ငါးပုတ္ေျခာက္ဆီဆမ္းႏွင့္ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ
အဘမင္းသိခၤ၏ စာေပမ်ားကို ေလးစားၾကေသာ စြဲလန္းၾကေသာ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အဘမင္းသိခၤ၏ ကိုပီတာ၀တၳဳတိုမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပန္လည္ ေရးသားေပးပါမည္။ စာမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းေရးသားေပးေသာ လြန္စြာခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လြန္စြာသေဘာေကာင္းေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ညီရင္းအကိုတမွ် ခင္မင္ရေသာ ကိုေအာင္ အား ေက်းဇူးအထူးပင္ တင္မိပါေၾကာင္း.... အဘမင္းသိခၤ၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ....
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန္႔ရွိ၏။ ျဗဳန္းကနဲ႔ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေပ။ သို႔ရာတြင္ထိုသူက ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း . ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ ေမာင္ေအာင္ထြန္း”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ “ အလို . . ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ကိုပီတာႀကီးကိုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဟုတ္ပါ့ ကိုေအာင္ထြန္းေရ အခုလိုမွတ္မိတာ ကိုယ့္လူ အေတာ့္ကိုေတာ္ၿပီး အေတာ့္ကိုညံ့တာပဲ”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရယ္ရျပန္၏။ “ကိုပီတာ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာျပန္ရာ ၎က. . “ အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ပီတာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္လူကို ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မွတ္မိတာေလးေျပာျပတာ၊ ကိုယ့္လူကဟိုတုန္းက လြယ္အိတ္ေလး တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးပါစပ္မွာခဲလို႔ အလုပ္လညး္မရွိဘူး၊ ဝင္ေငြလည္းမရွိဘူး၊ ဟိုအိမ္ ကပ္စားလိုက္၊ ဒီအိမ္ကပ္စားလိုက္နဲ႔၊ အခုေဆးေပါ့လိပ္ေလး မခဲေတာ့ဘူး၊ ငါးသံုးလံုးေလးခဲထားၿပီ၊ ကပ္စားတဲ့အလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္လူကေတာင္ ျပန္ေကြ်းေနၿပီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီး လာခဲ့တာ၊ နံပါတ္တစ္ထမင္းစားမယ္၊ နံပါတ္ႏွစ္အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတာင္းမယ္၊ နံပါတ္သံုး ပိုက္ဆံေတာင္းမယ္၊ နံပါတ္ေလးျပန္မယ္ ”ဟု ေျပာေလ၏။
အမွန္စင္စင္ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္တစ္ရပ္ကြက္တည္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ စိတ္လည္းေကာင္း ေကာင္းမႏွံ႕ရွာေပ။ မိုးရြာေနပူမေရွာင္ သြားခ်င္ရာသြား၍ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတတ္သူျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပင္ “အ႐ူးပီတာ”ဟုေခၚၾကကုန္၏။ သို႔ရာတြင္ကြ်ႏ္ုပ္ကမူ ထိုသုိ႔မေခၚခဲ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုေတြ႕လွ်င္လည္း မည္သည့္အခိ်န္ေတြ႕ေတြ႕ ဝမ္းသာအားရ “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္”ဟူ၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္၏။ “ ကဲပါ ကိုပီတာရယ္. . . ဘာဟင္းနဲ႔မ်ားစားမလဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎က “ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ တစ္ခြက္ေတာ့ပါရမယ္၊ ငါးပုတ္ေျခာက္ ဆီဆမ္းတာပါရမယ္၊ သရက္သီးသနပ္ပါရမယ္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ”ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က... “ ငါးပုတ္ေျခာက္ကလည္း ႀကိဳက္တုံးပဲလား”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက “အားလံုးေျပာင္းကုန္ၿပီ၊ ပီတာႀကီးကဒီအတိုင္းပါပဲ၊ ငါးပုတ္ေျခာက္မစားရရင္ ထမင္းစားရတယ္ေတာင္ မထင္ဘူး”ဟုဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း၎အား ၎စားခ်င္သည္ဆိုေသာ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပုတ္ေျခာက္၊ သရက္သီးသနပ္တို႔ျဖင့္ ေကာင္းစြာတည္ခင္းေကြ်းေမြးခဲ့ေလ၏။
