ငါးသေလာက္အခ်ဥ္ဆီျပန္ဟင္းႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴစိမ္ထားေသာ ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ခြက္
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္အား ေက်းဇူးအထူးပင္တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံ၏ ေရွ႕သို႔ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးလာ၍ ရပ္ေလ၏။ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္မွီလြန္စြာျမင့္ေသာ ေရွးေဟာင္းကုလား ထိုင္အနက္ႀကီးတစ္လံုးကို ေက်ာတြင္ပိုးလ်က္ ၎ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ လက္တစ္ဘက္တြင္လည္း အနက္ေရာက္လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား မည္သူမည္ဝါျဖစ္ သည္ဟု မေျပာႏိုင္ပါ။
ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ထမ္းလ်က္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုသူကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုကုလားထိုင္ကိုခ် ၿပီးလွ်င္ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ အက်အနထိုင္လိုက္ေလ၏။ ထိုလူ၏ အျပဳအမူမွာ အနည္းငယ္ဆန္ုး သကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၍ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဂရုစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုသူသည္ ကိုင္ထားေသာလက္ကိုင္တုတ္ကို အျခားေသာလက္တစ္ဖက္သို႔ ေျပာင္း၍ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ . . “ ေမာင္ေအာင္ထြန္း. . ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ . .” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။
ထိုအခါက်မွပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူကို ေကာင္း စြာ မွတ္မိသြားေလ၏။ “ အလို . . ကိုပီတာႀကီးပါလား . .” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဝမ္းသာအားရျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ လိုက္လွ်င္ ၎ကိုပီတာႀကီးက . . “ဟုတ္ပါတယ္၊ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ျပန္၍ေျပာေျပန္ေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီး မွာ ကြ်ႏ္ုပ္ကို လြန္စြာခင္မင္၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ လူေကာင္းတစ္ဦးမဟုတ္ေပ။ စိတ္ေဝဒနာရွင္တစ္ဦးျဖစ္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သည္မသိ၊ စကားေျပာလွ်င္ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကို အၿမဲတြဲစပ္၍ ေျပာတတ္၏။
“ ကိုပီတာႀကီ ကို မနက္စားေကြ်းရမယ္၊ ဘာဟင္းနဲ႔စားမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎က ရယ္ေဟာ၍ . . “ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘက္ဒ္ . . ” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ . . “ ငါးသေလာက္ အခ်ဥ္ဆီျပန္ မယ္ဇလီဖူးဟင္းခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္ဖတ္အစံုကို ႏွမ္းျဖဴၿပီးသုပ္မယ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔စိမ္မယ္၊ ဗာလာ ေခ်ာင္ေၾကာ္တစ္ခြက္လည္းပါရမယ္၊ အဲဒါဆို ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ” ဟု ဆိုေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎စားခ်င္သည့္အရာမ်ားကို စီမံေပးရေလ၏။
“ ေနစမ္းပါဦး ကိုပီတာရယ္. . . ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို ဒီ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ဘာျပဳလို႔ ယူလာရတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက . . “ ဒီကုလားထိုင္ ႀကီးက ကိုယ့္ရဲဘႀကီး က်န္ခဲ့တဲ့အေမြပါ၊ ဒီလက္ကိုင္တုတ္ႀကီးကလည္း သူ႔ဟာပဲ၊ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ ပါဘူး၊ အဲဒီဘႀကီး ဟာ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ၿမိဳ႕ပိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီပစၥည္းႏွစ္ခုကေတာ့ ေနာက္ဆံုးက်န္ ခဲ့တဲ့ပစၥည္းပဲ၊ ကိုယ္တို႔အမိ်ဳးထဲမွာေတာ့ ဒီလူႀကီးဟာ အေတာ့္ကိုႀကိဳးစားတဲ့လူႀကီး၊ ဘြဲ႕ရေအာင္လည္း ဆင္း ဆင္းရဲရဲနဲ႔ ႀကိဳးစာခဲ့ရရွာတယ္၊ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါွာလည္း အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားလုပ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္တို႔အမ်ိဳးထဲမွာ သူဟာ ရာထူးဌာနႏၱရ အႀကီးဆံုးရခဲ့တဲ့လူပဲ” ဟု ေျပာေလ၏။
“ ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒါ ႀကီးကို ဘာျပဳလို႔ ယူလာရတာတံုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ . . “ကိုယ္က အိမ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟို ဓမၼာ႐ုံမွာ ေနရ၊ ဒီမီးကင္းမွာေနရနဲ႔ အဲဒီလို ေန ေနရတာ၊ ဒီပစၥည္းႏွစ္ခုက ေက်ာက္ေျမာင္းက အသိအိမ္မွာ အပ္ထားရတာ၊ အဲဒီအိမ္က ကေလးေတြကလည္း ဒီကုလားထိုင္ႀကီးကို ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆိုၿပီေရာင္းစားဖို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုယူလာၿပီး ေမာင္ေအာင္ထြန္းကို ေပးတာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ျပန္ေျပာေလ၏။
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္ မယူပါရေစနဲ႔ ထိုင္လည္း မထိုင္ရဲပါဘူး၊ က်ဳပ္နဲ႔႕လည္း မတန္ပါဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက က်ဳပ္ဟာ ကုလားထိုင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ မထိုတတ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ဳပ္က ဖ်ာကေလးခင္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္လည္း က်ဳပ္ အတြက္ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒိလိုႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သံုးခဲ့တဲ့ပစၥည္းကိုလည္း က်ဳပ္အေနနဲ႔ မသံုးရဲပါဘူး၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴလိုက္ပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ၎ကိုပီတာႀကီးက “ မထိုင္ရဲဘူး၊ ဟုတ္လား၊ ဘာျပဳလို႔ မထိုင္ရဲတာလဲ၊ အလကားရတာပဲ ထိုင္ေပါ့၊ အေတာ္ေၾကာက္တတ္တဲ့လူ ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ထင္မိထင္ရာ စြတ္လုပ္တာ္ေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။
ထို႔ေနာက္တြက္ကား ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎ အား ငါးသေလာက္အခ်ဥ္ဆီျပန္ဟင္း၊ မယ္ဇလီဖူးဟင္းခ်ိဳ စသည္တို႔ကို ခ်က္ျပဳတ္စီမံ၍ နံနက္စာကိုေကြ်းရ ေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းကို ထည့္ၿပီးရင္းထည့္၍ စားေနေလ၏။ ထို႔သို႔စားရင္း . . “ အေတာ့္ကို ၿမိန္ တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ စားလို႔မေကာင္းဘူး . .” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က . . “ ၿမိန္တယ္ဆိုတာ စားလို႔ေကာင္းတာ ကို ေျပာမဟုတ္လား . .” ဟု ေျပာလိုက္၇ာ “ ၿမိန္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ အလကားစားရတယ္ဆိုၿပီး ထမင္း ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီးထည့္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ စားလို႔မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာတာ၊ ကိုယ့္အိမ္ မွာကိုယ္စားတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ သူမ်ားအိမ္မွာဆိုေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္စားရတာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ၿမိန္ေတာ့ ၿမိန္တယ္၊စားလို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာေပါ့” ဟု ရွင္းျပေလ၏။
ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ၌ ကိုပီတာ ႀကီးက .. “ေကာင္းၿပီလ၊ ေမာင္ေအာင္ထြန္းက လက္မခံေတာ့လည္း ေက်ာက္ေျမာင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို လွဴလိုက္ပါ့မယ္၊ အဲဒါပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎အားလက္ဖက္ ရည္၊ မုန္႔မ်ား ထပ္မံတိုက္ေကြ်းျပန္ေလ၏။ ထိုသို႔တိုက္ေကြ်းရာ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏တပည့္ ေဗဒင္ဆရာမတစ္ဦးက လက္ဖက္ရည္မ်ား၊ မုန္႔မ်ားစီမံကာ လာ၍ပို႔ရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထိုေဗဒင္ဆရာမကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ ၿပီးလွ်င္ .. “ ဆရာမကို ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ၊ အေတာ္ေခ်ာတာပဲ၊ ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး” ဟု ေျပာသျဖင့္ ထိုဆရာမလည္း ႐ႈံ႕မဲ့၍ အနီးမွ ထြက္သြားေလ၏။
