘဲ မေနႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပရုပ္ဆီသံုးခါနီး၌.. “ကိုယ္ေတာ္တို႔ ပ႐ုပ္ဆီထဲမွာ အမဲဆီေတြပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ” ဟု ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ အေလ့တစ္ခု ေပၚေပါက္ေလေတာ့၏။
ေနာင္တြင္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ စကားမေျပာဘဲ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ခါ အေပၚသို႔ ေျမွာက္ေလေတာ့၏။ ထိုအျပဳအမူကို ျမင္ေသာေတာမွ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက.. “စားစရာေသာက္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဘိုးကို အေဒၚတို႔ဆီမွာလဲ ေျမွာက္တဲ့အေလ့အထ ရွိပါတယ္၊ ပ႐ုပ္ဆီကိုေတာ့ မေျမွာက္ပါဘူး၊ မိန္းကေလးရယ္” ဟု ေျပာဖူးေလ၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားထြက္ရန္ ဥၾသဆြဲေလ၏။ ထိုဥၾသဆြဲသံ၏ မေရွးမေႏွာင္း၌ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ထိုင္ေလ၏။ ထိုမိန္းမမွာ အသက္(၃၀) ေက်ာ္အရြယ္ခန္႔ ရွိ၏။ ထိုမိန္းမအား အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက လိုက္ပို႔၏။ ထိုမိန္းမသည္ ျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား “ေဒၚသိန္းရယ္၊ ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ့တာ ပ႐ုပ္ဆီေတာင္ပါမလာဘူး၊ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ေခါင္းကိုက္တတ္တယ္။ အခုလဲ မနက္အေစာႀကီး ေရခ်ိဳးတာ ေခါင္းထဲမွာ အံုတုန္တုန္နဲ႔” ဟုေျပာစဥ္၌ပင္ ရထားသည္ ဘီးလိမ့္စ ျပဳ၏။ ထိုမိန္းမလည္း လိုက္ပို႔ေသာ အေဒၚႀကီးအား လက္ျပၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ဣေႁႏၵရရထိုင္ေန၏။ ထိုသို႔ ထိုင္လိုက္စဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏လက္ထဲမွာ ပ႐ုတ္ဆီပုလင္းကို ျမင္ေတြ႕သြားေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎အား လွမ္း၍ေပးရင္း… “ေခါင္းကိုက္ရင္ နဲနဲပြတ္ထားလိုက္ပါလား က်ားဘမ္းပ႐ုပ္ဆီအစစ္ကေလး” ဟုေျပာၿပီးေပးလိုက္ရာ ထိုမိန္းမလည္း အငန္းမရလွမ္းယူရင္.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာရင္း ပ႐ုပ္ဆီကို အားရပါးရ ေကာ္ကာ နားထင္ကို ပြတ္၏။ ဇက္ကို ပြတ္၏။ ထို႔ျပင္ လက္ထဲတြင္ ပြတ္၍လည္း အားရပါရ ရွဴေလ၏။ ထိုသို႔ ရွဴလိုက္ၿပီး.. “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရွင္” ဟု ေျပာကာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ မေပးဘဲ ကိုင္ၿမဲကိုင္ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္သာဘက္သို႔ ထသြားေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား… “ကိုယ့္လူက ကိုယ့္ပစၥည္းလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုကေတာင္းမေတာင္းေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာကြတ္သြားလုပ္ေနရတာတုန္း” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က… “သူ႔ခမ်ား၊ ေခါင္းကိုက္ေနရွာတယ္ဗ်ာ” ေျပာလိုက္ေလ၏။
“သူ ေခါင္းကိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္လူက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သိသတုန္း” ဟု ေမးေလ၏။ “ေစာေစာက ဟိုမိန္းမႀကီးကို ေျပာလိုက္တာ ၾကားတယ္ေလ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္၍ေျပာလွ်င္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “အဲဒီလိုၾကားတာနဲ႔ဘဲ သူေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုတာ တကယ္ ယံုလိုက္ေရာလား ကိုယ့္လူရဲ႕ မိန္းမေတြဆိုတာ သူတို႔ေျပာတာနဲ႔ သူတို႔ျဖစ္တာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စကားကို မယံုရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ ကိုယ့္လူ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ က်ဳပ္ရဲ႕ပ႐ုပ္ဆီဘူးေလး မဆံုးရင္ ေတာ္ပါၿပီ” ဟုေျပာေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမထံမွ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းျပန္ရရွိေရးမွာ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ တာဝန္တစ္ခု ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကို ျပန္၍ေပး၏။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံသို႔ ထိုပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကိုျပန္၍ ေပးလိုက္ေတာ့၏။ ထိုအခါ ထိုမိန္းမက.. “အစ္ကိုႀကီး ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကလဲ ရထားတစ္စင္းလံုး