ကိုပီတာႀကီးအား ထမင္းေကြ်းထားစဥ္၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကြ်ႏ္ုပ္ထံတြင္ ေဗဒင္သင္ၾကားေနေသာ တပည့္မ်ားအား ေဗဒင္သင္ေပးေန၏။ ထို႔သို႔သင္ေပးၿပီးေသာအခါ၌ ကိုပီတာထံသို႔လာကာ ကိုပီတာအား လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳ၊ ကိတ္မုန္႔ေျခာက္တို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးျပန္၏။ ကိုပီတာသည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း “ကိုယ့္လူက အသင္အျပ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ ေဗဒင္ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္”ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ “ မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုပီတာရယ္၊ က်ဳပ္လည္း၆၀ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာပါၿပီ၊ အခုမွေတာ့ အလုပ္မေျပာင္းပါရေစနဲ႔ေတာ့ ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ ထိပ္ကြာေနေသာသားေရဖိနပ္ကို အပ္ျဖင့္ခ်ုပ္ေနေလ၏။ ခ်ဳပ္ ၿပီးေသာအခါ၌ ေျခတြင္စြပ္၍စီးၾကည့္ေန၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ ကိုယ့္လူ ဖိနပ္ေဟာင္းခ်ဳပ္စားရင္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္”ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ “ မလုပ္ပါနဲ႔ကိုပီတာရယ္၊ အသက္လည္းႀကီးပါၿပီ အုလပ္မေျပာင္းပါရေစနဲ႔”ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ၿခံေနသေႏၶတပည့္ ေလးႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္သည္ဆိုကာ ေမာင္ေက်ာ္ေျပာင္က ကြ်ႏ္ုပ္ထံလာ၍ပို႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဝါးျခမ္းျပားျဖင့္ ၈ ခ်က္စီ ႐ိုက္ႏွက္ရေလ၏။
ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ မီးစက္ကိုအရမ္းျမွင့္လိုက္၍ မီးေခ်ာင္းမ်ားကြ်မ္းသြားသည္ဟုဆိုကာ မီးစက္ကိုင္ေသာ တပည့္ေလးကို ေခၚလာျပန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ ထိုတပည့္အား ကုန္းခိုင္းၿပီးလွ်င္ ၃-ခ်က္ခန္႔ ထုေထာင္းလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မီးဖိုမွဆီထည့္ထားေသာ စဥ့္အိုးကို တိုက္၍ခြဲပစ္လိုက္သည္ဆိုေသာ တပည့္တစ္ဦးအား ၿခံကိုပတ္၍ေျပးခိုင္းရျပန္၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္၍သေဘာက်ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ကိုေအာင္ထြန္း ခင္ဗ်ားလုပ္တာေတြက ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္ပဲ” ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စိတ္ဆိုးေျပ၍ ရယ္ရျပန္ေလ၏။
ကိုပီတာႀကီးသည္ ဤသို႔လွ်င္ စကားေျပာေသာအခါ၌ အၿမဲလိုလို ႏွစ္ခြေျပာတတ္ေလ၏။ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ”ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ်ီးမြမ္းသည့္အခါမ်ား၌ “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စိတ္ဆိုးလွ်င္လည္း “မင္းကို ငါ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တယ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေပ်ာ္ေသာအခါ၌လည္း “ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ငိုခ်င္တယ္”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေစ်းဝယ္ေသာအခါ၌လည္း ေစ်းသည္အား “ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္၊မေလွ်ာ့ပါနဲ႔“ စသည့္ျဖင့္ ဆန္႕က်င္ ဘက္စကားႏွစ္လံုးကို တြဲစပ္၍ ေျပာတတ္ေလ၏။ “ ကိုပီတာေရ . . ဒီၿခံမွာက ဘယ္ေလာက္ပဲက်ဳပ္က ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ျပည့္စံုတယ္မရွိဘူးဗ်ိဳ႕။ သူမ်ားေပးစားကမ္းစာေလးေတြလည္း မစားရပါဘူးဗ်ာ၊ ၿခံထဲပဲ ထည့္ေနရတာပဲ မီးကိစၥျပည့္စံုသြားရင္ေရကိစၥ ဒုကၡေရာက္ျပန္ေရာ၊ ေရကိစၥအဆင္ေျပသြားရင္ မီးဖိုက ဒုကၡေပးျပန္ေရာ၊ မီးဖိုကိစၥအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ ဂမုန္းၿခံက ျပႆနာျဖစ္ျပန္ေရာ ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ဒုကၡအၿမဲတမ္းေတြေနတယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေလးေလးနက္နက္ေျပာလိုက္ရာ ၎က...