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ေခ်ာတယ္ လည္း ေျပာေသးတယ္၊ ၾကည့္လို႔လည္း မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ဟုတ္ႏိုင္ပါမလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက .. “ဟုတ္ပါတယ္၊ ေခ်ာတယ္ဆိုတာက လူရဲ႕ ပင္ကို႐ုပ္ရည္ကိုေျပာတာပါ၊ ၾကည့္မေကာင္းဘူးဆိုတာက လူ႕ရဲ႕အျပင္အဆင္ကိုေျပာတာပါ၊ ကိုယ္ကစကားေျပာရင္ ရွင္းေအာင္ေျပာ တယ္၊ ကိုယ့္လူက ႐ႈပ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရယ္ရေသးေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္ကြ်ႏ္ုပ္က .. ”ကိုပီတာႀကီးရဲ႕အဘႀကီးက ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ေသတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ၎က .. “ၾကာပါၿပီ၊ အလုပ္ကအနားယူၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ေသတာပါ၊ အေတာ့္ကို ဆင္းရဲသြားရွာတယ္၊ မေသခင္မွာ မယားငယ္ေတြ ဘာေတြ ယူသြားေသးတာ၊ ရန္ကုန္ျမစ္ဝအထြက္ ရြာသာႀကီးတို႔၊ တိုးေၾကာင္ေလးတို႔ဘက္မွာရွိတဲ့ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာပါပဲ၊ အဲဒီမွာ တဲကေလးနဲ႔ ေနသြားရတယ္၊ သူ႔မိ္န္းမႀကီးကလည္း ပစၥည္းေတြအားလံုး ယူထားလိုက္တယ္၊ ေသေတာ့လည္း အဲဒီမွာပဲ ေသတာပါပဲ၊ အလုပ္က နားသြားတဲ့အခါမွာ အသက္က သိပ္မႀကီးေသးပါဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ႀကိဳးစားသေလာက္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမႀကိဳးစား ေတာ့ဘူး၊ မယားငယ္ဆီမွာ အလဟႆ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းၿပီး ေသသြားရွာတယ္၊ ကိုယ္က ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း တဲ့ကိုယ့္ဘႀကီးကို မေသခင္ကတည္းက ေသစာရင္းသြင္းထားလိုက္တာ”ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ေသစာရင္းသြင္းထားရတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က အားမလိုအားမရ ေမးလိုက္ေလ၏၊။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက .. “ေမာင္ေအာင္ထြန္း တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးၾကတယ္ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီမွာ အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ ရွိပါၿပီလ ို႔ျပန္ေျဖတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ့ႏွစ္ေတြဟာ အခ်ိ္န္ေတြကို ေျပာတာပဲေလကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္နဲ႔ အခ်ိန္ဟာ တစ္ထပ္တည္းပဲလို႔ေတာင္ ယူဆရမယ္၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္ဆိုတာ အသက္ကို ျဖဳန္းတာ ပဲမဟုတ္လား၊
ကိုယ့္ဘႀကီးဟာ ေတာက မယားငယ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္ေတြ ျဖဳန္းခဲ့တယ္ကြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းခဲ့တယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုငါက မေသခင္ကတည္းက ေသစာရင္း သြင္းထားလိုက္တာ၊ ေမာင္ေအာင္ထြန္းလည္း မွတ္ထားကြ၊ အခ်ိန္ကို မျဖဳန္းနဲ႔ကြ၊ “ Time Waste is Life Waste ” အခ်ိန္ျဖဳန္း တာဟာ အသက္ျဖဳန္းတာပဲ” လို႔ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားကြ၊ ငါသြားမယ္“ ဟု ဆိုကာ ကုလားထိုင္ေဟာင္းႀကီးကို ထမ္းပိုး၍ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအား .. “ကုလားထိုင္ႀကီးနဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴပစ္မယ္ေပါ့” ဟု လွမ္း၍ ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ရမ္းျပေလ၏။ “ဒီေလာက္ညံ့တဲ့ လူႀကီးရဲ႕ပစၥည္းကို ဘုန္းႀကီးကို မလွဴေတာ့ပါ ဘူး ေမာင္ေအာင္ထြန္းရယ္၊ ဒီလူႀကီးရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းအုတ္ဂူက ရြာသာႀကီး ဘက္မွာရွိတယ္၊ သူ႔ဂူမွာပဲ သြားထားလိုက္မယ္၊ ယူခ်င္တဲ့လူ ယူပါေစ၊ ေဆြခ်င္းေဆြပါေစ၊ ငါနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ငါ့ဘႀကီးဟာ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘက္ဒ္ပဲကြ၊ ကဲ .. ျပန္မယ္ ေမာင္ေအာင္ထြန္းေရ .. ” ဟု ေျပာဆိုကာ ေထာ္လာဂ်ီ တစ္စင္းေပၚသို႔ တက္သြားေလေတာ့သတည္း။
ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ထမ္းလ်က္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုသူကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုကုလားထိုင္ကိုခ် ၿပီးလွ်င္ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ အက်အနထိုင္လိုက္ေလ၏။ ထိုလူ၏ အျပဳအမူမွာ အနည္းငယ္ဆန္ုး သကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၍ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဂရုစိုက္၍ ၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုသူသည္ ကိုင္ထားေသာလက္ကိုင္တုတ္ကို အျခားေသာလက္တစ္ဖက္သို႔ ေျပာင္း၍ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ . . “ ေမာင္ေအာင္ထြန္း. . ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ . .” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။
ထိုအခါက်မွပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူကို ေကာင္း စြာ မွတ္မိသြားေလ၏။ “ အလို . . ကိုပီတာႀကီးပါလား . .” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ဝမ္းသာအားရျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ လိုက္လွ်င္ ၎ကိုပီတာႀကီးက . . “ဟုတ္ပါတယ္၊ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ျပန္၍ေျပာေျပန္ေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီး မွာ ကြ်ႏ္ုပ္ကို လြန္စြာခင္မင္၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ လူေကာင္းတစ္ဦးမဟုတ္ေပ။ စိတ္ေဝဒနာရွင္တစ္ဦးျဖစ္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သည္မသိ၊ စကားေျပာလွ်င္ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကို အၿမဲတြဲစပ္၍ ေျပာတတ္၏။
“ ကိုပီတာႀကီ ကို မနက္စားေကြ်းရမယ္၊ ဘာဟင္းနဲ႔စားမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎က ရယ္ေဟာ၍ . . “ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘက္ဒ္ . . ” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ . . “ ငါးသေလာက္ အခ်ဥ္ဆီျပန္ မယ္ဇလီဖူးဟင္းခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္ဖတ္အစံုကို ႏွမ္းျဖဴၿပီးသုပ္မယ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔စိမ္မယ္၊ ဗာလာ ေခ်ာင္ေၾကာ္တစ္ခြက္လည္းပါရမယ္၊ အဲဒါဆို ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ” ဟု ဆိုေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎စားခ်င္သည့္အရာမ်ားကို စီမံေပးရေလ၏။
“ ေနစမ္းပါဦး ကိုပီတာရယ္. . . ဒီေလာက္အေဝးႀကီးကို ဒီ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ဘာျပဳလို႔ ယူလာရတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးလုိက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက . . “ ဒီကုလားထိုင္ ႀကီးက ကိုယ့္ရဲဘႀကီး က်န္ခဲ့တဲ့အေမြပါ၊ ဒီလက္ကိုင္တုတ္ႀကီးကလည္း သူ႔ဟာပဲ၊ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ ပါဘူး၊ အဲဒီဘႀကီး ဟာ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ၿမိဳ႕ပိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီပစၥည္းႏွစ္ခုကေတာ့ ေနာက္ဆံုးက်န္ ခဲ့တဲ့ပစၥည္းပဲ၊ ကိုယ္တို႔အမိ်ဳးထဲမွာေတာ့ ဒီလူႀကီးဟာ အေတာ့္ကိုႀကိဳးစားတဲ့လူႀကီး၊ ဘြဲ႕ရေအာင္လည္း ဆင္း ဆင္းရဲရဲနဲ႔ ႀကိဳးစာခဲ့ရရွာတယ္၊ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါွာလည္း အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားလုပ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္တို႔အမ်ိဳးထဲမွာ သူဟာ ရာထူးဌာနႏၱရ အႀကီးဆံုးရခဲ့တဲ့လူပဲ” ဟု ေျပာေလ၏။
“ ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒါ ႀကီးကို ဘာျပဳလို႔ ယူလာရတာတံုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ . . “ကိုယ္က အိမ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟို ဓမၼာ႐ုံမွာ ေနရ၊ ဒီမီးကင္းမွာေနရနဲ႔ အဲဒီလို ေန ေနရတာ၊ ဒီပစၥည္းႏွစ္ခုက ေက်ာက္ေျမာင္းက အသိအိမ္မွာ အပ္ထားရတာ၊ အဲဒီအိမ္က ကေလးေတြကလည္း ဒီကုလားထိုင္ႀကီးကို ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆိုၿပီေရာင္းစားဖို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုယူလာၿပီး ေမာင္ေအာင္ထြန္းကို ေပးတာပါ” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ျပန္ေျပာေလ၏။
“ မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္ မယူပါရေစနဲ႔ ထိုင္လည္း မထိုင္ရဲပါဘူး၊ က်ဳပ္နဲ႔႕လည္း မတန္ပါဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက က်ဳပ္ဟာ ကုလားထိုင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ မထိုတတ္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ဳပ္က ဖ်ာကေလးခင္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္လည္း က်ဳပ္ အတြက္ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒိလိုႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သံုးခဲ့တဲ့ပစၥည္းကိုလည္း က်ဳပ္အေနနဲ႔ မသံုးရဲပါဘူး၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴလိုက္ပါ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္လွ်င္ ၎ကိုပီတာႀကီးက “ မထိုင္ရဲဘူး၊ ဟုတ္လား၊ ဘာျပဳလို႔ မထိုင္ရဲတာလဲ၊ အလကားရတာပဲ ထိုင္ေပါ့၊ အေတာ္ေၾကာက္တတ္တဲ့လူ ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ထင္မိထင္ရာ စြတ္လုပ္တာ္ေပါ့” ဟု ေျပာေလ၏။
ထို႔ေနာက္တြက္ကား ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎ အား ငါးသေလာက္အခ်ဥ္ဆီျပန္ဟင္း၊ မယ္ဇလီဖူးဟင္းခ်ိဳ စသည္တို႔ကို ခ်က္ျပဳတ္စီမံ၍ နံနက္စာကိုေကြ်းရ ေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထမင္းကို ထည့္ၿပီးရင္းထည့္၍ စားေနေလ၏။ ထို႔သို႔စားရင္း . . “ အေတာ့္ကို ၿမိန္ တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ စားလို႔မေကာင္းဘူး . .” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က . . “ ၿမိန္တယ္ဆိုတာ စားလို႔ေကာင္းတာ ကို ေျပာမဟုတ္လား . .” ဟု ေျပာလိုက္၇ာ “ ၿမိန္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ အလကားစားရတယ္ဆိုၿပီး ထမင္း ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီးထည့္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ စားလို႔မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာတာ၊ ကိုယ့္အိမ္ မွာကိုယ္စားတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ သူမ်ားအိမ္မွာဆိုေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္စားရတာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ၿမိန္ေတာ့ ၿမိန္တယ္၊စားလို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာေပါ့” ဟု ရွင္းျပေလ၏။
ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ၌ ကိုပီတာ ႀကီးက .. “ေကာင္းၿပီလ၊ ေမာင္ေအာင္ထြန္းက လက္မခံေတာ့လည္း ေက်ာက္ေျမာင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို လွဴလိုက္ပါ့မယ္၊ အဲဒါပိုၿပီးေကာင္းပါတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎အားလက္ဖက္ ရည္၊ မုန္႔မ်ား ထပ္မံတိုက္ေကြ်းျပန္ေလ၏။ ထိုသို႔တိုက္ေကြ်းရာ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏တပည့္ ေဗဒင္ဆရာမတစ္ဦးက လက္ဖက္ရည္မ်ား၊ မုန္႔မ်ားစီမံကာ လာ၍ပို႔ရေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ထိုေဗဒင္ဆရာမကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ ၿပီးလွ်င္ .. “ ဆရာမကို ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ၊ အေတာ္ေခ်ာတာပဲ၊ ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး” ဟု ေျပာသျဖင့္ ထိုဆရာမလည္း ႐ႈံ႕မဲ့၍ အနီးမွ ထြက္သြားေလ၏။