လိုက္ၿပီး ငွားေနတာ့တာပဲလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ မ်က္လံုးျပဴးျပလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမႏွင့္ပါစတင္ ခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ပ႐ုပ္ဆီအနည္းငယ္ကို ဇက္ပိုး၌ အနည္းငယ္ပြတ္၍ ပုလင္းကို လြယ္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္ကာ အိမ္သာဘက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမက ကြ်ႏ္ုပ္အား…“မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ အဘိုးႀကီးက ရွင့္ပ႐ုပ္ဆီဘူးကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ၿပီ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ၿပီး သူနဲ႔ပါသြားလိမ့္မယ္” ဟု သတိေပးေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “အဲဒီပ႐ုပ္ဆီဟာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးဟာ” ဟု ေျပာလိုက္မွပင္ မိန္းကေလးလည္း သေဘာက်၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေလ၏။ ထိုသုိ႔ ရယ္ၿပီးေနာက္... “ကြ်န္မကလဲ မဆီမဆိုင္ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားေနလိုက္တာ” ဟု ေျပာေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ျပန္လည္ေရာက္ ရွိလာၿပီးေနရာ၌ ထိုင္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ညြန္ျပမူေၾကာင့္ တရားထိုင္ရန္ အလိုငွာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ သြားျခင္းေၾကာင္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ရထားသည္ ဘူတာတစ္ခု၌ ရပ္ရန္ စက္ရွိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ေလ၏။ မိန္းကေလးက.. “ဘာဘူတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အား ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း မသိေသာေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား.. “ဘာ ဘူတာလဲ” ဟု ထပ္၍ ေမးေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ၾကည့္လိုမရဘူးလား” ဟု ျပန္၍ ေမးေလ၏။ “က်ဳပ္ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္က ဘူတာခရီးစဥ္ စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက…“အခုရပ္တာ ပဲခူးဘူတာ” ဟု ေျပာေလ၏။
ထိုအခါက်မွပင္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ရထားအနိးသို႔ လာေရာက္ေရာင္းခ်ေသာ ေစ်းသည္မ်ားထံမွ တစ္စံုတစ္ခုေသာ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကို ဝယ္ရန္အတြက္ ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ထိုေနာက္ ၾကက္ဥႏွင့္ ေၾကာ္ထားေသာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေရွ႕မွ မိန္းမကလည္း ပုဇြန္ေၾကာ္တစ္ခုကို ဝယ္လိုက္ေလ၏။ ရထားထြက္ေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ကို စားၾကည့္၏။ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္မွာ အက်န္ကို ေႏြးထားေသာေၾကာင့္ စား၍ မေကာင္းဘဲ ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေပါင္မုန္႔ေၾကာကို လြႊင့္ပစ္လိုက္၏။ မိန္းကေလး၏ ပုစြန္ေၾကာ္မွလည္း အက်န္ပင္ျဖစ္၏။ မိန္းကေလးသည္ က်ိတ္မွိတ္၍ စားေသာလည္း ေနာက္ဆံုး၌ လြင့္ပစ္လိုက္ရေလ၏။
မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးမွာမူ ဌက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးကို အခြံႏြာကာ စားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ေကာင္းပါ့ဗ်ာ” ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “က်ဳပ္ဝယ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ ႀကီးက အက်န္ကို ျပန္ေႏြးထားတာဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ လံုးဝကို စားလို႔မရဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းနဲ႔ သဘာဝပစၥည္း ကြာ တယ္၊ တကယ္လို႔လိမ္စရာရွိရင္ လူလုပ္တဲ့ပစၥည္းမွ လိမ္လို႔ လြယ္တယ္၊ သဘာဝပစၥည္းမ်ားမွာ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေသခ်ာတဲ့ေနရာမွာ ဝယ္ျပဳစားေသာက္မယ္ဆိုရင္ သဘာဝ အစားအေသာက္ကို ဝယ္ၿပီးစားက်ဳပ္ဟာ အၿမဲလိုလို ခရီးသြားေနသူတစ္ဦးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ထမင္သုပ္အသိုးတို႔ ဘာလီရည္အတုတို႔ ေသးသၾကားေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္တို႔ တစ္ခါမွ မဝယ္မိဖူးဘူး၊ ကြ်ႏ္ုပ္ ဝယ္စားရင္ ဌက္ေပ်ာသီးတို႔ သေဘာၤသီးတို႔ အဲဒါမ်ိဳးဝယ္စားတာ၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ ကိုယ့္လူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳး ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ဝယ္စားရင္ အက်န္နဲ႔ မိေနမယ္ဆိုတာ မပါဘူးလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေမးလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္.. “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဖတေနတဲ့ စာအုပ္က မုန္႔ဝယ္စားနည္း စာအုပ္မွ မဟုတ္ဘဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို သံုးဦးသားသည္း ရင္ႏွီးသိကြ်မ္းၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ ေရာက္လာၾကေလေတာ့၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းကေလးမွာမူ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွ ၎၏ အစ္မထံသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ တရားထိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာေၾကာင့္ ပဲငပိေၾကာ္မ်ား၊ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္မ်ား လွဴဒါန္းပါရေစဟု ခြင့္ေတာင္းကာ ကြ်ႏ္ုပ္ထံ လာေရာက္၍ လွဴဒါန္းေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိတ္ေဆြညြန္ျပေသာ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ (၄၅) ရက္တိုင္တုိင္ တရားထိုင္ေလေတာ့၏။ (၄၅) ရက္ျပည့္ေသာ အခါ၌ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ျပန္မည့္ေန႔တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုမွ မိန္းကေလးသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ဆံုေနခဲ့ေလ၏။ ဘူတာတြင္ ေတြ႕သျဖင့္ လက္မွတ္ကို အတူယူၾကရာ ထိုင္ခံုခ်င္း အတူက်ေလေတာ့၏။
လမ္းတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က ေခါင္းကိုက္သည္ဆိုေသာေၾကာင့္ သူက ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကေလးကို ထုတ္ေပး၏။ ဘူတာ တစ္ခုသို႔ ေရာက္၍ မုန္႔ဝယ္ခါနီး၌ သူကပင္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ဒီတစ္ခါဝယ္ရင္ သဘာပဲဝယ္ေနာ္” ဟု သတိေပးသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဌက္ေပ်ာသီး၊ သေဘာၤသီး၊ လိေမၼာ္သီးတို႔ကို ဝယ္ယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ၾကေလေတာ့ ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရင္းႏွီးသြားၾကေလေတာ့၏။ ရင္းႏွီးသည္ဆိုျခင္းထက္ နီးစပ္သြားၾကသည္ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သူကလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ၏႐ုံးသို႔ မၾကာခဏ သြား၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူက ကြ်ႏ္ုပ္အားေမာင္ဟုေခၚလာ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း သူ႔အား ခင္ဟု ေခၚျဖစ္လာေလေတာ့၏။
ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိန္းမႀကီး မသိေအာင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင္ထံသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လူပ်ိဳမဟုတ္၊ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္၏၊ ထို႔အတူ ခင့္မွာလည္း မပ်ိဳမဟုတ္၊ တစ္ခုလပ္မကေလးျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရးသည္ ၾကာေလေလ ခိုင္ၿမဲေလေလ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မျမင္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာၾက၏။ ထိုအျဖစ္မွာ ပ႐ုပ္ဆီဖူးစာဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေလ၏။ တစ္ညတြင္ ကြ်ႏုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားေလ၏။ ထိုေနာက္ ခင္၏ အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ေလ၏။ အတြင္းမွ ခင္က…“ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ပါ” ဟု ျပန္၍ ေျဖ ေသာ္လည္း ခင္သည္ တံခါးဖြင္မေပးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က..“ေမာင္ေလကြာ တံခါးဖြင့္ေလကြာ” ဟု ဆိုေသာ္လည္း တံခါးမဖြင့္ေပးေပ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ႏွစ္နာရီနီးပါး တံခါးအျပင္ဘက္၌ရပ္ေနရ၏။ ေနာက္ဆံုးေတြက္ လက္ေလွ်ာ့၍ ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အေတြးတစ္ခု ေပၚလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ ျပန္လာၿပီး တံခါးကိုေခါက္ျပန္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟုေမးျပန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေမာင္ဟု မေျဖေေတာ့ဘဲ.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ အတြင္းမွ ခင္သည္ တံခါးဆီသို႔ အူလ်ားဖားလ်ာ းေျပးလာၿပီးလွ်င္ တံခါးကို ကပ်ာကယာဖြင့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လည္တိုက္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ေလေတာ့၏။