ဝမ္းနည္းစရာ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ ရယ္ေတာင္ရယ္ခ်င္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါကိုဒုကၡေရာက္တယ္လို႔ မယူဆပါနဲ႔၊ ကိုရင့္ၿခံႀကီးက ကိုရင့္ကိုခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ စိန္ေခၚေနတာ၊ ကိုရင့္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္မရွိတဲ့ ကိုရင္ၿခံႀကီးဟာ အသက္ဝင္ေနတာ၊ ဒုကၡမဟုတ္ဘူး၊ ခ်ဲလင့္ ” ဟု ေျပာေလ၏။ “မဟုတ္တာပဲကိုပီတာရယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ ဘာေတြလဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ နားမလည္ေပါင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ၾကာၾကာဆက္ၿပီး ေနရရင္ေတာ့ ကိုပီတာေရ. . . က်ပ္ပါ ႐ူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ့္လူနားလည္ေအာင္ ပံုေလးတစ္ပံုေျပာျပမယ္၊ တစ္ခါတုန္းက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ဂ်ံဳစိုက္တဲ့လယ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ တန္ခိုးရွင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးနဲ႔ အမွတ္မထင္ေတြ႕ဆံုၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို အျပစ္တင္တယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ တန္ခိုးရွင္ဟာ တန္ခိုးေတာ့ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ဂ်ံဳေတာ့ မစိုက္တတ္ဘူးထင္တယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားရဲ႕တန္ခိုးနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ ဂ်ံဳစိုက္တဲ့အလုပ္ကို ကူညီမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိမယ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊
အဲဒီအခါမွာ တန္ခိုးရွက္က “ ကူညီပါ့မယ္၊ ဘာေတြကူညီရမလဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို သူ႔ေဘး ဂ်ံဳကြင္းေဘးက တဲ့ကေလးထဲမွာ တစ္ႏွစ္လံုးေခၚထားတယ္၊ မိုးေလးနည္းနည္းရြာတာနဲ႔ “ကဲ....တန္ခိုးရွင္၊ မိုးရြာရင္ ဂ်ံဳခင္းေတြပ်က္ကုန္မယ္၊ မရြာေအာင္လုပ္လိုက္” လို႔ ခိုင္းတယ္၊ တန္ခိုးရွင္ကလည္း လုပ္ေပးတယ္၊ ေလေတြတိုက္လာရင္လည္း၊ “ဂ်ံဳပင္ေတြ တအားလႈပ္ယမ္းကုန္မယ္၊ ေလမတိုက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာျပန္တယ္၊
တန္ခိုးရွင္ကလည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေလကိုတားပစ္လိုက္တယ္။ မိုးႀကိဳးေတြပစ္ရင္လညး္ “ အဲဒီအသံဟာ အသီးေတြ ဆုတ္ယုတ္ေစတယ္” ဆိုၿပီးတားခိုင္းတယ္၊ ေနသိပ္ပူလာရင္လည္း “ဂ်ံဳပင္ေတြ ညွိဳးကုန္မယ္” ဆိုၿပီး မိုးအံု႕ခိုင္းတယ္၊ ေရလိုတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရရေအာင္လုပ္ခိုင္းတယ္၊ ဂ်ံဳခင္းထဲကို စာကေလးေတြ လာတဲ့အခါမွာလည္ မလာေအာင္လုပ္ခိုင္းတယ္၊ တန္ခိုးရွင္ကလည္း အကုန္လုပ္ေပးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဂ်ံဳပင္ေတြဟာအေတာ့္ကို ျဖစ္ထြန္းတယ္၊ အပင္ႀကီးေတြလည္း အျမင့္ႀကီးတက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို “ကဲ . . ျမင္ၿပီမို႔လား၊ က်ဳပ္ရဲ႕ဂ်ံဳခင္းႀကီးကို ခင္ဗ်ားရဲ႕တန္ခိုးနဲ႔ ရာသီဥတု အေႏွာင့္အယွက္ေတြကင္းေအာင္ လုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အပင္ႀကီးေတြၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ဖြံၿဖိဳးသလဲ” လို႔ အားရဝမ္းသာေျပာရွာတယ္၊