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ကိုပီတာႀကီးရယ္၊ ေခ်ာတယ္ လည္း ေျပာေသးတယ္၊ ၾကည့္လို႔လည္း မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ဟုတ္ႏိုင္ပါမလား” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကျပန္၍ ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက .. “ဟုတ္ပါတယ္၊ ေခ်ာတယ္ဆိုတာက လူရဲ႕ ပင္ကို႐ုပ္ရည္ကိုေျပာတာပါ၊ ၾကည့္မေကာင္းဘူးဆိုတာက လူ႕ရဲ႕အျပင္အဆင္ကိုေျပာတာပါ၊ ကိုယ္ကစကားေျပာရင္ ရွင္းေအာင္ေျပာ တယ္၊ ကိုယ့္လူက ႐ႈပ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရယ္ရေသးေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္ကြ်ႏ္ုပ္က .. ”ကိုပီတာႀကီးရဲ႕အဘႀကီးက ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ေသတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေမးလိုက္ရာ ၎က .. “ၾကာပါၿပီ၊ အလုပ္ကအနားယူၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ေသတာပါ၊ အေတာ့္ကို ဆင္းရဲသြားရွာတယ္၊ မေသခင္မွာ မယားငယ္ေတြ ဘာေတြ ယူသြားေသးတာ၊ ရန္ကုန္ျမစ္ဝအထြက္ ရြာသာႀကီးတို႔၊ တိုးေၾကာင္ေလးတို႔ဘက္မွာရွိတဲ့ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာပါပဲ၊ အဲဒီမွာ တဲကေလးနဲ႔ ေနသြားရတယ္၊ သူ႔မိ္န္းမႀကီးကလည္း ပစၥည္းေတြအားလံုး ယူထားလိုက္တယ္၊ ေသေတာ့လည္း အဲဒီမွာပဲ ေသတာပါပဲ၊ အလုပ္က နားသြားတဲ့အခါမွာ အသက္က သိပ္မႀကီးေသးပါဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ႀကိဳးစားသေလာက္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမႀကိဳးစား ေတာ့ဘူး၊ မယားငယ္ဆီမွာ အလဟႆ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းၿပီး ေသသြားရွာတယ္၊ ကိုယ္က ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္း တဲ့ကိုယ့္ဘႀကီးကို မေသခင္ကတည္းက ေသစာရင္းသြင္းထားလိုက္တာ”ဟု ကိုပီတာႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ေသစာရင္းသြင္းထားရတာလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က အားမလိုအားမရ ေမးလိုက္ေလ၏၊။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက .. “ေမာင္ေအာင္ထြန္း တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးၾကတယ္ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီမွာ အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ ရွိပါၿပီလ ို႔ျပန္ေျဖတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ့ႏွစ္ေတြဟာ အခ်ိ္န္ေတြကို ေျပာတာပဲေလကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္နဲ႔ အခ်ိန္ဟာ တစ္ထပ္တည္းပဲလို႔ေတာင္ ယူဆရမယ္၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္ဆိုတာ အသက္ကို ျဖဳန္းတာ ပဲမဟုတ္လား၊
ကိုယ့္ဘႀကီးဟာ ေတာက မယားငယ္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္ေတြ ျဖဳန္းခဲ့တယ္ကြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းခဲ့တယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုငါက မေသခင္ကတည္းက ေသစာရင္း သြင္းထားလိုက္တာ၊ ေမာင္ေအာင္ထြန္းလည္း မွတ္ထားကြ၊ အခ်ိန္ကို မျဖဳန္းနဲ႔ကြ၊ “ Time Waste is Life Waste ” အခ်ိန္ျဖဳန္း တာဟာ အသက္ျဖဳန္းတာပဲ” လို႔ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားကြ၊ ငါသြားမယ္“ ဟု ဆိုကာ ကုလားထိုင္ေဟာင္းႀကီးကို ထမ္းပိုး၍ ၿခံတြင္းမွ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႀကီးအား .. “ကုလားထိုင္ႀကီးနဲ႔ လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴပစ္မယ္ေပါ့” ဟု လွမ္း၍ ေမးလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက ေခါင္းကို တြင္တြင္ရမ္းျပေလ၏။ “ဒီေလာက္ညံ့တဲ့ လူႀကီးရဲ႕ပစၥည္းကို ဘုန္းႀကီးကို မလွဴေတာ့ပါ ဘူး ေမာင္ေအာင္ထြန္းရယ္၊ ဒီလူႀကီးရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းအုတ္ဂူက ရြာသာႀကီး ဘက္မွာရွိတယ္၊ သူ႔ဂူမွာပဲ သြားထားလိုက္မယ္၊ ယူခ်င္တဲ့လူ ယူပါေစ၊ ေဆြခ်င္းေဆြပါေစ၊ ငါနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ငါ့ဘႀကီးဟာ ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘက္ဒ္ပဲကြ၊ ကဲ .. ျပန္မယ္ ေမာင္ေအာင္ထြန္းေရ .. ” ဟု ေျပာဆိုကာ ေထာ္လာဂ်ီ တစ္စင္းေပၚသို႔ တက္သြားေလေတာ့သတည္း။
0 comments:
Post a Comment