ၿပီးလွ်င္…“ ေမာင္က သိပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ လြယ္တာပဲ၊ ခင္ေလတစ္ခု စဥ္းစားေနတာ၊ ေမာင္ရယ္၊ ခင္ရယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိေနသမွ် တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သပ္သပ္စီ ျဖစ္ေနမယ္၊ တစ္ေပါင္းတည္းတစ္စည္းတည္း မျဖစ္ႏိုင္းဘူးလို႔ စဥ္းစားေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ခင့္ အဖို႔ေတာ့ ေမာင္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ခင္ပဲရွိရမယ္၊ ခင္ဟာလဲ ခင္ပဲ၊ ေမာင္ဟာလဲ ခင္ပဲ ျဖစ္ေနရမယ္၊ အဲဒါကို ေမာင္ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္ကလဲ.. “ဒီေလာကႀကီးမွာ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ ခင္ပဲရွိေတာ့တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္သည္ သေဘာက်လြန္း၍ တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းရႈံ႕ေလ၏။
အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အိမ္မွဇနီးႏွင့္ ခင္တို႔၏ အၾကားတြင္ ေကာင္းစြာ ေနတတ္လာၿပီျဖစ္၏။ အိမ္က ဇနီးလည္း ေျပာမရသည့္အဆံုး၌ ကြ်ႏ္ုပ္အား လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ ေျဗာင္သြားခြင့္ ရလာၿပီ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခင့္ထံသို႔ သြားခဲ့၏။ တံခါးကို ေခါက္လိုက္၏။ အတြင္းမွ ခင္က.. “ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးလိုက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ခင္ပါ” ဟု ေျဖလိုက္၏၊ သို႔ရာတြင္ တံခါးမဖြင့္ဘဲ ရွိျပန္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တံခါး အျပင္ဘက္တြင္ တစ္နာရီခဲြခန္႔ ရပ္ေစာင္ေနၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ေလ၏ သို႔ရာတြင္ ႐ိုး႐ိုးမထြက္ခဲ့ဘဲ အျပင္မွ ကလန္႔ထုိးခဲ့ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ဝင္ကာ အိမ္ခန္းကို မမွိတ္ေသာ မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေနခဲ့ေလ၏။ အေတာ္အတန္ၾကာေသာ အခါ၌ ခင္၏ အခန္း၌ကပ္လ်က္အခန္းမွ မိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထိုးခဲ့ေသာ ကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေနၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္းမွ မုန္႔ထည့္ထားေသာ မုန္႕ဘီ႐ိုကို ကြယ္ကာ ၾကည့္ေနေလ၏။ အခ်ိန္မွာည (၉) နာရီထိုးေနၿပီ ျဖစ္၏။ ဤညမွာ တနလၤလာေန႔ည ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင့္ထံသို႔ လာေလ့မရွိဘဲ ဘုရားသို႔တက္ကာ ဘုရားေပၚတြင္ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ညမ်ိဳးျဖစ္၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ တံခါးကလန္႔ကို ျဖဳတ္ေပးေသာ မိန္းမႀကီးသည္ သူ၏အခန္းသို႔ ျပန္သြားကာ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခင္သည္ ဝဲယာသို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ ႐ႈလိုက္၏။ ထိုသို႔ ၾကည့္႐ႈၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ သူ၏ အခန္းတြင္းမွ ေယာက္်ားတစ္ဦး ထြက္လာေလ၏။
ထိုသူမွာ ကိုယ္ခႏၶာ အလြန္ႀကီးမ်ားေၾကာင္းလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ သတိျပဳမိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းမွ ေျပးထြက္ကာ ထိုသူ၏ ဂုတ္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ေလ၏။ ထိုသူကို ကြ်ႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိ၏။ ထိုသူသည္ တစ္ခါက ရထားေပၚတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေျခေထာက္ကို နင္းသြားဖူးေသာသူ ျဖစ္၏။ ထိုသူသည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ႐ုန္းကာ ကြ်ႏ္ပ္၏ ေျခေထာက္ကို နင္းကာ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္က ခင့္အား…“နင့္ မိန္းမယုတ္ပဲ၊ ဟိုေကာင္ႀကီးဟာ နင့္လင္ငယ္မဟုတ္လား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရာ ခင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏စကားကို အေလးအနက္မထားဘဲ ေျမႀကီးေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေန၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေတြ႕ရွိသြားကာ ေကာက္ယူလိုက္ေလ၏။ ေကာက္လိုက္ေသာ အရာမွာ ပ႐ုပ္ဆီ ပုလင္းကေလးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ “နင္ဟာ ပရုပ္ဆီလို မိန္းမမ်ိဳးပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ခင္က.. “အဲဒီေတာ့ ရွင္က မေပါင္းခ်င္ဘူးေပါံ မေပါင္းခင္ရင္ ေဂ်ာင္းေပေတာ့” ဟု ေျပာေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ၏ပါးကို လွမ္း၍႐ိုက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္မ်ားဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္လာ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ဦးက ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕တြင္ တရားျပေသာ ဆရာတစ္ဦးရွိေၾကာင္း တရားသြား၍ ထိုင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုေတာင္ေပၚမွ ဆရာထုတ္ထားေသာ တရားစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးသို႔ သြားရန္အတြက္ ဘူတာ႐ုံသို႔ ထြက္ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ရထားေပၚသို႔ တက္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ထိုင္ခံ၌ ထုိင္လိုက္ေလ၏။ ခရီးသည္မ်ားသည္ တက္သူ တက္၊ ဆင္းသူဆင္းျပဳေနၾကေလ၏။ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လိုက္ပို႔သူအခ်ိဳ႕သည္ စႀကၤလမ္းေပၚတြင္ စကားေျပာေနၾကေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လက္ေဆာင္ရထားေသာ တရားစာအုပ္ကို ထုတ္၍ ဖက္႐ႈေနေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နံေဘးသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ လာ၍ထုိင္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူ႔ကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ထိုသူမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဤအတိုင္း ဆံုခဲ့ဖူးေသာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီး ျဖစ္၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေကာင္းစြာ မွတ္မိသြားေလ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အျခားေသာခံုမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျပတင္းေပါက္သို႔ လာေရာက္ကာ ၎ကို လုိက္ပို႔သူႏွင့္ စကားေျပာေလတာ့၏။ ၎ေျပာေသာ စကားထဲတြင္ အမ္ဒီႀကီးထံ သို႔ ပို႔ရန္ပစၥည္းမ်ား စာရင္းလည့္းပါ၏။
ထိုစာရင္းထဲတြင္ ဗီြဒီယိုအေခြမ်ား၏ အမည္မ်ားလည္းပါ၏။ အမ္ဒီ ကေတာ္ႀကီးမွာထားေသာ ေခြးမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေကာင္၏ အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ ၎၏ အိမ္မွ ေရခဲေသတၱာ ပ်က္ေနသည္ကို ႐ုံးမွ ခိုင္းေနက်လူကို ေခၚ၍ ျပင္ခိုင္းရန္လည္း ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ဓါတ္ဆီကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ထုတ္၍ ထားရန္လည္း ပါ၏။ ထိုသူသည္ အလံုးစံုမွာၿပီးေသာအခါ၌ လိုက္ပို႔သူ ျပန္သြား၏။ထိုသူက ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ ကိုနင္းမိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုသူအား ေဆာင့္၍ တြန္းလိုက္၏။ ထိုသူက “ေဆာရီး၊ ေဆာရီး” ဟု ေျပာ၏ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဒီမွာ ကိုယ့္လူ၊ ကိုယ့္လူေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ေဆာရီး ေဆာရီးလို႔ (၁၅) ခါ ေျပာမယ္၊ ေက်နပ္မလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ကာ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္သြားေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နင္းမိေသာေျခေထာက္ကို ခံုေပၚသို႔တင္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေျခဖ်ားကေလးမ်ား ေသြးျခည္ဥသြားေၾကာ္း ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးကို ထုတ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မယူဝံမယူရဲျဖစေနေလ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ေျခေထာက္က နာလြန္းသျဖင့္ ပရုပ္ဆီပုလင္းကို ယူကာ ဒဏ္ရာေပၚတြင္ ပ႐ုပ္ဆီကို သုတ္လိမ္းလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား ယခင္က ဤေနရာ၌ ဤသို႔ေတြ႕ႀကံဳရပံုမွ အစ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကံဳအထိ ေျပာျပလိုကေလေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုသို႔ မိန္းမတစ္ဦး ေရာက္လာေလ၏။ ထိုမိန္းမသည္ သူ႔အား လိုက္ပို႔ေသာ မိန္းမႀကီးအား အိမ္၌ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္း က်န္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။ ထို႔ျပင္ ေခါင္းကိုက္ေနၾကာင္းကိုလည္း ေျပာေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားသည္ ဥၾသဆြဲ၍ စတင္ထြက္ခြာေနၿပီ ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မိန္းမသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လက္ထဲမွ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းကို အဖံုးပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ လက္သို႔ ျပန္၍ေပးလိုက္ေလ၏။