ဒါေပမယ့္ တကယ္ရိတ္သိမ္းတဲ့အခါမွာ ဂ်ံဳသီးေတြထဲမွာ အဆံမပါဘူး၊ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ဂ်ံဳဆိုလို႔ လံုးဝကို မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ကို “ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လိုေမးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ တန္ခိုးရွင္က “ဒီလို ငါ့လူရဲ႕၊ မိုးေတြအားရြာတာတို႔၊ ေလေတြတိုက္တာတို႔၊ ေနေတြပူတာတို႔၊ မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာတို႔၊ မိုးခ်ိမ္းတာတို႔၊ စာကေလးေတြ လာစားတာတို႔ဟာ ျဗဳန္းကနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ဂ်ံဳခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္လို႔ ထင္ရမွာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့တကယ္က ေႏွာင့္ယွက္တာမဟုတ္ဘူး။ ခ်ဲလင့္ (Challenge)လုပ္တာ စိန္ေခၚတာ၊
အဲဒီစိန္ေခၚမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြဟာ ေျမႀကီးထဲက ၾသဇာဓာတ္ေတြကို ဂ်ံဳေစ့ထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ၊ ဂ်ံဳပင္ေတြဟာ အဲဒီစိန္ေခၚမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကို ႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ အႏွံေတြ ျပည့္ဝေစရတာ၊ အဲဒီ ခ်ဲလင့္ (Challenge) ကို အံတုရတာကိုက ဂ်ံဳပင္ရဲ႕အလုပ္ေလ၊ အဲဒီအံတုမႈေတြမရွိဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးနဲ႔ ေနလိုက္တဲ့အခါမွာ သူဟာေလျဖတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတာ၊ အားကုန္သြားတာ၊ ခြန္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ံဳေစ့မွာ အဆံေတြမပါေတာ့တာ၊
ေလာကႀကီးမွာ အျဖဴနဲ႔အမည္းရယ္လို႔ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔၊ အျဖဴဟာေကာင္းတယ္၊ အမည္းဟာမေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕၊ ေျမျဖဴခဲနဲ႔စာေရးရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ သင္ပုန္းအမည္းမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္၊ နံရံအျဖဴမွာ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးလို႔မရဘူး၊ စာလည္း ထင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေျမျဖဴခဲ အျဖဴေတာင့္ကို သင္ပုန္းအမည္းက ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ စာေတြထင္တာ၊ သူ႔လိုပဲ လုိက္ၿပီးျဖဴလိုက္တဲ့ နံရံအျဖဴဟာ ခ်ဲလင့္မရွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမထင္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီးတန္ခိုးရွင္က လယ္သမားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ေမာင္ေအာင္ထြန္းေရ. . . ၊
အခုလည္း ကိုယ့္လူရဲ႕ၿခံႀကီးမွာ မျပည့္စံုဘူးဆိုတာတာ ကိုယ့္လူကို ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာနဲ႔ အက်ိဳးျပဳေနတာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းကို ကူညီတဲ့ တန္ခိုးရွင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္ ကိုယ့္လူ၊ ဆန္က်င့္ဘက္ေတြ႕တိုင္း “ငါ့ကို ကူညီဖို႔ေရာက္လာၿပီ”ဆိုၿပီး အ႐ိုအေသေပးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားစမ္းပါ။
အဲဒီလိုမလုပ္တတ္ဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ႕တိုင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူ ႐ူးသြားလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎ေျပာေနက်အတိုင္း “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘုန္းကနဲ႔ထုလိုက္ၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံ၌ ပိုက္ဆံႏွင့္ ပုဆိုးေတာင္းကာ“ က်ဳပ္ျပန္မယ္၊ က်ဳပ္သြားမယ္၊ ၿပီးေတာ့လာမယ္” ဟု ဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။
တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန္႔ရွိ၏။ ျဗဳန္းကနဲ႔ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေပ။ သို႔ရာတြင္ထိုသူက ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း . ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ ေမာင္ေအာင္ထြန္း”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ “ အလို . . ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ကိုပီတာႀကီးကိုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဟုတ္ပါ့ ကိုေအာင္ထြန္းေရ အခုလိုမွတ္မိတာ ကိုယ့္လူ အေတာ့္ကိုေတာ္ၿပီး အေတာ့္ကိုညံ့တာပဲ”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရယ္ရျပန္၏။ “ကိုပီတာ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာျပန္ရာ ၎က. . “ အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ပီတာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္လူကို ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မွတ္မိတာေလးေျပာျပတာ၊ ကိုယ့္လူကဟိုတုန္းက လြယ္အိတ္ေလး တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးပါစပ္မွာခဲလို႔ အလုပ္လညး္မရွိဘူး၊ ဝင္ေငြလည္းမရွိဘူး၊ ဟိုအိမ္ ကပ္စားလိုက္၊ ဒီအိမ္ကပ္စားလိုက္နဲ႔၊ အခုေဆးေပါ့လိပ္ေလး မခဲေတာ့ဘူး၊ ငါးသံုးလံုးေလးခဲထားၿပီ၊ ကပ္စားတဲ့အလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္လူကေတာင္ ျပန္ေကြ်းေနၿပီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပီတာႀကီး လာခဲ့တာ၊ နံပါတ္တစ္ထမင္းစားမယ္၊ နံပါတ္ႏွစ္အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတာင္းမယ္၊ နံပါတ္သံုး ပိုက္ဆံေတာင္းမယ္၊ နံပါတ္ေလးျပန္မယ္ ”ဟု ေျပာေလ၏။
အမွန္စင္စင္ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္တစ္ရပ္ကြက္တည္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ စိတ္လည္းေကာင္း ေကာင္းမႏွံ႕ရွာေပ။ မိုးရြာေနပူမေရွာင္ သြားခ်င္ရာသြား၍ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတတ္သူျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပင္ “အ႐ူးပီတာ”ဟုေခၚၾကကုန္၏။ သို႔ရာတြင္ကြ်ႏ္ုပ္ကမူ ထိုသုိ႔မေခၚခဲ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုေတြ႕လွ်င္လည္း မည္သည့္အခိ်န္ေတြ႕ေတြ႕ ဝမ္းသာအားရ “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္”ဟူ၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္၏။ “ ကဲပါ ကိုပီတာရယ္. . . ဘာဟင္းနဲ႔မ်ားစားမလဲဗ်ာ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎က “ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ တစ္ခြက္ေတာ့ပါရမယ္၊ ငါးပုတ္ေျခာက္ ဆီဆမ္းတာပါရမယ္၊ သရက္သီးသနပ္ပါရမယ္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ”ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က... “ ငါးပုတ္ေျခာက္ကလည္း ႀကိဳက္တုံးပဲလား”ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက “အားလံုးေျပာင္းကုန္ၿပီ၊ ပီတာႀကီးကဒီအတိုင္းပါပဲ၊ ငါးပုတ္ေျခာက္မစားရရင္ ထမင္းစားရတယ္ေတာင္ မထင္ဘူး”ဟုဆိုသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း၎အား ၎စားခ်င္သည္ဆိုေသာ ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပုတ္ေျခာက္၊ သရက္သီးသနပ္တို႔ျဖင့္ ေကာင္းစြာတည္ခင္းေကြ်းေမြးခဲ့ေလ၏။
ကိုပီတာႀကီးအား ထမင္းေကြ်းထားစဥ္၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ကြ်ႏ္ုပ္ထံတြင္ ေဗဒင္သင္ၾကားေနေသာ တပည့္မ်ားအား ေဗဒင္သင္ေပးေန၏။ ထို႔သို႔သင္ေပးၿပီးေသာအခါ၌ ကိုပီတာထံသို႔လာကာ ကိုပီတာအား လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳ၊ ကိတ္မုန္႔ေျခာက္တို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးျပန္၏။ ကိုပီတာသည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း “ကိုယ့္လူက အသင္အျပ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ ေဗဒင္ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္”ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ “ မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုပီတာရယ္၊ က်ဳပ္လည္း၆၀ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာပါၿပီ၊ အခုမွေတာ့ အလုပ္မေျပာင္းပါရေစနဲ႔ေတာ့ ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္၏။
