ဆရာသခင္-ေဒါက္တာမင္းသိခၤ

တစ္ခါက ဤေျမကမၻာသို႔ လူထူး လူဆန္းႀကီး တစ္ဦး အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ ဘူးပါသည္။ ထိုသူ၏ ဘ၀သည္ လြန္စြာမွ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ လွဘိသကဲ့သို႔ အင္မတန္မွလည္း ႐ိုးစင္းလြန္းလွ ေလေတာ့သည္။ ထိုသူ၏ ဘ၀သည္ မ်က္ရည္စမ်ား ငိုေၾကြး ႐ႈိက္ညည္းသံမ်ား ၊ ခံျပင္း ေတာက္ေခါက္သံမ်ား ၊ ေၾကကြဲမွဳ႕မ်ား အတိၿပီးေန၏။

ထို႔အတူပင္ အားပါးတရ လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲ ၀မ္းသာအားရ ရယ္ေမာလိုက္ေသာ အသံမ်ား တစ္ေလာကလံုး ကိုေက်နပ္ေသာ အၿပံဳးမ်ားျဖင့္လည္း ေ၀ဆာေနေလေတာ့၏။ ထိုသူ၏ ဘ၀သည္ အထီးက်န္ ဆန္လြန္းလွ ဘိေတာ့၏။ ထို႔အတူပင္ မိတ္ေဆြ သဂၤဟမ်ားလည္း ၀ိုင္း၀ိုင္းရယ္မွ လည္ေနေလေတာ့၏။

ထိုသူ၏ ဘ၀သည္ အခ်ိဳ႕တဲ့ အႏြမ္းပါးဆံုးေသာ သနားစဖြယ္ ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္၏။ ထို႔အတူပင္ လိုေလေသး မရွိေသာ အရာရာ ျပည့္စံုေသာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ဘ၀လည္း ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထိုသူသည္ လြန္စြာမွ ေၾကာက္ တတ္သူ ၊ အသည္းငယ္ တတ္သူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ ထို႔အတူ လြန္စြာမွ ရဲရင့္ေသာ အေၾကာက္အရြံ႕ ကင္းေသာ သူလည္း ျဖစ္ေလေတာ့၏။

ထိုသူသည္ လြန္စြာမွ သတိႀကီး၏။ အရာရာတြင္ အထူးပင္ လက္ဖ်ားခါ ေလာက္ေအာင္ ေစ့စပ္ေသခ်ာ လြန္းသူ (သို႔မဟုတ္) ဇီဇာေၾကာင္ လြန္းလွသူ တစ္ဦး ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔အတူပင္ မည္သည့္ အရာကိုမွ် ရင္ထဲမွာ သိမ္ဆည္း မထားတတ္ေသာ ၊ ဘ၀ကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္ ျဖတ္သန္းသြားေသာ လြန္စြာမွ လြတ္လတ္ေပါ့ပါး ေသာ လူတစ္ဦး ျဖစ္ေလေတာ့၏။

ထိုသူသည္ လြန္စြာမွ အစိုးရိမ္ အေၾကာင့္ၾက ႀကီး၏။ အရာရာကို အသက္ႏွင့္ ထပ္တူ အေလးနက္ ထားေလ၏။ ထို႔အတူပင္ သူ၏ စိတ္ကေလးသည္ မိုးတိမ္လို လြင့္၍ စမ္းေရလို စီးဆင္းေန ေလ့ေတာ့၏။ ဤကမၻာ၌ လြန္စြာ ရက္စက္တတ္ေသာ ၊ အညႇာ အတာ ကင္းမဲ့ေသာ ၊ အညႇိဳး အေတး ႀကီးမား လြန္းလွေသာ ၊ မည္သည့္ အရာကိုမွ် မေထာက္ညႇာတတ္ေသာ လူႏွစ္ဦးကိုရွာရမည္ဆိုလွ်င္ တစ္ဦးကိုသာ ရွာရေပေတာ့မည္။ ထိုသူသည္ ထိုမွ် အထိ စိတ္ဓါတ္ ခက္ထန္ မာေၾကာလြန္း လွေတာ့၏။

ထို႔အတူပင္ ဤကမၻာ၌ လြန္စြာ သနား ဂ႐ုဏာ ႀကီးေသာ ၊ အင္မတန္ ၾကင္နာတတ္ေသာ အထူးပင္ စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ေသာ ၊ အင္မတန္မွ ကဗ်ာဆန္ေသာ ၊ အျခား တစ္ပါးေသာ သူတို႔ကို ဘ၀ႏွင့္ ရင္း၍ အသက္ႏွင့္ ရင္း၍ ကူညီ ကယ္တင္ေလ့ ရွိေသာ လူႏွစ္ဦးကို ရွာရပါမည္ ဆိုရင္လည္း တစ္ဦးကိုသာ ရွာရေပေတာ့မည္။ ထိုသူသည္ ထိုမွ်အထိ အၾကင္နာႀကီးေသာ ဂ႐ုဏာ ရွင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ထိုသူသည္ အခ်စ္ႀကီး၏။ အမုန္ႀကီး၏။ အစားႀကီး၏။ အလြန္ ေလာဘ ႀကီး၏။ ေလာဘ လည္း လံုး၀မရွိ။ ထို႔အတူပင္ မာန္မာန လံုး၀ ကင္းစင္ကာ ႏွိမ္ခ် ၀တ္တြားေသာ စိတ္ႏွလံုးသည္လည္း ရွိေလ၏။ အခ်ိဳ႕က ထိုသူအား လူဆိုး လူမိုက္ ၊ လူေပ လူေတႀကီး အျဖစ္ ႏွေခါင္း ႐ႈံ႕ၾကကုန္၏။ ဖယ္ၾကဥ္ ေရွာင္ရွား ၾကကုန္၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထိုသူအား သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ၊ သူေတာ္စဥ္ႀကီး ၊ ငွက္တစ္ေသာင္း နားႏိုင္ေသာ ေညာင္ပင္ႀကီး အျဖစ္ ေျပး၀င္ ဆည္းကပ္ၾကေလ၏။

လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ ထိုသူအား တပည့္ေကာင္းဟု အမွတ္ေပး ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း တပည့္ဆိုး တပည့္မိုက္ဟု သမုတ္ၾကေလ၏။ လူအခ်ိဳ႕တို႔သည္ ထိုသူအား ဆရာေကာင္းဟု မွီ၀ဲ ဆည္းကပ္ ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထိုသူကို ပင္ဆရာ ဆိုးဟူ၍ စြန္ခြါ ထြက္ေျပးၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔သည္ ထိုသူအား ႏွိမ့္ခ်ၾက၏။ အႏိုင္ က်င့္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း တန္းတူ ရည္တူ သေဘာထား၍ ဆက္ဆံ ၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆရာတင္ကာ အနေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါး ဂိုဏ္း၀င္အျဖစ္ ႐ိုက်ိဳးၾကေလ၏။

လူအခ်ိဳ႕သည္ကား ထိုသူ ဘာလုပ္လုပ္ ၊ ဘာေျပာေျပာ သည္းညည္းခံၾက၏။ သေဘာေပါက္ေပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထိုသူအေပၚဆီလို အေပါက္ရွာ၍ အက်အန အျပစ္ေျပာၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕သည္ ထိုသူ ေစာ္ကား သမွ်ကို ေခါင္းငံု႔၍ ခံၾက၏။အခ်ိဳ႕က ထိုသူအား ေစာ္ကား ေမာ္ကားျပဳၾကေလ၏။