ထိုသုိ႔ ေပးလိုက္ရင္း.. “ပ႐ုပ္ဆီေကာင္းသိပ္ ရွားတယ္၊ လူေတြ႕တိုင္း ေလွ်ာက္ၿပီးေဝမေနနဲ႔” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ကိုယ့္လူ တရားထိုင္ဖို႔ သြားဦးမွာ မဟုတ္လား၊ မသြားနဲ႔ ကိုယ့္လူ အပိုပဲ၊ ကိုယ့္လူတရားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္လူရင္ထဲမွာ အေတးအမွတ္ေတြ ရွိေနတယ္၊ ကိုယ့္လူရဲ႕ စိတ္ဟာ အေတးအမွတ္ေတြရဲ႕ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မိေနတယ္၊ စိတ္ဆိုတာက တိမ္ကေလးလို လြင့္ၿပီး စမ္းေရကေလးကို စီးေနမွ ေကာင္းတာ၊ အဲဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ရွိေနမွ လြတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ပိုၿပီး နီးစပ္ လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ အခုအခါမွာေတာ့ ကိုယ့္လူဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘးူ၊ ပရုပ္ဆီကို မုန္းေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ပရုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမကိုလည္း မုန္းေနၿပီ၊။
အမွန္က ေလာကႀကီးဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘအတြက္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ရမၼက္ထူေျပာတဲ့ သူေတြ၊ လွ်ပ္ေပၚေလာလီတဲ့သူေတြ၊ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔တူတဲ့ မိန္းမေတြလည္းရွိမွ ျပည့္စံုမွာေပါ့ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာက္မာသူေတြ၊ ေလာဘေတြ ရမၼက္ေတြ၊ ေလာလီေဖာက္ျပားမႈေတြ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဝါမႈေတြေၾကာင့္ အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတာ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအရာေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ ေလာကႀကီးဟာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ တံုဏိွေဘာႀကီး အျဖစ္ကိုေရာက္သြားမွာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မည္သို႔ျဖစ္သည္ မသိ၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ စကားကို ေကာင္းစြာ နားလည္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ေပါ့သြား၏။ “က်ဳပ္ ပဲခူးဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သူ၏ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ကြ်ႏ္ုပ္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့၏။ ခင္ (သို႔မဟုတ္) ပ႐ုပ္ဆီႏွင့္တူေသာ မိန္းမထံသို႔ လည္း မည္သည့္ အခါမွ် မသြားေတာ့ေပ၊ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ထိုမိန္းမအား မုန္းတီးျခငး္ မရွိပါ၊ ထို႔အတူ ခ်စ္ျခင္းလည္း မရွိပါ၊ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ထုိမိန္းမအေပၚ၌သာ မဟုတ္၊ အရာရာတိုင္း၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၏ မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ၿပီး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံမွ ရခဲ့ေသာ ပ႐ုပ္ဆီပုလင္းေလးအား ဘုရားစင္ေပၚသို႔ အျမတ္တႏိုး တင္ထားလိုက္ေလေတာ့ သတည္း။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤဝတၳဳ၌ပါေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ဆိုသည္မွာ စာေရးသူ မဟုတ္၊ ထို႔အတူ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်လည္း မဟုတ္ပါ။ တစ္ဖန္ ထိုကြ်ႏ္ုပ္သည္… စာရးသူကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ေန၏။ အျခားေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနျပန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ အျခားေသာသူ ဟူေသာ စည္းေၾကာင္းသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္နွင့္အမွ် ထိုစည္းေၾကာင္းသည္လည္း မွိန္သည္ထက္ မွိန္၍ သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စာေရးသူ
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