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကိုပီတာႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ ထိပ္ကြာေနေသာသားေရဖိနပ္ကို အပ္ျဖင့္ခ်ုပ္ေနေလ၏။ ခ်ဳပ္ ၿပီးေသာအခါ၌ ေျခတြင္စြပ္၍စီးၾကည့္ေန၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ ကိုယ့္လူ ဖိနပ္ေဟာင္းခ်ဳပ္စားရင္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္”ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ “ မလုပ္ပါနဲ႔ကိုပီတာရယ္၊ အသက္လည္းႀကီးပါၿပီ အုလပ္မေျပာင္းပါရေစနဲ႔”ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ၿခံေနသေႏၶတပည့္ ေလးႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္သည္ဆိုကာ ေမာင္ေက်ာ္ေျပာင္က ကြ်ႏ္ုပ္ထံလာ၍ပို႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဝါးျခမ္းျပားျဖင့္ ၈ ခ်က္စီ ႐ိုက္ႏွက္ရေလ၏။
ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ မီးစက္ကိုအရမ္းျမွင့္လိုက္၍ မီးေခ်ာင္းမ်ားကြ်မ္းသြားသည္ဟုဆိုကာ မီးစက္ကိုင္ေသာ တပည့္ေလးကို ေခၚလာျပန္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ ထိုတပည့္အား ကုန္းခိုင္းၿပီးလွ်င္ ၃-ခ်က္ခန္႔ ထုေထာင္းလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မီးဖိုမွဆီထည့္ထားေသာ စဥ့္အိုးကို တိုက္၍ခြဲပစ္လိုက္သည္ဆိုေသာ တပည့္တစ္ဦးအား ၿခံကိုပတ္၍ေျပးခိုင္းရျပန္၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္၍သေဘာက်ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ကိုေအာင္ထြန္း ခင္ဗ်ားလုပ္တာေတြက ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္ပဲ” ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စိတ္ဆိုးေျပ၍ ရယ္ရျပန္ေလ၏။
ကိုပီတာႀကီးသည္ ဤသို႔လွ်င္ စကားေျပာေသာအခါ၌ အၿမဲလိုလို ႏွစ္ခြေျပာတတ္ေလ၏။ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ”ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခ်ီးမြမ္းသည့္အခါမ်ား၌ “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စိတ္ဆိုးလွ်င္လည္း “မင္းကို ငါ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တယ္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေပ်ာ္ေသာအခါ၌လည္း “ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ငိုခ်င္တယ္”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေစ်းဝယ္ေသာအခါ၌လည္း ေစ်းသည္အား “ေစ်းသိပ္ႀကီးတယ္၊မေလွ်ာ့ပါနဲ႔“ စသည့္ျဖင့္ ဆန္႕က်င္ ဘက္စကားႏွစ္လံုးကို တြဲစပ္၍ ေျပာတတ္ေလ၏။ “ ကိုပီတာေရ . . ဒီၿခံမွာက ဘယ္ေလာက္ပဲက်ဳပ္က ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ျပည့္စံုတယ္မရွိဘူးဗ်ိဳ႕။ သူမ်ားေပးစားကမ္းစာေလးေတြလည္း မစားရပါဘူးဗ်ာ၊ ၿခံထဲပဲ ထည့္ေနရတာပဲ မီးကိစၥျပည့္စံုသြားရင္ေရကိစၥ ဒုကၡေရာက္ျပန္ေရာ၊ ေရကိစၥအဆင္ေျပသြားရင္ မီးဖိုက ဒုကၡေပးျပန္ေရာ၊ မီးဖိုကိစၥအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ ဂမုန္းၿခံက ျပႆနာျဖစ္ျပန္ေရာ ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ဒုကၡအၿမဲတမ္းေတြေနတယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေလးေလးနက္နက္ေျပာလိုက္ရာ ၎က...
ဝမ္းနည္းစရာ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ ရယ္ေတာင္ရယ္ခ်င္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါကိုဒုကၡေရာက္တယ္လို႔ မယူဆပါနဲ႔၊ ကိုရင့္ၿခံႀကီးက ကိုရင့္ကိုခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ စိန္ေခၚေနတာ၊ ကိုရင့္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္မရွိတဲ့ ကိုရင္ၿခံႀကီးဟာ အသက္ဝင္ေနတာ၊ ဒုကၡမဟုတ္ဘူး၊ ခ်ဲလင့္ ” ဟု ေျပာေလ၏။ “မဟုတ္တာပဲကိုပီတာရယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ ဘာေတြလဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ နားမလည္ေပါင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ၾကာၾကာဆက္ၿပီး ေနရရင္ေတာ့ ကိုပီတာေရ. . . က်ပ္ပါ ႐ူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးက “ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ့္လူနားလည္ေအာင္ ပံုေလးတစ္ပံုေျပာျပမယ္၊ တစ္ခါတုန္းက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ဂ်ံဳစိုက္တဲ့လယ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ တန္ခိုးရွင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးနဲ႔ အမွတ္မထင္ေတြ႕ဆံုၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို အျပစ္တင္တယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ တန္ခိုးရွင္ဟာ တန္ခိုးေတာ့ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ဂ်ံဳေတာ့ မစိုက္တတ္ဘူးထင္တယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားရဲ႕တန္ခိုးနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ ဂ်ံဳစိုက္တဲ့အလုပ္ကို ကူညီမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးရွိမယ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊
အဲဒီအခါမွာ တန္ခိုးရွက္က “ ကူညီပါ့မယ္၊ ဘာေတြကူညီရမလဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို သူ႔ေဘး ဂ်ံဳကြင္းေဘးက တဲ့ကေလးထဲမွာ တစ္ႏွစ္လံုးေခၚထားတယ္၊ မိုးေလးနည္းနည္းရြာတာနဲ႔ “ကဲ....တန္ခိုးရွင္၊ မိုးရြာရင္ ဂ်ံဳခင္းေတြပ်က္ကုန္မယ္၊ မရြာေအာင္လုပ္လိုက္” လို႔ ခိုင္းတယ္၊ တန္ခိုးရွင္ကလည္း လုပ္ေပးတယ္၊ ေလေတြတိုက္လာရင္လည္း၊ “ဂ်ံဳပင္ေတြ တအားလႈပ္ယမ္းကုန္မယ္၊ ေလမတိုက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာျပန္တယ္၊
တန္ခိုးရွင္ကလည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေလကိုတားပစ္လိုက္တယ္။ မိုးႀကိဳးေတြပစ္ရင္လညး္ “ အဲဒီအသံဟာ အသီးေတြ ဆုတ္ယုတ္ေစတယ္” ဆိုၿပီးတားခိုင္းတယ္၊ ေနသိပ္ပူလာရင္လည္း “ဂ်ံဳပင္ေတြ ညွိဳးကုန္မယ္” ဆိုၿပီး မိုးအံု႕ခိုင္းတယ္၊ ေရလိုတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရရေအာင္လုပ္ခိုင္းတယ္၊ ဂ်ံဳခင္းထဲကို စာကေလးေတြ လာတဲ့အခါမွာလည္ မလာေအာင္လုပ္ခိုင္းတယ္၊ တန္ခိုးရွင္ကလည္း အကုန္လုပ္ေပးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဂ်ံဳပင္ေတြဟာအေတာ့္ကို ျဖစ္ထြန္းတယ္၊ အပင္ႀကီးေတြလည္း အျမင့္ႀကီးတက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို “ကဲ . . ျမင္ၿပီမို႔လား၊ က်ဳပ္ရဲ႕ဂ်ံဳခင္းႀကီးကို ခင္ဗ်ားရဲ႕တန္ခိုးနဲ႔ ရာသီဥတု အေႏွာင့္အယွက္ေတြကင္းေအာင္ လုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အပင္ႀကီးေတြၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ဖြံၿဖိဳးသလဲ” လို႔ အားရဝမ္းသာေျပာရွာတယ္၊
ဒါေပမယ့္ တကယ္ရိတ္သိမ္းတဲ့အခါမွာ ဂ်ံဳသီးေတြထဲမွာ အဆံမပါဘူး၊ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ဂ်ံဳဆိုလို႔ လံုးဝကို မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအခါမွာ လယ္သမားက တန္ခိုးရွင္ကို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ကို “ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လိုေမးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ တန္ခိုးရွင္က “ဒီလို ငါ့လူရဲ႕၊ မိုးေတြအားရြာတာတို႔၊ ေလေတြတိုက္တာတို႔၊ ေနေတြပူတာတို႔၊ မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာတို႔၊ မိုးခ်ိမ္းတာတို႔၊ စာကေလးေတြ လာစားတာတို႔ဟာ ျဗဳန္းကနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ဂ်ံဳခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္လို႔ ထင္ရမွာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့တကယ္က ေႏွာင့္ယွက္တာမဟုတ္ဘူး။ ခ်ဲလင့္ (Challenge)လုပ္တာ စိန္ေခၚတာ၊
အဲဒီစိန္ေခၚမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြဟာ ေျမႀကီးထဲက ၾသဇာဓာတ္ေတြကို ဂ်ံဳေစ့ထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ၊ ဂ်ံဳပင္ေတြဟာ အဲဒီစိန္ေခၚမႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကို ႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ အႏွံေတြ ျပည့္ဝေစရတာ၊ အဲဒီ ခ်ဲလင့္ (Challenge) ကို အံတုရတာကိုက ဂ်ံဳပင္ရဲ႕အလုပ္ေလ၊ အဲဒီအံတုမႈေတြမရွိဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးနဲ႔ ေနလိုက္တဲ့အခါမွာ သူဟာေလျဖတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတာ၊ အားကုန္သြားတာ၊ ခြန္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့သြားတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ံဳေစ့မွာ အဆံေတြမပါေတာ့တာ၊
ေလာကႀကီးမွာ အျဖဴနဲ႔အမည္းရယ္လို႔ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔၊ အျဖဴဟာေကာင္းတယ္၊ အမည္းဟာမေကာင္းဘူးလို႔ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕၊ ေျမျဖဴခဲနဲ႔စာေရးရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ သင္ပုန္းအမည္းမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္၊ နံရံအျဖဴမွာ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးလို႔မရဘူး၊ စာလည္း ထင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေျမျဖဴခဲ အျဖဴေတာင့္ကို သင္ပုန္းအမည္းက ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ စာေတြထင္တာ၊ သူ႔လိုပဲ လုိက္ၿပီးျဖဴလိုက္တဲ့ နံရံအျဖဴဟာ ခ်ဲလင့္မရွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမထင္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီးတန္ခိုးရွင္က လယ္သမားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ေမာင္ေအာင္ထြန္းေရ. . . ၊
အခုလည္း ကိုယ့္လူရဲ႕ၿခံႀကီးမွာ မျပည့္စံုဘူးဆိုတာတာ ကိုယ့္လူကို ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတာ၊ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာနဲ႔ အက်ိဳးျပဳေနတာ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းကို ကူညီတဲ့ တန္ခိုးရွင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္ ကိုယ့္လူ၊ ဆန္က်င့္ဘက္ေတြ႕တိုင္း “ငါ့ကို ကူညီဖို႔ေရာက္လာၿပီ”ဆိုၿပီး အ႐ိုအေသေပးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားစမ္းပါ။
အဲဒီလိုမလုပ္တတ္ဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ႕တိုင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူ ႐ူးသြားလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္က ၎ေျပာေနက်အတိုင္း “ဘဲရီးဂြတ္ဒ္၊ ဘဲရီးဘတ္ဒ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ေက်ာကုန္းကို ဘုန္းကနဲ႔ထုလိုက္ၿပီးလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံ၌ ပိုက္ဆံႏွင့္ ပုဆိုးေတာင္းကာ“ က်ဳပ္ျပန္မယ္၊ က်ဳပ္သြားမယ္၊ ၿပီးေတာ့လာမယ္” ဟု ဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေလေတာ့သတည္း။
1 comments:
ausmufpfp&pfyfydkdkikif&f&SiSif
ywåjrm;? pdef paom tzdk;wef&wemrsm; ayg<u,faom a0bm&awmifay:odkU a&mufvmaom
olonf ausmufp&pfudkomaumuf,lNyD; jyefroGm;oifhouJhodkU &cJvSaomvlUb0udk &ae&aom vlom;rsm;
onfvnf; r*fÓPf zdkÓPf[kqdktyfaom tzdk;wefausmufrsuf&wemrsm;udk &atmifr,lbJ ausmufp&pfcJ
ESifhwlaom xGuf&yfayguf *E¨m&Dynmudkom &atmif,lNyD; tzdk;wefvSaom vlUb0av;udk jzKef;wD;rypfoifhay/
xkduJhodkU jzKef;wD;ypfjcif;onf tpGrf;xufjrufvSaom 0&Zdefvufeufudk rkqdk;vdkuf½HkrQ toHk;
jyKaom vlrdkufESifhwlaMumif;udk v,fwDq&mawmfbk&m;BuD; Mo0g'ay;cJhzl;ygonf/ &Sm;yg;NyD; tzdk;wefvSaom
xdkMo0g'udk þusrf;pm\wpfae&mü tjynfhtpHkazmfjyay;ygrnf/
Post a Comment